Dag 33 Las Herreriás – O Cebreiro 8,1 km. ( Donderdag 03-10-2019 )

Toch is het wel fijn hoor… een kamer voor mij zelf alleen, en ik gewoon door de Goudvink  op mijn smartphone gewekt wordt. Geen vroeg gestommel of bouwlampen in het gezicht, maar gewoon op mijn gemak de backpack in pakken. Daarna ben ik klaar om naar beneden te gaan voor mijn ontbijtje… een ontbijtje wat ook vandaag weer niet veel voorstelt, want meer dan een café Americano en wat toast en jam is het niet.

En dan ga ik op weg… en vervolg mijn pad op de Calle Camino de Santiago, wandel door het dorp en laat Las Herrerias al snel achter mij. In het begin loopt het pad langs de provinciale weg, maar dan bij het kilometerpaaltje van 170,6 km gaat het linksaf het bos in. De fietsers volgen de provinciale weg richting La Faba.

In het begin nog wat vlak maar al gauw gaat het steil en nog eens steil omhoog. Over een afstand van 5,5 km loopt het pad 480 meter omhoog. Geregeld moet ik even een korte pauze nemen.

Enerzijds om wat op adem te komen, anderzijds om mijn snot te verwijderen, want ik ben nog steeds verkouden. En stil staan om prachtige foto’s te maken, want als ik het bos achter mij laat ligt de wereld voor mij open. Wat is het hier mooi…

Het eerste dorpje Faba bereik ik na een uur klimmen en heb er 3,5 km op zitten. De bar geeft aan gesloten te zijn, maar wenst ons een “Buen Camino!!”

Dus ga ik verder en neem dan maar mijn pauze in La Laguna. Het zonnetje schijnt, maar buiten op het terras van Bar La Escuela staat een fris windje, dus ga ik maar gauw naar binnen waar het een stuk behaaglijk is.

• 

• 

Na mijn cafe Americano en een punt tortilla, gaat mijn tocht weer verder over ezelpaadjes, waar je je overigens wel met paarden naar boven kunt laten brengen. Aan de paardenvijgen te zien, wordt hier veelvuldig gebruik van gemaakt. En nog steeds blijven we klimmen… En dan kom ik aan bij de grens van Galicië en Castille y León. Natuurlijk wil ik net als iedereen op de foto bij de grenspaal.

Het is maar 8,1 km vandaag naar O Cebreiro, dat is weinig, maar in totaal moet er zo’n 12,5 km geklommen worden. En na O Cebreiro zijn er haast geen overnachtings mogelijkheden…

Het is een leuk plaatsje, waar ik al om 11:00 uur aankom, terwijl de Albergue pas om 13:00 uur open gaat. Maar ik voel mij nog steeds niet top, dus blijf ik hier. Ik moet het dorpje door naar de Albergue Municipal waar ik een bed hoop te vinden, maar ik ben zo vroeg dat dit geen probleem zal zijn.

Bij de Albergue tref ik Amarell uit Schotland weer. Met haar deelde ik mijn kamer in Ponferrada. Je ziet ze een paar dagen niet, en dan is zij er weer… en zo gaat het met meerderen. Het blijft leuk en het schept een band…

Er staat al een echtpaar te wachten, en Amarell is nummer twee in de wachtrij, en dan kom ik als nummer drie. Het is de gewoonte om bij de Albergue, je backpack op volgorde van aankomst neer te zetten. Want al schijnt de zon bij de Albergue, het is hier te koud om twee uurtjes te wachten voordat ik kan inschrijven.

De Albergue staat hier op het hoogste punt van O Cebreiro, en zo vroeg in de ochtend is het hier te koud om te gaan zitten. Dus daal ik af naar het centrum van het bergdorpje en ga een beschut terrasje in de zon zoeken.

Alles is oud in dit dorp, zo ook het restaurantje tevens albergue waar ik op het terras plaats neem. Het heet Venta Celta en hebben een leuk soort van Flintstone terras. Het is lunchtijd dus bestel ik de traditionele groentesoep van Galicië van aardappel, witte bonen en iets wat lijkt op boerenkool. Het voed goed in ieder geval….

• 

• 

Ik maak een praatje met twee Amerikaanse vrienden, waarvoor het van een van hen overmorgen de laatste dag van zijn Camino is. Zijn vakantie is voorbij. wat heb ik dan toch een geluk dat ik met pensioen ben, en bijna twee maanden op pad kan zijn.

Nadat ik geluncht heb ga ik dit dorpje… (het lijkt wel prehistorisch), eens goed bekijken. Wij zijn nu in een ander deel van Noord Spanje terecht gekomen, en dat merk ik aan de Keltische muziek die er nu gedraaid wordt.

Als ik tegen 13:00 uur terugkom bij de Albergue, is de rij met backpacks al aardig gegroeid. Als de tent open gaat ben ik als derde in de rij al snel aan de beurt. Amarell is voor mij en schrijft wel in, maar vraagt of haar backpack hier is bezorgd.

Zij maakt gebruik van JACOTRANS en laat elke dag haarbackpack vervoeren naar haar volgende overnachting. Haar backpack, en ook van enkele anderen is niet bezorgt bij de Alberge Municipal, maar ergens anders in het dorp. Dus schrijft zij wel in, maar moet in het dorp nog op zoek naar haar bagage. Ik heb daar gelukkig geen last van want ik draag mijn hele hebben en houwen zelf.

Vanmiddag is het rusten geblazen en mijn Blog schrijven, en vanavond ga ik eten bij Venta Celta, waar ik vanmiddag geluncht heb. Morgen gaan we nog een stuk klimmen naar de Alto de Poio, gevolgd door een lange pittige afdaling…