Dag 37 Sarria – Portomarin 22,2 km. ( Maandag 07-10-2019 )
Op aanraden van vriendinnen Luisa & Joyce, heb ik overnacht bij La Casona in Sarria wat op Booking. Com een 9.8 waard is. En dat is dik verdiend. Vanmorgen een ontbijt waar je U tegen zegt. Een gezamelijk ontbijt met Alles er op en er aan, en ik heb er dan ook heerlijk van gesmuld. Bij het ontbijt heb ik kennis gemaakt met de vier Spanjaarden die de laatste Honderd kilometer wandelen. Het zijn twee echtparen uit Barcelona, en met Elvira die goed Engels spreekt heb ik een leuk gesprek. Maar ik moet verder, dus heb ik Hartelijk afscheid genomen van Marcella de Chileense uitbaatster, en ga op pad.
Meteen vanaf de Albergue zit ik al weer op de route, en gaat het meteen omhoog en laat ik Sarria al vrij snel achter mij. Het gaat over wat bredere bospaden en af en toe zijn er van die venijnige klimmetjes..
Vandaag wandel ik naar Portomarin, of net niet… want ik blijf aan deze kant van de brug. Bij het ontbijt maakte ik kennis met de Ierse Aon, waar ik de eerste kilometers mee op loop. Aon is net als ik gestart in Saint Jean Pied de Port, en kent ook zo zijn probleempjes maar dan met zijn knieën. Het ziet er niet uit hoe hij loopt, maar op een gegeven moment heb ik hem laten gaan, hij gaat te snel voor mij.
Ik ben er nog niet, maar wat heb ik geboft met het weer. Tot nu toe nog maar een hele dag regen gehad, en temperaturen maar zelden beneden de 20 graden. Ook vandaag gaat het weer naar de 27 graden, of het al niet moeilijk genoeg is. Want ik zweet mij kapot van inspanning… ik klaag niet hoor, want daar schiet ik toch niets mee op. Gisteren schoot het in mijn rug, en deden mijn voeten pijn… ( wanneer niet eigenlijk ). Dus dacht ik, “en nu bel ik een taxi.”… Maar vaak waar ik hem nodig heb, kan hij niet komen… amper geschikt voor een ezel…
Ik blijf een beetje zeuren, want ook vandaag gaat het niet lekker, en bij elke verkeerde beweging, ga ik door de grond van de pijn. Toch let ik goed op waar ik loop, maar soms stap ik toch net weer verkeerd en gaat het weer van ai oe au… Die knop daar boven in dat koppie moet ik dan ook regelmatig resetten… nog maar 100… 90 … 80
Wat vinden Jullie trouwens van mijn schoenen? Het wordt tijd om ze aan de wilgen te hangen. Kreun en Steun hebben er ook genoeg van, die zijn ook aan vernieuwing toe.
Als ik de bospaden achter mij heb gelaten kom ik boven op een plateau, en ligt het landschap voor mij open, de zon komt net op en er hangt een nevel boven het veld.
Wat een verschil met gisteren toen het nog heerlijk rustig was op de route. Nu zijn het complete Spaanse families en is er vooral veel schooljeugd onderweg. Het lijkt echt op een georganiseerde wandeltocht. Ik vind het niet prettig wandelen, om na honderden vrij eenzame kilometers nu terecht te komen in deze laatste 100 kilometer gekte. Maar ook daar zal ik mij doorheen moeten bijten.
Ik kom door heel veel kleine dorpjes. Onderweg zijn er verscheidene donativo kraampjes, en kom ik dan een terras tegen dan is het er ook nog eens behoorlijk druk. Wat een heel verschil met gisteren, waar ik nog kon gaan zitten waar ik wilde. Ook kwam ik dan vaak op een terras nog wel wat bekenden tegen. Maar nu zijn het allemaal vreemden voor mij…
Eindelijk passeer ik de magische grens van 100 kilometer.
Het is een heel afwisselend landschap, waarvan vele paden met Kastanjes en eiken bomen. Ook zie je steeds meer Horréos in het beeld verschijnen. Dat zijn Galicische graan en mais opslaghuisjes.
Zo rond lunch tijd ga ik naar een terras. Ik heb zin in de Galicische soep. Ze vroegen aan welke tafel ik zat… die had ik niet. De man voor mij riep six, waarop ik antwoorde… six. En zodoende kwam ik bij Australische Brad aan tafel te zitten. Die liep voor de tweede keer de Camino Frances. De eerste keer was het doel… Santiago de Compostella halen. Nu deed hij het om er ook van te genieten. En dat lijkt mij ook wel wat, maar ik moet eerst nog maar eens Santiago zien te halen. Daarna kijk ik wel verder… ik ben nog niet klaar hier!!
Vanaf het terras hoef ik nog maar een kilometer of vier. In de verte beneden, zie ik rivier de Miño waaraan mijn Albergue ligt, al liggen. Iedereen die hier op de splitsing komt twijfelt… waar ga ik heen. Mijn keus is niet zo moeilijk, want ik hoef niet de brug over naar Portomarin. Ik ga voor de langere versie al scheelt dat maar 100 meter, maar wat mij wel in de buurt van mijn Albergue brengt…. Het is ook de meest zwaardere versie…
Pfff Pfff wat een afdaling aan het eind, nu komen mijn lange stelten mij wel van pas. Het lijkt wel een goot die beslist vol met water staat als het regent. Je moet niet al te dik zijn en dan bepakking hebben… je kon wel eens vast komen zitten op die manier. Het is uitkijken geblazen. Voor mij loopt een stevige Amerikaanse vrouw met korte beentjes die veel moeite er mee heeft om goed beneden te komen. Maar wij helpen elkaar…Ik had het niet beter uit kunnen kienen, want als ik beneden aan de weg kom, sta ik recht tegenover de Albergue waar ik gereserveerd heb.
Het is een leuke Albergue met een leuk terras en een ligweide. Ik slaap op een kamer met vier stapelbedden. Mijn kamergenoten zijn allemaal Spaans en honderd kilometer wandelaars. Naast mij moeder met dochter, waarvan de dochter Engels spreekt waardoor ik mij niet een vreemde eend in de bijt voel.
Omdat ik hier pas om 20:30 uur kan eten, besluit ik zo rond half zes naar de stad te wandelen om daar iets te eten. Het is een imposante brug van een 200 meter waar ik overheen moet om in Portomarin te komen. Aan het eind van de brug wacht de toegang tot de stad, een trap van 45 treden waarvan ik in de veronderstelling ben, dat ik daar morgen met volle bepakking naar boven moet… Gelukkig is dat niet het geval…
Bij de eerste restaurants die ik tegen kom, kan ik pas om 19:00 uur eten. Dus loop ik het centrum in, en vind al snel een terrasje waar ik iets kan eten. Normaal maak ik altijd foto’s van mijn eten, nu dus niet. Maar ik heb een heerlijke tomaten salade gegeten. Daarbij een heerlijk biertje. Ik vind het zo fijn dat het mij weer gaat smaken, en dat ik niet met lange tanden zit omdat er toch iets naar binnen moet..
Terwijl ik daar zit zie ik Naga lopen op zoek naar een restaurant. Naga is een van de Japanners die ik eergisteren op weg naar Samos heb leren kennen, en hem ook al tegen kwam bij een rondleiding in het klooster. Hij komt ook bij mij op het terras zitten, maar wil eerst met mij samen op de foto.
Morgen gaat het weer verder en wel naar Palas de Rei…
Rianne Blogt 