Dag 38… Uit Riannes Camino Francés…

Dag 38 Portomarin – Palas de Rei 24 km. ( Dinsdag 08 -10 – 2019 )

Ik had vanmorgen natuurlijk ook op een lekker ontbijtje gerekend, maar nee hoor… het begon er al mee dat ik naar buiten stapte, en er op het terras geen licht was. En hier is het dus echt pikkedonker en moest ik op de tast naar de voorkant, waar in de keuken alles klaar zou staan voor het ontbijt. Daar was iemand in het donker al aan het rommelen, want er was geen elektriciteit. Toch was er iemand die na een minuut of vijf, de zekeringen kast had gevonden, en daarna was het euvel zo verholpen. Maar de koffie in het koffiezet apparaat was koud, en verder dan twee tostado’s met jam ben ik niet gekomen.

Het was eigenlijk nog te vroeg om al op pad te gaan, maar omdat er altijd lichtjes mannen zijn, loop ik die om kwart voor acht maar achterna. Vanuit de Albergue linksaf naar de brug over het stuwmeer, waar ik aan de overkant weer uit kwam bij de trap naar het centrum van Portomarin. Daar ging het linksaf om na een paar honderd meter weer bij een brug uit te komen, die naar de overkant van het stuwmeer ging….

Met andere woorden… om een kort verhaal lang te maken. Als ik uit de Albergue rechtsaf was gelopen, had ik een paar honderd meter minder pijn aan mijn voeten gehad.

Van hier af ging het door de bossen weer omhoog. Volgens het hoogteprofiel van deze dag, zouden we in het eerste gedeelte van deze etappe weer 450 meter moeten klimmen. Was het nog droog in de eerste paar kilometers, wat later begon het te miezeren wat overging naar regenen.

Daardoor heb ik vandaag beduidend minder foto’s gemaakt.

Het is weer erg druk vandaag, complete scholen denk ik, met kinderen van een jaar op vijftien. Die zullen allemaal wel op een school overnachten denk ik zo. En die komen net als ik, allemaal vrijdag aan in Santiago de Compostella. Met zoveel pelgrims op de been is het beestachtig druk bij de barretjes en terrassen onderweg. Het is niet meer leuk zo…

Toen ik van huis vertrok had ik een steen bij mij… die ik achter wilde laten bij Cruz de Ferro. Daarnaast had ik ook nog een gedeelte van de as van mijn overleden schoonouders bij mij. Op een mooie plek wilde ik hun beiden uit strooien, in hun geliefde Spanje.

Vandaag heb ik dat plekje gevonden… Ik heb een mooie foto van Jan & Hennie, uit de bloei van hun leven er neer gezet, en een kaarsje opgestoken. En daarna de as uitgestrooid… Een plek die ik zeker nog terug kan vinden, als ik besluit dit traject van deze Camino nog eens te gaan wandelen.

Verder was het een saaie dag, veel door bossen en weinig door dorpjes. En was het door dorpjes dan lagen die er ook maar troosteloos bij. Vaak hebben die dorpen een wegdek van flagstones, en dan her en der gelegd. Niet mijn favoriete ondergrond, en zeker niet hoe ik mij nu voel…

Het bellen van een taxi, is nog steeds niet gebeurd. Maar wat zat ik er dichtbij vandaag… Maar ik strompel verder en bijt maar door, het is tenslotte nog maar 68 km. Een fluitje van een afstand, vergeleken met wat ik er al op heb zitten, en dat is 707 km.

Als ik het Palas del Rei binnen kom gaat de Camino Francés rechtdoor, maar voor mijn Albergue moet ik rechtsaf. Ik heb wel gereserveerd maar het is al half drie, en dan zijn alle lage bedden al vergeven. Maar misschien heb ik geluk…. Als ik bij de Albergue aan kom, staat er al een hele rij bij de inschrijfbalie… een stel Aziaten met problemen. Dat is het erge… je bent er al maar je moet wachten, en dan gaat het ook nog eens regenen.

Er staan nogal wat pelgrims te wachten, en de herbergier vraagt wie er gereserveerd heeft. Wie niet gereserveerd heeft kan vertrekken… op een oudere Japanner na. “Even dit afhandelen, en dan ga ik wat rondbellen, waar er plek voor U is,” zegt hij tegen de Japanner. “Hier Blijven” zegt hij nadrukkelijk!!

Als ik aan de beurt ben zijn alle lage bedden van de stapelbedden al vergeven. Misschien is er wel iemand die wil ruilen met een dame op leeftijd. Maar zo ver is het niet gekomen… De beheerder ging mij voor naar boven, pakte halverwege mijn backpack over… en kwam tot de conclusie, dat ik wel erg moe moest zijn met zo’n zware backpack van 10 kg. Dus gingen wij weer naar beneden, naar het enige lage bed tussen alle stapelbedden. En die was voor mij…

Ik voel mij een vreemde eend in de bijt tussen zes stapelbedden, maar ik ben er blij mee. Ik vind het maar niets… dat boven slapen. Ik moet er s’nachts altijd wel een keer uit, weet niet waar ik mijn bril moet laten. Lastig lastig, maar goed ik ik heb toch weer een laag bed!

Vandaag kreeg ik een telefoontje van Miranda en Kitty, dat ze veilig aangekomen zijn in Santiago de Compostella, en lekker uit eten gaan. Dus ga ik vandaag ook maar eens lekker uit eten in een echt Galicisch restaurant, hier in Palas de Rei. ik heb even de restaurants opgezocht bij Tripadvisor….en ben terecht gekomen bij Albergue y Restaurante Castro.

Ik moest even wachten voordat er een tafeltje vrij kwam, want het zit stampvol. Hier tref ik ook de Japanner van vanmiddag, die Murata blijkt te heten en 76 jaar is. De herbergier heeft hier in Albergue Castro onderdak voor hem geregeld.

Maar wat heb ik zitten smullen. Ik wilde eigenlijk Gambas al ajillo hebben, maar dat was er niet meer. Maar een goed alternatief waren de Zamburinas vertelde de eigenaar mij. Het is dat ik morgen al weer weg ben, anders zou Restaurante Castro, het mijne worden.

Dus als je hier ooit gaat eten, bestel dan zeker de Zamburinas, de kleine coquilles.

Vanaf nu is het toch echt aftellen… Morgen wandel ik naar Ribadiso over een afstand van 25,7 km, een heel eind in mijn toestand maar ik begin de stal te ruiken.