Omdat ik woensdag 14 september op pad ben met Op Stap met Rianne Wandelt, wilde ik alvast een kijkje gaan nemen in het Brabantse Esbeek, onder de rook van Tilburg.

Esbeek weet zich als kleine kern steeds weer op de kaart te zetten. Toen het dorpscafé ging sluiten, besloten de inwoners het gewoon te kopen en sindsdien is het dé ontmoetingsplek van het dorp.

Ook zijn er rondom de Rotterdamse kunstenaar Andreas Schotel, die tijdens de zomer in Esbeek verbleef en ook werkte, allerlei activiteiten ontstaan. Er is een museum met zijn werken, er worden workshops etsen gegeven en er is een wandelroute met levensgrote beelden van zijn werk. Op 14 september gaan wij dan ook de Andreas Schotel wandelroute van 10 km lopen.

De wandeling in Esbeek is er een die ik op Komoot gemaakt heb, is bijna 18 km en er zitten gedeeltes van de Andreas Schotel wandeling in. Daarnaast wandel ik ook nog over de de LAW11 het Grenslandpad, en het Brabants Vennen Streekpad. Het klinkt allemaal veel belovend…

Omdat er in de middag regen en onweer voorspeld wordt, wil ik vroeg op pad en dat is met de eerste trein die uit Oss vertrekt. Daarom trek ik om 05:50 uur de deur achter mij dicht en wandel naar het station. Het is anderhalf uur reizen naar Esbeek waar ik om iets over half acht uit de bus stap.

Ik wandel naar de Dorpsstraat even verderop, waar bij het Andreas Schotel Museum de wandeling begint.

Tijdens de wandeling kom ik aquarellen en etsen van Schotel zelf tegen – geplaatst op schildersezels – die een beeld geven van zijn werk en de plekken waar hij werkte. Ook zijn er langs de route verschillende (grote) sculpturen. Het zijn bijna allemaal werken gemaakt door Hannes Verhoeven die zijn atelier (ook) in Esbeek heeft en zich bij het maken van kunstwerken veelvuldig laat inspireren door het werk van Schotel.

De eerste sculptuur die ik tegen kom is de ‘De Verbinding’ en staat schuin tegenover de kerk. Het lijkt erop alsof het gezin op reis gaat. En dat is ook zo, al rijdt de stoomtram waar ze op wachten – tussen Tilburg en Esbeek – allang niet meer.

Verbeeld wordt de Verbinding tussen Rotterdam en Esbeek.  Schotel reisde vanuit Rotterdam met de trein naar Tilburg en ging verder met de stoomtram naar Esbeek. De stoomtram had zijn eindpunt op deze plek.

Normaal gaat de route hierna rechtsaf, maar ik ga rechtdoor en volg de Oude Trambaan nog een stukje, waar ik nog een kunstwerk tegenkom van twee op het land werkende dames met als titel ‘Alsof ze nooit zijn weggeweest’.

Ik ben benieuwd wat ik nog allemaal tegen ga komen op mijn wandeling. Dit natuurlijk omdat ik een alternatieve route volg, en ik de eigenlijke route verlaat. Min Komoot app verteld mij dat ik linksaf ‘Het Muggenstraatje’ in moet. Nou dat klinkt niet aanlokkelijk, maar gelukkig heb ik vanmorgen armen en benen ingespoten… Het straatnaambordje geeft overigens heel iets anders aan.

Het straatje blijkt een kilometer lang stoffig en eindeloos boerenland pad te zijn. Het is zwaar zwoegen, en het beste kan ik uit de voeten op het bandenprofiel van een landbouwtrekker. Gelukkig zie ik halverwege weer een schildersezel met daarop de aquarel ‘Oogst’. Ik neem een korte adempauze, en kijk of ik iets van een oogst zie waarnaar deze aquarel naar verwijst.

Bijna aan het eind van die straatje staat misschien wel het meest bekende kunstwerk op deze route ‘De Melkfabriek’… Deze enorme met hout beklede koe staat symbool voor het contrast tussen natuur en industrie. De koe als melkmachine… Je kunt om de koe heenlopen, maar je kunt ‘m ook van binnen bekijken en dat maakt dit kunstwerk extra leuk. 

Ik kijk op het routekaartje wat ik gisteren gedownload heb, en zie dat ik nu voor even de Andreas Schotel route ga verlaten. Ik sla als het ware een stuk over en wandel een bos in, en volg aan de geel rode bordjes te zien een Streekpad. Natuurlijk zoek ik dat meteen op en blijkt dit het ‘Brabants Vennenpad’ te zijn, en die zijn er wel een paar in deze buurt.

Het pad leid naar een ven wat de Broekeling heet, en hier kom ik een schildersezel met daarop een inkttekening van een oude bijenschans tegen.

Ik heb nog nooit zoiets gezien. Het is een soort grotachtige ruimte met een aarden dak waarin bijenkorven staan. Vanaf de middeleeuwen – toen bijen gehouden werden voor honing en was – waren er veel van dit soort bijenschansen in Nederland, maar ze zijn bijna allemaal verdwenen. In deze bijenschans stonden ooit 800 korven.

Al ik een klein stukje verder loop, zie ik aan de overkant van het ven drie naakte dames. Dat moet ik eens nader bekijken wat dit te betekenen heeft, maar dan moet ik een stukje verder om het ven heen lopen want daar zie ik een schildersezel staan,

Het kunstwerk De Baadsters in Broekeling, is geïnspireerd op de etsen en aquarellen met naakten van Schotel. Ze zijn net echt… de dames aan de rand van het water. Ik dacht aan drie naakte dames, maar het blijkt er uiteindelijk maar één te zijn in drie verschillende poses.

Achter de ezel is een pad wat naar de drie naakten leid. Normaal zou ik een eind om moeten lopen, maar er staat een gedeelte van het ven droog en nu kan ik over dit drooggevallen deel naar de dames lopen.

Door elke keer bij die ezels stil te staan, te lezen en er foto’s van te maken schiet mijn wandeling niet echt op. Niet dat ik haast heb, want als je hier snel aan voorbij loopt is er toch echt iets mis met Jou… Aan de achterkant van het ven gaat mijn route weer verder en vanaf nu zijn het lange paden.

Ik volg een gedeelte van de LAW11 (Lange Afstands Wandeling). Dit is het Grenslandpad en loopt hier langs de grens met België. Mijn smartphone zegt dan ook, “Welkom in België.” Het is een twee kilometer lang pad waar het lastig lopen is, dan weer links dan weer rechts en soms is gewoon in het midden wandelen de beste oplossing.

Tring tring tring, en dat vind de mountainbiker dus ook. Ik ga maar even aan de kant en laat hem passeren. Het is de eerste persoon die ik vandaag op mijn wandeling tegenkom, ik dacht echt dat ik alleen op de wereld was, zo stil is het in dit gebied.

Hierboven een selectie van bos- en boerenland paden van deze wandeling. Vaak waren ze eindeloos lang en moeilijk te bewandelen, maar het waren wel mooie paden langs vennen, over de hei en een heel lang smal rododendron pad.

Na dit lang rododendron pad wandel ik naar de natte natuurparel, althans dat zou het moeten zijn volgens een beschrijving van een Highlight op Komoot, Om er te komen moet ik door zo’n klein ijzeren draaihekje, wat normaal geen probleem moet zijn maar met een rugzak om, een lastige hindernis. Maar met wat wringen lukt het mij wel…

Het is een mooie plek om even te gaan zitten, ook al is het water in dit ven ver terug getrokken. Heel in de verte op het droog gevallen gedeelte zie ik ooievaars scharrelen op zoek naar een lekker maaltje. Ik maak er wel een foto van maar ben niet tevreden met het resultaat, dus die laat ik hier maar achterwege…

Vanaf hier gaat het weer terug naar Esbeek, wurm ik mij weer door eenzelfde ijzeren draaihekje en wandel ik over paden waar Staatsbosbeheer de stapels gehakte bomen klaar heeft liggen voor vervoer.

Toen ik deze route aan het plannen was, wilde ik ook voorbijkomen aan de sculptuur ‘Ontmoeting met de meester’. Het enorme kunstwerk van een schilderende Andreas Schotel is gemaakt door Hannes Verhoeven. ‘De meester’ staat erbij zoals hij ook op foto’s in het museum staat… met hoed en sigaar. Maar op een of andere manier heb ik hem gemist, hoe kan dat nou…

Voordat ik het bos uit wandel staat er een schattig klein huisje tussen de bomen. Het blijkt het huisje te zijn waar Andreas Schotel in de zomers verbleef. Het huisje heet De Schuttel. Ik kijk door de ramen alsof Andreas elk moment weer thuis kan komen. De bekers staan nog op tafel.

Het is bijna gelukt om voor de bui binnen te zijn, maar met nog een kilometer te gaan begint het te druppen. En het druppen wordt gewoon door regenen, dus als ik een bankje zie haal ik mijn poncho uit mijn tas. Hoewel het een welkome regenbui is, gaat het mij toch te ver om tot op mijn vel nat te worden. Ik moet immers nog met het OV naar huis reizen, dus wandel ik die laatste kilometer als een quasimodo verder.

Net voordat ik het dorp weer binnen wandel, zie ik aan de linkerkant de laatste schildersezel van deze dag. Het is de ets ‘Zicht op Hilvarenbeek’ De gelijkenis met het zicht op Hilvarenbeek van nu is onmiskenbaar. Ik herken zeker de kerktoren aan de horizon…

Als ik linksaf de Dorpsstraat in sla, zie ik op de kerktoren dat het bijna 12:00 uur is. Ik had nog willen lunchen bij het restaurant naast het Andreas Schotel museum, maar weet dat over 20 minuten er al een bus gaat. En dat klinkt toch ook erg aanlokkelijk want de bus rijd maar 1x per uur, dus wandel ik nog een stukje door naar de bushalte die maar 200 meter verderop ligt.

Mijn eerste bezoek aan Esbeek is er toch ook weer een om in te lijsten, en ik kom graag terug op 14 september om dan de Andreas Schotel wandelroute te gaan wandelen. Want dat is wat wij doen met Op stap met Rianne Wandelt.