Dag 4 alweer van deze 3Daagse, wat gaat het toch snel voorbij. Ik lag gisteren bijtijds op bed en heb daardoor voldoende kunnen rusten, en zo stond ik vanmorgen redelijk fris naast mijn bed. Op het krakkemikkige bewegen na dan…

Toen ik bij de massage gisteren mijn sokken uit deed, zag ik dat aan de middelste teen van mijn linker voet, een blaar zat die al open was. Dus is het eerste wat ik deze ochtend doe, mijn blaar verzorgen, en een paar andere tenen die mij zorgen baren, preventief afplakken met Fixomul tape. Fijn spul is dat want het blijft goed op zijn plek zitten.

Om iets in mijn maag te hebben eet ik een yoghurtje. Zo op de vroege ochtend lukt het mij niet om wat te eten. Ik eet straks wel op de Wedren. Ik pak mijn tas in, pak mijn fiets en fiets naar het station. Hier tref ik voor de derde dag op rij dezelfde wandelaars, die in dezelfde startgroep zitten, en dat is vandaag een vroege start.

Met Elly uit Zoetermeer heb ik een leuk gesprek wat in Nijmegen eindigt als de trein daar aan komt. Zij logeert in Hotel De Weverij in Oss op 5 minuten wandelen van het station. 1x per jaar gunt zij zich dit uitje van de Nijmeegse Vierdaagse.

In deze stoptrein naar Nijmegen stappen onderweg veel wandelaars in de trein, wat uitmondt in een waar wandel legioen zodra iedereen uitstapt op het station in Nijmegen, en iedereen op weg gaat naar de Wedren.

Mijn eerste wandel meters op weg naar de Wedren voelen nog niet zo best aan. Hopen maar dat het straks wat beter gaat. Op de Wedren laat ik mij zoals elke morgen fotograferen bij het bord van de statistieken. Barometer 2022. De natte donderdag heeft voor 1530 uitvallers gezorgd, dat zijn er toch best veel.

Daarna haal ik een Koffie, en eet de boterham op die mij op de vroege ochtend het meest bekoord. En dat is een broodje met pindakaas, belegd met hagelslag en een toefje sambal. Zo lekker smeuïg…

Er staan al veel mensen in de rij om te vertrekken, maar ik wacht rustig af totdat de eersten om 06:45 uur op pad gaan, en dan sta ik pas op. Die paar minuten maken ook niet uit, en zo wordt mijn polsbandje gescand om 06:51 uur.

En dan ben ik op weg voor mijn 30 km. Nu staan er meer feestvierders die ons een fijne wandeltocht toewensen. In de meest leuke uitdossingen staan ze daar.

Om Nijmegen uit te komen lopen wij elk jaar, drie keer over de Heyendaalseweg. En telkens staan elke morgen bewoners voor hun huizen om ons aan te moedigen, soms met muziek en sommigen hebben hun huis versiert. Twee keer was ik dit huis al voorbij gekomen, wat een veel gefotografeerd foto object is.

Met Sjaan en Bertus ga ik op de foto, en dan gaat het weer verder. En dan kom ik Ignace weer tegen, de wandelaar met de Canadese Rangerhoed. Er ontstaat een leuk diepgaand gesprek, en zo vliegen de kilometers onder ons door.

Omdat ik merk, dat ik niet echt uit de voeten kan met het wandeltempo van mij, en dat van Ignace, brei ik een eind aan ons gesprek, en vraag of ik een selfie mag maken. Want dan zien Jullie hem ook van de voorkant, dus bij deze een foto van ons samen.

En dan gaat ieder van ons zijn eigen weg… In mijn hoofd (geheugen) roep ik de route, van de 4Daagse vrijdag op. Zo weet ik wat mij te wachten staat, want mijn rustpauzes zijn vaak op plekken waar ik al eens eerder was.

De eerste, in de bocht van de Staddijk loop ik voorbij… Elk jaar hebben  ze hier lekker gekookte eieren, en ga ik hier ook naar de wc. Het is druk zoals altijd, maar zie dat er geen plek is om te zitten, en ook voor de toilet-wagen staan veel wandelaars te wachten.

Ik voel mij goed genoeg om nog een stukje verder te lopen, en wandel verder naar het viaduct over de A73. Vanaf beneden wordt er flink getoetert naar de wandelaars, of ze willen zeggen “fijne wandeltocht, geniet er van.” Van de eieren naar mijn volgende optie-stop is maar 500 meter, en deze ligt aan het begin van de Sint Walrickweg.

Ik zie enkele plaatsjes om te zitten, neem een Koffie, en kies een plek bij het infobord van de Overasseltse en Hatertse Vennen. Dat wordt mijn ruggensteun, dat zit even wat lekkerder.

Mijn schoenen gaan uit, maar mijn sokken houd ik wijselijk aan. Ik ben bang dat ik de Fixomul om mijn tenen, er dan misschien mee af trek. Het zit nu goed en dat wil ik zo houden. Ik zie op mijn wandel app dat ik er al 10 km op heb zitten, ze zijn voorbij gevlogen.

Als ik weer verder wil gaan, lijk ik weer op dat krakkemikkige vrouwtje wat vanmorgen op stond. De spieren zijn weer wat stijver geworden van dat zitten. Dan zijn er nog de pijntjes die ik altijd wel voel, want ik heb nu eenmaal voeten waarvan ze zeggen, “ga hier maar mee biljarten.”

Die eerste meters gaan wat moeizaam, maar dan valt alles weer op zijn plek, en ben ik weer op weg. Op weg naar een volgende stop die net voor Overasselt is, en maar 5 km verderop. Dat moet lukken…

Tot aan Overasselt is het heerlijk wandelen over de Sint Walrickweg. Het eerste stuk loop ik over het er naast gelegen fietspad wat iets rustiger loopt. Daar stop ik mee als een paar fietsers mij links en rechts om de oren vliegen. Te gevaarlijk… Terug naar de rijbaan waar ik aan de mijn linkerkant de Overasseltse vennen zie liggen.

Normaal een heerlijke plek om te vertoeven, maar nu heb ik er geen oog voor. In mijn eigen wereldje stap ik voort… De volgende stop neem ik bewust net voor Overasselt bij het Agrarisch Museum De Lage Hof, want daarna ga ik in een ruk door naar Malden.

Op deze pauze plek is altijd entertainment en er is een overdekt terras. Er staat een mevrouw op een accordeon te spelen, maar ze wordt overstemd door het lawaai van een blaasorkest even verderop. Ik bestel een lekkere kippensoep, en ga aan een tafeltje zitten en geniet van de muziek en van mijn soepje.

Voordat ik verder ga wil ik nog even naar het toilet, en zoals altijd staat er weer een hele rij maar geduld is een schone zaak. Ik kijk eens goed rond in de wandelgangen van dit agrarisch museum, waar ook een dagbesteding voor ouderen zit en een gezellig huiskamercafé. Op het terrein zit ook nog een zorgcentrum. Zo goed heb ik het in voorgaande nog nooit bekeken, want ik kom nooit verder dan het terras en de wc.

Overasselt maakt er altijd wel weer een feestje van, en dat is altijd weer fijn. Je vergeet je pijntjes en de accu wordt weer opgeladen, want nu volgt er een 3,5 km lange saaie dijk naar het punt waar de 30 kilometer wandelaars links af slaan. De 40 gaat rechtdoor, die gaan naar Beers en Cuijk.

Als ik nog onderaan de dijk ben, loopt er een dame langs mij die aan het bellen is. Ik hoor haar zeggen dat ze niet weet, of zij over de dijk komt. Ik zeg dan ook, “Jawel hoor, dat komen wij.”

En zo ontstaat er weer een leuk gesprek met Joke uit Zeist. Zij gaat voor kruisje nummer dertien deze 3Daagse. Zij logeert bij van der Valk in Cuijk, die een haal en breng service hebben voor de wandelaars die de Vierdaagse lopen. Lekker makkelijk dus, en elk jaar ziet ze weer dezelfde gasten die hier verblijven. Morgen knoopt zij er nog een dagje aan vast om heerlijk te ontspannen…

Voor ik er erg in heb zijn wij al aan het eind van de dijk, en is dit ook het eind van ons gesprek. Joke gaat een bezoekje brengen aan de Vierdaagse Dixie die bij de splitsing staan waar 30 en 40 gescheiden worden.

Ik wandel naar Heumen, waar op vrijdag alleen de 30 km wandelaars voorbij komen. Alle dorpsgenoten zorgen dat het de Vierdaagse wandelaars nergens aan ontbreekt. Er wordt voor je gejuigt, je wordt aangemoedigd, er wordt van alles te eten aangeboden, en er is muziek wat er voor zorgt dat je weer even als een kievit loopt… Je voelt je voor even Fris en fruitig.

Heumen neemt afscheid van ons, en dan gaat het richting Malden waar alle afstanden van de 4Daagse weer bij elkaar komen. Van Tilly krijg ik een berichtje waar zij staat met de verzorgingspost van Wandel Vereniging Nuland, en dat is bij de eerste rotonde na de samenvoeging van de afstanden.

Ik ben blij dat ik er ben want ik ben al weer 8 km verder gewandeld sinds mijn laatste pauze in Overasselt. Tilly heeft mij gevolgd op de App,en weet dat ik er aan kom en verwelkomt mij dan ook hartelijk.

Even pauze… schoenen uit, en weer wordt ik in de watten gelegd met een tomatensoep, een broodje gehaktbal en een cola. Terwijl ik hier zit zie ik allereerst ‘Steun Silvia’ van de wandelclub Kreun en Steun voorbij komen, gevolgd door Joke uit Zeist en last but last, Hopman Ignace met de Canadese Rangerhoed.

Vanaf hier is het nog iets meer dan 8 km naar de finish. En het feestje van de intocht begint al nadat ik afscheid heb genomen van Tilly.

Van hier tot aan het eind vergeet je alle pijntjes, er is zoveel wat je afleidt. Al die aanmoedigingen van die duizenden mensen langs de kant. Hier heerst het Vierdaagse gevoel van samenhorigheid nog. Wat een genot om dit mee te mogen maken, je zou willen dat dit altijd zo zou zijn.

Drie kilometer verderop maak ik nog een pauze bij McDonald’s Malden Charlemagne, wat tegenover de verzamelplek van de militairen ligt.

De militaire deelnemers krijgen hun Vierdaagsekruisje namelijk al eerder opgespeld dan de burgers, namelijk op Charlemagne, vlakbij Malden. Op dit terrein hergroeperen ze en worden daarna samen gevoegd bij het wandelpeloton.

Ik ga op het terras zitten van McDonald’s, maak mij schoenen nog even los, eet een sinaasappel en Oei, ik zie dat mijn 4Daagse App veel stroom verbruikt, en ik besluit hem uit te zetten en te verwijderen. Sorry volgers… Ik wil nog wat stroom over houden voor een laatste foto of video.

En dan ga ik echt op pad voor de laatste kilometers.

Er is niemand deze keer die mij komt inhalen dus ik kan lekker doorlopen. Ik wordt gedragen door de vele aanmoedigingen langs de kant. Ik hoor constant muziek, het gaat maar door die kakafonie van geluiden. En dan hoor ik ineens mijn naam roepen, en staan er zowaar vrienden van mij langs de kant. Even een kort praatje en dan verder. Ik ben nu in die floh dat die laatste kilometers vanzelf gaan.

En dan loopt Gerda mij voorbij. Ik ken haar niet, maar ik lees wat op haar ballonnen staat en die vertellen mij dat zij vandaag voor de vijftigste keer mee doet. Wauw wat een prestatie… De clown van vanmorgen uit het filmpje is er ook weer, en op de Via Gladiola zie ik ook de man uit Hulst met de Bel.

Het ging door de vele pijntjes aan mijn voeten, vandaag helemaal niet zo van een leien dakje vond ik zelf. Toch zegt de 4Daagse app heel wat anders, want die gaf een uur geleden nog aan, dat ik om 14:06 uur aan de finish zal zijn.

Dat ik vroeg ben merk ik aan de muziekkorpsen en de militairen. Die zijn er namelijk nog niet, en ook de Vip’s tribunes zijn nog maar voor de helft gevuld. Van de ene kant wel jammer, want het is heerlijk om achter een muziekkorps aan te wandelen. Maar voor een wat legere Via Gladiola is ook wel wat te zeggen, dan kan je lekker doorstappen.

Na de Via Gladiola volgt de Oranjesingel en is het nog maar 600 meter naar de Wedren. Ik hoor de muziek van een Dweilkapel, en hoop dat het de Blue Band uit Heesch is. Die ken ik en Jeroen een goede kennis speelt hier op de tenor tuba. En ja hoor zij zijn het… Jeroen zie ik pas op het laatste moment. Even zwaaien en doorlopen, nog een klein stukje en dan ben ik er toch echt.

Bij het finishbord om 14:02 uur maak ik uiteraard nog een selfie, en dan ga ik beloning nummer negen ophalen. Mijn 3Daagse Vierdaagse 2022 zit er op…. een volgende keer ga ik voor het Gouden Kruis.

Ik ga een biertje halen want dat heb ik nu wel verdiend, maar blijf niet hangen op de Wedren…

Het is nu nog niet zo heel erg druk op de voetgangersbruggen, en dan ben ik vrij snel aan de overkant van de Oranjesingel. Dat is over een uur wel anders en is er geen doorkomen meer aan. Het is moeizaam wandelen dit voetje voor voetje, maar na een half uur ben ik dan toch op het station.

Mijn trein is uitgevallen door een aanrijding en ik hoor van alles omroepen maar weet niet wat. Dan pakken we de volgende maar, hopelijk rijd die wel. En dat doet ie, maar alleen tot Oss en dat is ver genoeg. Als ik uitstap kom ik wandelaar Erik van gisteren, nog tegen. En de Hopman is er ook weer.

Morgen gaat het normale leven weer verder en ga ik een dagje in de relax stand. Tot een volgende keer. Fijn dat Jullie er bij waren en bedankt voor de vele reacties.