Vandaag stond de Andreas Schotel wandeling in het Brabantse Esbeek op het programma. Moest ik de vorige keer nog alleen op pad, nu hadden een aantal wandel liefhebbers zich verzameld bij het Museum van Andreas Schotel. Maar voordat wij daar waren, stond er bij het vertrek vanaf huis mij al een verrassing te wachten.

Borrelgast vrienden Ans en Jan zouden mij ophalen, en klokslag 08:00 uur stonden zij dan ook bij mij voor de deur. Ik stap naast Jan voor in de auto, en heb verder niets in de gaten want Ans is aan het woord. Dan kijk ik schuin over mijn schouder, en zie ik in mijn ooghoeken iets rood van een ander persoontje die ook achterin zit. Blijkt het vriendin Natalie te zijn… Dat vond ik dus echt een verrassing.

Blijkt dat ze dit vier weken geleden al met elkaar hadden afgesproken. Als ik niet had gevraagd of Jan en Ans mij kwamen ophalen, hadden ze mij gewoon met het OV naar Esbeek laten reizen… Van je vrienden moet je het maar hebben zeg😉😉.. Zo wilden ze mij dan verrassen aldaar. Hun plannetje en verrassing was op deze manier niet gelukt. Maar voor mij bleef het wel een verrassing dat Natalie mee ging.

De weergoden beloven mij niet veel goeds als ik s’morgens op ‘Weer Online’ kijk. Miezer en buien… en wat het is maakt niet uit, want je wordt er allebei nat van. Nu moeten wij niet zeuren… want hier verlangden wij toch naar… alleen niet vandaag natuurlijk. Door alle nattigheid en files zijn wij wat verlaat als wij in Esbeek aankomen. Ria en Hans die ik volg op Komoot, zijn ook gekomen. Dat is een leuke verrassing, temeer omdat Ria ook een trouw volgster is van mijn Blog, en dat wij ons nu eens in het eggie zien.

En zo zijn wij met ons zessen en beginnen aan de Andreas Schotel Wandeling.

Al snel krijg ik in de gaten dat regen vandaag niet werkt betreffende mijn smartphone en Komoot. Regelmatig moet ik opnieuw inloggen want door al die nattigheid wordt mijn vingerafdruk niet herkend. Daarom geef ik de papieren wandelroute maar aan Natalie, want met knooppunten volgen komt het altijd goed.

De eerste schildersezel die wij tegenkomen van Andreas Schotel, is de ets ‘Zicht op Hilvarenbeek’ De gelijkenis met het zicht op Hilvarenbeek van nu is onmiskenbaar. Ik herken zeker de kerktoren aan de horizon… Omdat ik een maand geleden hier ook ben geweest, kan ik nu tekst en uitleg geven. Anders zouden mijn mede wandelaars er zo maar aan voorbij gelopen zijn.

Een eindje verderop staan wij weer stil bij een enorme Lindenboom, die meerdere keren door de meester zelf geschilderd is. De boom met een omtrek van 450 cm heeft een leeftijd van 200 jaar, een oeroude boom dus. Die heeft al heel wat gezien in al die jaren… maar na hem goed bekeken te hebben gaan wij weer verder, slaan linksaf en komen bij een huisje wat ‘De Schuttel‘ heet.

Het is een schattig klein huisje waar Andreas Schotel in de zomers verbleef. Als je door de ramen kijkt, is de tafel gedekt… . alsof Andreas elk moment thuis kan komen. De bekers staan nog op tafel, en de twee stapelbedden zijn opgemaakt. Gezellig pratend lopen wij verder en al gaat het miezeren over in regenen, het deert ons niet. Het Landgoed waar wij overheen wandelen heet ‘De Utrecht’.

Prachtige brede dreven maar ook sprookjes achtige kleine paden, zoals het paadje waarbij wij een draaimolen moeten passeren om onze weg te kunnen vervolgen. Het pad brengt ons door het kabouterbos…

Wij komen bij een breed pad, een breed modderpad wel te verstaan. Hiervan weet ik mijn medewandelaars te vertellen, dat dit de Oude Trambaan is. In 1907 werd deze trambaan voor een stoomtram in gebruik genomen, en verbond Tilburg met het Belgiesche Turnhout.

Rond 1930 was de stoomtram verouderd. De tramlijn van Tilburg naar de grens werd op 15 september 1935 opgeheven en het openbaar vervoer werd overgenomen door de bussen van de BBA. De rails verdwenen, de weg bleef en werd een onverharde openbare weg. De weg wordt nu regelmatig door zware landbouwmachines kapot gereden, en daar is de ‘Gasunie’ niet blij mee want die hebben hier twee gasleidingen naast elkaar liggen, en zien liever dat deze weg permanent wordt afgesloten.

Wij moeten dat modderpad oversteken wat geen sinecure is. Bah bah, net nu ik gisteren mijn schoenen een grote beurt heb gegeven en ze er spik en span uitzien. Ik zak bijna tot mijn enkels in de modder. Dat de weg hier kapot gereden wordt zie ik wel aan de zware John Deere tractor met aanhanger, die wij voorrang moeten verlenen. Er liggen hier veel akkers met mais in de buurt van de Oude Trambaan, en er wordt door de loonwerk bedrijven nu overal flink gekneusd. De zware landbouwmachines rijden af en aan…

Ze zeggen wel eens dat ik met die lange stelten van mij zo hard loop, maar die twee dames op de eerste rij Ans en Natalie kunnen er ook wat van. De gestaag vallende regen is hier ook debet aan… Gauw doorlopen en op naar de volgende ezel, en dat is de schildersezel waarop werk van Andreas Schotel staat. Hannes Verhoeven een Esbeekse kunstenaar maakt sculpturen aan de hand van het werk van Andreas. Hier zijn de “Verroeste pk’s” te zien, wat heel kunstig gemaakt is door Hannes.

De Geel/rode markering op de bomen is van het ‘Brabants Vennen pad’ en voert ons langs mooie vennen in dit gebied. Het is er erg nat en wij worden nog natter als wij over een smal pad lopen, met aan weerszijden varens die langs je broekspijpen strijken. Ach, als wij straks een pauze nemen is alles toch weer snel opgedroogd is onze gedachte.

Aan het eind van het natte pad komen wij bij het kunstwerk De Baadsters in Broekeling, wat is geïnspireerd op de etsen en aquarellen met naakten van Schotel. Ze zijn net echt… de dames aan de rand van het water. Vorige keer kon ik dicht bij komen, maar nu door alle regen maak ik van een afstand deze foto.

Als wij iets over de helft van de wandeling zijn, komen wij bij boerderij De Koekoek. Hier staat een houten huisje met een bankje, waar de vermoeide wandelaar kan zitten, en waar je op donativo basis een koffie, thee of een soepje kunt drinken. Het is niet echt een plek om droog te worden, maar ik doe toch even mijn poncho uit. Ik zie dat deze aan het doorlekken is, die is echt aan het eind van zijn latijn en moet vervangen worden.

Hier eten wij onze meegenomen boterhammen op, en huishond-herder Bruno is er als de kippen bij om een graantje mee te pikken. Natalie is een echte hondjesvriend en heeft altijd hondensnoepjes bij. Van Ria krijgt Bruno een halve krentenbol en van mij een lekker stukje leverpaté. Geen wonder dat hij een allemansvriend is.

Als ik een beetje rondkijk, zie ik in de verte boven de kruinen van de hoge bomen aan de bosrand, een torenspits. Dat moet de brandtoren van het Landgoed De Utrecht zijn, en is 32 meter hoog. Daar moeten wij naar toe want daar in de buurt staat het beeld van de oude meester zelf. Vorige keer heb ik die gemist wat ik nog steeds niet snap, want als wij dichterbij zijn gekomen zie ik pas hoe groot hij echt is.

En dat is dus heel erg groot, en om dat te laten zien maakt Ria een foto van mij onder aan de voet van Andreas Schotel. Wij lopen verder… maar Komoot is even van het padje. Maar met de routebeschrijving van Natalie met de knooppunten er op, vinden wij toch onze route weer, en wandelen nu voorbij aan de brandtoren.

Levensverzekeringsmaatschappij ‘De Utrecht’, nu ‘ASR’, geeft dit landgoed een historisch tintje. Zij gaf haar naam aan het landgoed en begon op grote schaal met het ontginnen van de uitgestrekte heidevelden. Een monumentale brandtoren met houtvesterswoning is een herinnering aan deze werkzaamheden. Het ligt deels verscholen achter hoge bomen en omgeven door prachtige eiken en rododendrons. De nagenoeg symmetrische toren is een echte blikvanger!

Wij verlaten het Landgoed, en komen uit op het fietspad wat langs de provinciale ligt. Dat is altijd wat minder met dat voorbij razende verkeer. Gelukkig is het maar een 500 meter en slaan dan linksaf naar de Hoogeindse straat. Dan weer rechtsaf naar Het Muggenstraatje, waar wij na 200 meter ‘De Melkfabriek bereiken.

Het open landschap wordt bepaald door een reusachtige 8 meter hoge houten koe! Weer een pracht van een kunstwerk aan de Andreas Schoteltroute, naar een idee van Hannes Verhoeven. Het draagt de naam “De Melkfabriek” en geeft het contrast weer tussen de natuur en de opkomende industrie met een sterke link naar de tijd dat de mechanisatie steeds meer impact kreeg op het landschap, en naar de toekomst. In de tijd van de melkrobot is de koe is immers getransformeerd tot melkfabriek.

Op eigen risico mag je hem ook beklimmen via een steile stalen trap. Het is alleszins de moeite waard, en Hans maakt vanaf beneden een mooie foto.

En dan gaat het weer verder en naderen wij zo langzamerhand het einde van onze wandeling. Daarvoor moeten wij wel eerst Het Muggenstraatje helemaal uit wandelen. Vorige keer was het zwaar doordat ik door het droge mulle zand moest lopen, nu natuurlijk het tegenovergestelde, en was het zwaar door de natte modderige grond.

We wandelen Het Muggenstraatje helemaal uit tot op de verharding van de Tuldensedijk. Hier gaan we rechtsaf en dan meteen naar links tot we na 200 meter op de T-splitsing komen met de Oude Trambaan.

Rechtsaf gaat het richting de bebouwing van Esbeek. Aan onze linkerzijde passeren we het kunstwerk “Alsof ze nooit zijn weggeweest”. “Zeeuwse boerinnen” zoals Andreas Schotel deze boerinnen destijds in het Esbeekse landschap heeft gezien, en in zijn etsen heeft vastgelegd. Ze zijn hier in beeld gebracht door Hannes Verhoeven.

Deze “versteende” vrouwen roepen de herinnering op aan de Zeeuwse boerenfamilies, die voor de ontginning van Landgoed De Utrecht naar Esbeek zijn gekomen. Vooral de Zeeuwse boerinnen met hun bijzondere hoofdkapjes en hun zwart witte kleding zijn dan een bijzonder verschijning in de Esbeekse velden.

Het regent nog steeds als wij onze wandeling beëindigen bij Café Schuttershof. In 2007 gekocht wordt door Coöperatie Esbeek om het laatste café in de dorpskern voor de toekomst te behouden. Het wordt het centraal ontmoetingspunt van de dorpsgemeenschap. Het is tevens de plek waar het Andreas Schotelmuseum is ondergebracht met wisseltentoonstellingen van de Rotterdamse graficus en etser Andreas Schotel (1896-1964)

Wij trekken onze natte spullen uit en hangen die onder de veranda te drogen. Aan de kastelein vragen wij of ie een handveger heeft, zodat wij het grootste vuil van onze modderige schoenen kunnen verwijderen.

Tijdens een lunch praten wij na over deze wandeling, en al was het weer niet om over naar huis te schrijven, toch heeft iedereen genoten van deze Andreas Schotel Wandelroute. Mooie kunst en een prachtig gebied om doorheen te wandelen. Het is er eentje om te onthouden!!

De volgende wandeling Op Stap met… Rianne Wandelt is op donderdag 10 november.