Dag 36… Uit Riannes Camino Francés…

Dag 36 Samos – Sarria 14,8 km. ( Zondag 06-10-2019 )

Zzzzzz….Geeuw… ik heb heerlijk geslapen, en dat is echt heel lang geleden. Het heeft mij goed gedaan… Even een wissewasje en de backpack inpakken, en dan kan ik naar beneden. . Er zijn twee barretjes open, dus ik heb keus waar ik kan gaan ontbijten. Ik pak een heerlijke scrambled eggs and ham, dat is mij gisteren ook goed bevallen. Ik moet tenslotte niet te veel af vallen.

Of ik zo veel ga afvallen als Angelique, het Camino maatje waar ik mee gestart ben in Saint Jean Pied de Port, weet ik niet. Zij is meteen naar huis gegaan, en ik blijf nog een week in Santiago de Compostella. Dus de 7 kg van haar ga ik niet halen…. vermoed ik zo.

Om in aanmerking te komen voor het officiële document dat ik naar Santiago de Compostella gelopen heb, een op naam gestelde Compostella… moet ik in mijn geval, de laatste honderd kilometer vanaf Sarria gelopen hebben. En moet ik per dag twee stempels in mijn Credentcial, ( pelgrimspaspoort ) hebben staan. Tot nu toe liet ik alleen een stempel zetten als ik ergens deed overnachten. Nu zal ik ook in een kerk of bar, een stempel moeten vragen voor mijn paspoort wat absoluut geen probleem zal zijn.

Vanaf Sarria gaat het nu ook echt druk worden, met pelgrims die alleen dit laatste stuk doen. Dus ga ik vandaag nog maar even genieten van een relatief rustige etappe naar Sarria. Veel Spanjaarden lopen alleen de laatste 100 km, want als je later je cv kunt laten zien met een aantekening daarin dat je naar Santiago de Compostella hebt gelopen, heb je een streepje voor heb ik mij laten vertellen. Ik zal wel eens aan mijn Spaanse vriendin Luisa vragen, hoe deze vork precies in de steel zit.

Als ik op pad ga is het nog schemerig. In Samos met straatverlichting goed te doen, maar als ik dan op een bospad loop langs een water is het nog te donker. Het is een heerlijke ochtend om te wandelen, en het gaat als gisteren over prachtige paden en lanen met eeuwenoude eiken en vooral kastanje bomen. Ook blijven we nog stevig klimmen en uiteraard moeten wij daarna ook dalen. Dat blijft zo tot in Santiago de Compostella, maar dat had ik Jullie al verteld…

Ik heb twee uur gelopen en heb er 8 km op zitten, als er een leuke donativo verschijnt. Er wordt dankbaar gebruik van gemaakt, en hier kom ik Amarell, Damara, en Eva tegen. Ook de Duitse Peregrina kom ik hier tegen. Gisteren kwam ik ze ook al tegen bij het klooster, en zo blijven onze wegen elkaar kruisen. Hier kun je nog echt voor een appel en een ei overnachten, of gebruik maken van ontbijt of een of andere versnapering. Donativo… je geeft wat je het waard vind. De uitbaters zijn ook super alleraardigst.

Het is dan nog maar 6 km wandelen naar Sarria, nog even 2 km op de rustige alternatieve route van Samos. Maar als de anderen er bij komen is het gedaan met het rustig wandelen. ik kom langs een veld met, het lijken wel spruiten. Het heet Berza heb ik gehoord, en heb al verschillende keren een Galische soep gegeten waar deze groenten in zit. ( Ik dacht eerst dat het boerenkool was ).

Als ik Sarria binnen kom is het weer navigeren naar mijn Albergue. In eerste instantie wil dit weer niet lukken. Loop naar het noorden hoor ik ze zeggen… Jaja waar is het noorden… eerst loop ik de verkeerde kant op, maar dan zit ik goed en wordt ik de goede kant op gewezen.

Als ik bij mijn Albergue kom is deze nog gesloten, en gaat pas over een uur open. Ik plaats mijn Backpack bij de voordeur zodat de volgende pelgrim weet dat ik het eerst ben. Nu maakt dat niet uit want ik heb gereserveerd, maar dan ben ik wel het eerst aan de beurt met inschrijven.

Note: Als ik de laatste foto zie van de slideschow… de foto van mijzelf, zie ik dat ik een behoorlijke jas heb uitgedaan na 679 km. De vermoeidheid is van mijn gezicht af te lezen… Gelukkig hoef ik er nog maar 100.

De Albergue ligt in de volle zon, dus zoek ik aan de overkant van de straat een schaduwrijke plek, waar ik een uurtje kan wachten. Tijdens het wachten stopt er een taxi met Spaanse honderd-kilometer wandelaars. Die zitten morgen dus ook op de route naar Portomarin. Ze zijn onwennig bezig met hun stokken…

Ik slaap met tien mannen op een kamer en heb een badkamer voor mij alleen, terwijl zij met negenen de andere badkamer moeten delen. Soms zit het mee… Nadat ik mijn dagelijkse was weer gedaan heb, ga ik nog even op het tuinterras zitten. Het is heerlijk toeven hier, en ik kan aan mijn Blog werken voordat ik wat ga eten.

Ik heb even geïnformeerd of ik in de buurt wat kan eten, en zodoende kom ik bij Cafetaria Polo uit. Het is maar vijf minuten lopen zeggen ze, maar op mijn slippers doe ik er wat langer over. Het ligt op een hoek van een druk kruispunt, en ik ga buiten op het terras zitten.

Ik neem een lekker glas bier dat heb ik wel verdiend vind ik, geen pelgrimsmenu maar een lekkere pizza. Die veel te groot is voor mij alleen, dus wat er over blijft wordt netjes in een doos geschoven. Of deze in mijn backpack kan betwijfel ik ten zeerste maar dat zien wij straks wel weer.

Ik heb nog een laatste kaart voor Kitty gekocht en op de post gedaan. Zij zal hem niet meer op tijd ontvangen, want morgen vliegt zij met schoonzus Miranda naar Santiago de Compostella om mij daar te verwelkomen.