Door mijn wandeling van afgelopen woensdag heb ik zoveel energie gekregen, dat ik nadien besluit om op zaterdag weer te gaan wandelen. En wel in het dorp Leur, een buurtschap van de Gemeente Wijchen en het had in 2021 135 inwoners. Hier komen mijn voorouders vandaan, en telkens als ik op de A50 de afslag Nijmegen neem, kijk ik automatisch naar links waar de torenspits van het dorpje net boven de bomen uit komt. Het blijft trekken en daarom wil ik hier even een rondje maken op het Landgoed Heerlijkheid Leur.

Zoals de afgelopen dagen ziet het weerbeeld er niet veel anders uit, het is het ‘Vijftig Tinten Grijs’ weer zoals ik het noem. Op Komoot kijk ik even naar de weersverwachting, 7 graden, licht tot matige wind en droog.

Met dit weer weet ik vaak niet wat ik aan moet doen. Want als ik ga wandelen is dat vaak vroeg in de ochtend, en de temperatuur maar net boven nul. Ik besluit mijn nieuwe merino wollen Base Layer shirt, met daarover mijn merino wollen vest aan te doen. Daarop mijn soft shell jack en ik draag altijd een Buff in mijn nek. In laagjes werken is het beste is mijn ervaring, en uitdoen kan altijd nog.

Over de A50 is het een kwartiertje rijden naar de Carpoolplaats van de A326 in Wijchen. Even nog de wandelschoenen aan en ik kan op pad… Oh nee hé… oh shit, ik heb mijn telefoon thuis laten liggen en dat is iets wat mij eigenlijk nooit overkomt… Maar nu wel!! Nu is het geen probleem om zonder Komoot of telefoon te gaan wandelen, maar ik heb ook geen indentiteitspapieren bij me. En dat vind ik niet prettig als ik onderweg ben, dus besluit ik toch even op en neer te rijden. O wat baal ik hier van!!

Een half uur later sta ik weer op dezelfde plek en kan nu toch echt op pad. Ik loop onder de A326 door naar de andere kant en begeef mij op pad richting Leur. Als ik het dorp binnenkom valt mij een heel mooi bord op, gemaakt van cortenstaal. Welkom in Leur staat er en het voelt als thuis. Een foto met de torenspits van het hervormd kerkje maakt het compleet.

Jammer genoeg is de horeca nog niet open en er is ook geen Coffee to Go. Ik snap het ook wel, het is nog vroeg op de ochtend en het weer nodigt niet uit om op pad te gaan. Dus waarom zou je opengaan voor deze eenzame wandelaarster. Ik zie verders ook niemand hier, dus wandel ik gauw verder naar het Hervormd kerkje wat het blijvende middelpunt is van mijn wandeling. Voor het kerkje moet ik rechtsaf, maar ik wil eerst nog een paar foto’s maken.

De geschiedenis gaat nog veel verder terug want bij dit kerkje staat een infobord van een ‘Motteversterking’

Als ik mijn weg vervolg moet ik een blubberpad trotseren, O jee wat een hoop water. Ik probeer wat aan de zijkant te lopen langs de bramenstruiken want in het midden is het kapot gereden door landbouwmachines, en daar blijft het water staan.

Aan het einde van dit pad sla ik linksaf en loop zo achter het kerkje door richting het Landgoed Heerlijkheid Leur. Aan de rechterkant ligt een oude monumentale boerderij ‘Het Hof’. Ik blijf even stilstaan om mijn Komoot App te raadplegen, want het is net of mijn pad hier ophoud en ik alleen maar het erf op kan.

Maar ik moet hier echt naar links… Nog eens goed kijken en ja hoor, tussen het hek en een braamstruik ligt een pad. Een smal pad tussen twee bomenrijen en heel veel bramenstruiken. Ook hier is wat behendigheid nodig om het wandelpad te trotseren. Door de vele voetgangers die dit pad gebruiken, en de mountainbikers die hier niet mogen komen, is ook hier het pad aardig kapot en blubberig.

Het bordje ‘Verboden’ met een streep door een fiets op de bomen, is duidelijk niet groot genoeg. Aan het eind kom ik weer op de harde weg, maar dat is maar voor even want ik kom na 100 meter al bij de ingang naar Huis te Leur. Hier wandel ik langs het huis, maak er even een foto van voor mijn verhaal en wandel dan verder, want hier begint het ‘Leurse Bos’.

Ik wandel door een heel afwisselend bos met brede lanen, afgewisseld met een pad aan de bosrand. Hier zie ik telkens weer de torenspits van het kerkje, wat duidelijk het middelpunt is van mijn wandeling. Er wordt ook flink gewerkt in het bos, te zien aan de vele stapels gezaagde bomen langs de bospaden.

Ik kom werkelijk niemand tegen vandaag wat ik toch vreemd vind, want normaal kom ik toch altijd wel een hond tegen die zijn baasje aan het uitlaten is. Maar het is opvallend stil hier, ik vind het niet erg. In het bos zou ik het liefst mijn jas uit doen, want ik raak bezweet van mijn gezwoeg over de blubberpaadjes. Maar loop ik langs een bosrand waar de wind vrij spel heeft, ben ik dankbaar dat ik mijn jas nog steeds aan heb gehouden.

Bij het Hernense meer kom ik uit het bos, sla dan links af en volg hier de geel/rode bordjes van  ‘Streekpad Nijmegen’. Ik loop om het meer heen en zie in de verte een bankje, wel op een plek waar de wind vrij spel heeft. Maar ik spreid een zeiltje uit waar ik op kan zitten, gebruik mijn  Isolerend zitkussen, en zo creëer ik een plekje waar het heerlijk toeven is. 

Mijn wandeling zet ik voort aan de andere kant van het meer waar ik in de verte de wieken van de Hernense molen al boven de boomtoppen uit zie komen. Ik hoor een gepiep en gekraak maar kan het niet thuisbrengen wat dat nou is. Maar als ik dichterbij de molen ben zie ik wat er aan de hand is. Twee molenaars zijn bezig om de molen in de wind te draaien, wat niet zo eenvoudig is en in ieder geval heel zwaar gaat. Ik loop er omheen en de kap van de molen draait met mij mee, waarvan ik denk dat dit wel haast 180 graden moet zijn.

Hier begint ook mijn wandeling door het Hernense bos, waar in de wei drie schapen staan met een hele dichte vacht. Volgens mij wordt van dit schaap mijn ‘merinowollen kleding’ gemaakt. Ze zien er in ieder geval heel erg wollig uit..

Er wacht mij nog een stukje mooie natuur door een klein bos van het ‘Landgoed Hernen’. Het gaat zelfs nog een beetje op en af in een mooi heidegebied rondom het Hernense ven. Het zou nog mooier zijn als dit een stiltegebied zou zijn, maar het geluid van de nabij liggende A50 doet hier jammer genoeg wat afbreuk aan.

Via het buitengebied loop ik terug naar de Carpoolplaats waar ik mijn auto heb staan. Een volgende keer is het misschien beter, om te parkeren in het dorp zelf bij ‘Restaurant De Leurse Hof’ waar het altijd heerlijk toeven is. Een ideale plek om een wandeling te beginnen of om af te sluiten.

Nu wandel ik via een ventweg terug met een laatste blik op de torenspits, een minder interessant gedeelte van mijn wandeling. Maar ik heb fijn gewandeld en heb nu toch echt de smaak te pakken gekregen om weer regelmatig op pad te gaan. Bij de auto doe ik mijn wandelschoenen uit en borstel ze meteen af. Ik neem tegenwoordig een grote plastic zak mee waar ik ze in doe, zodat de auto niet vies wordt, en thuis het vrouwtje niet boos wordt van al dat zand in de hal.

Ik doe mijn pantoffeltjes aan en zo rijd ik met een voldaan gevoel naar huis. Om kwart voor een ben ik al weer thuis na een wandeling van 10 kilometer. Heerlijk toch…