Dag 39 Palas de Rei – Ribadiso 25,7 km.

De ene dag is de andere niet, Gelukkig maar… want deze dag zag er weer heel anders uit. Zo heb ik vannacht heel slecht geslapen, door dat mijn voet lag te steken, en was ik blij dat ik op kon staan. Even een ontbijtje bij Restaurante Castro, waar ik op de vroege ochtend de Japanner Murata weer tref. Na het ontbijt ga ik om 07:45 uur weer op pad. Voor de verandering nu eens geen paracetemolleke, maar een ibuprofenneke achter mijn kiezen gestopt.

Zo’n pijnstiller gaf mij haast vleugels, met andere woorden… het ging lekker. Niet dat ik geen pijn had… maar allang niet zo veel als gisteren. Vandaag gewoon lekkere paden, en geen gekke dingen. Wel moeten klimmen maar dat kan ik goed, voetje voor voetje, geen grote stappen en in één gestaag tempo enz…enz …

De dag begon bewolkt en wat later was er wat mist. En af en toe een zonnetje, met aan het eind van de middag echt zonnig weer. Prachtige paden door bos en over heide. Eucalyptus bomen die zo heerlijk ruiken… ik heb een blad gerold tussen mijn handen, en droeg lange tijd die geur met mij mee. Hmmm wat is dat heerlijk.

De dorpjes zagen er ook veel anders uit dan gisteren, ik had vandaag duidelijk een andere bril op. Net voor het bruggetje in Furelos kom ik Murata weer tegen, wij besluiten om samen verder te wandelen.  Nu heb ik meteen iemand die een foto van mij kan maken bij deze oude brug uit de middeleeuwen. En ik maak natuurlijk ook een foto van Murata.

Het is een kras baasje met zijn 76 jaar, en hij vertelt dat hij de Camino loopt vanaf Sarria. Voor een bedrijf in Japan is hij al vaak in Nederland op bezoek geweest, vertelde hij. Het geeft weer een hoop gesprekstof.

Vanaf de brug in Furelos is het nog anderhalve kilometer naar Melide, en dat komt goed uit want het is haast lunchtijd. Luisa en Joyce hadden mij wat ingefluisterd over Casa Alongos… wat een leuk en goed restaurant zou zijn. Nu neem ik niet alles klakkeloos aan wat die twee vertellen  Maar hier hadden ze toch gelijk, wat dus bleek na mijn bezoek aldaar…

Ik moest de groeten van de dames van Camino Comfort over brengen, dus toen ik het bord zag van dat restaurant, ben ik dat ook gaan doen. Ze hebben een gezellige tuin met terras en aan de pergola groeien kiwi’s. Een plaatsje is gauw gevonden, en Luisa had mij aangeraden om een ‘Black Angus Burger’ te nemen. Ik ben eigenlijk helemaal geen burger liefhebster, maar ik dacht “laat ik het eens proberen.” Een groot glas cola er bij en dan lekker zitten en genieten.

Het was een Big Angus waar je U tegen zegt, een flinke maaltijd en lekker…  Maar nee, een burger kan mij toch niet het water in de mond laten lopen. En dan denk ik terug aan de ‘Zamburiñas’ van gisterenavond, daar had ik dat dus wel.

Na Melide moet ik nog 10 km. Raar hé, dat zijn nou altijd de lastigste. Of je nu een Vierdaagse loopt of een andere wandeling, die laatste tien pfff… En dan kom ik weer bij een splitsing, maar ik blijf nu toch echt op het rechtse rechte pad. Het voert weer door mooie gebieden, en er is genoeg om rond te kijken en daarvan te genieten. De zon schijnt en er zijn prachtige wolkenluchten…. een heerlijke dag is het.

Bij het laatste terras van de dag, loop ik de andere Japanners tegen het lijf. Wij hebben echt een band met elkaar gekregen, en besluiten samen wat te drinken. Naga, zijn vriend en Murata overnachten hier in deze Albergue. Was wel leuk geweest als ik hier ook mijn overnachting had geboekt, maar ik moet nog 4 km verder. Voordat ik verder ga willen ze nog op de foto met mij. Ik denk dat ze in Japan willen laten zien, dat de vrouwen uit Nederland niet allemaal op klompen lopen maar dat ze in mijn geval wel erg lang zijn.

• 

En daarna ben ik al gauw bij mijn Albergue in Ribadiso. En ook dit is weer een leuke en vrij nieuwe Albergue. Ik ontmoet bij binnenkomst Christine. Zij komt uit Strasbourg maar spreekt naast Frans ook vloeiend Engels, dat maakt een gesprek een stuk gemakkelijker. Het is een gezellige tante, en omdat zij ook alleen op pad is, hebben wij afgesproken om vanavond samen ons pelgrimsmenu hier te nuttigen.

De min of meer vaststaande etappes van Sarria naar Santiago de Compostella houd ik nu een beetje aan, maar met de dik 25 km van vandaag, zit ik toch echt wel aan mijn taks. Normaal geen probleem, maar wat is er nog normaal op deze monsterwandeling. Morgen wandel ik naar O Pedrouzo, en dat is al de voorlaatste etappe.