Na het Blog Besluiteloos… dwalen mijn gedachten weer af naar mijn Camino Francés in 2019. En zo lees ik over de week dat ik na mijn rustdag in León ziek ben geworden. Niet ineens… maar het liep gewoon niet lekker.

Dag 27 Villares de Órbigo – Astorga 13.9 km. ( Donderdag 26-09-2019 )

Ik heb vannacht ontzettend liggen zweten, en ondanks dat toch ook weer goed geslapen. Dus dacht ik vanmorgen dat het wel weer zou gaan. De eerste lichtjesmannen waren vanmorgen al weer om 05:35 uur aan het rommelen. En als de ene bezig is volgt de rest vanzelf. Het was 06:30 uur dat ik zei, “Turn on the light and you will see more”

Toen ze allemaal weg waren ben ik ook maar opgestaan. Ik wilde pas tegen achten vertrekken, dus ik had de tijd. Een licht ontbijt… en op stap. Vandaag een korte etappe naar Astorga van een kleine 14 km. Rustig aan voet voor voet, ik word dan ook door iedereen ingehaald. Ik loop over een zandpad langs een autoweg, niets bijzonders want zo gaat het al dagen.

De laatste dagen waren redelijk vlak, maar nu gaat het weer stijgen. En dat kost mij moeite, ik voel maar weinig power in mijn lichaam. Dat kan haast niet anders, als je het allemaal hebt achter gelaten in de Albergue, en amper goed gegeten hebt. Ik voel me slap als unne tod zeggen ze bij ons in Oss. Pfff

Onderweg rust ik geregeld, als er een mogelijkheid zich voor doet, om even lekker te gaan zitten. Eten gaat nog steeds moeizaam. En dan is er een kilometer of zes voor Astorga een kraampje langs de kant, waar ze werkelijk alle soorten thee hebben, je een lekkere bak koffie kunt nemen. Er allerlei verfrissingen zijn, er van alle soorten fruit is. In feite gratis, maar als je niets geeft, maak je het lastig om dit (gratis) te blijven doen. Zijn naam is David en staat al tien jaar op deze plek, zomer en winter.

Er staan enkele houten bouwsels, die hij af kan sluiten met zeilachtige doeken. Op een houtkacheltje wat zomer en winter brand, kookt hij het water etc.  Een hippie als je hem ziet en super aardig. Dus ik heb maar iets in de donativo pot gedaan, zodat diegene die na mij komen, ook kunnen genieten van zijn gastvrijheid. En ik heb twee zeer groene bananen geruild voor twee eetbare exemplaren.

Een eindje verderop bij Cruz de Santo Toribio, zie ik in de verte Astorga al liggen. Maar het gaat moeizaam, en hier zie ik een bankje dus neem ik een pauze. Even rusten en die schoenen uit… en dat is zalig.

Tegenover mij zit een Spaanse Senor op zijn gitaar te spelen… uiteraard leg ik wat geld in zijn gitaar koffer en luister naar zijn gitaarspel. Ik weet niet of hij nog meer deuntjes kan spelen, want ik heb 20 minuten hetzelfde gehoord

Toch is dit entertainment onderweg altijd weer leuk, maar waarom zou hij iets anders spelen want alle pelgrims die voorbij komen geven wat geld en lopen toch weer door. Astorga wacht… het is nog maar 4,0 km.

Daarna ga ik weer verder, het is nog 4,0 km kilometer maar wel in de volle zon en dan ben ik in Astorga. In de verte zie ik Astorga al liggen, maar er wacht nog een indrukwekkende hindernis, althans voor mij. Op het moment is alles teveel, en zal deze voetgangers spoorwegbrug over moeten wil ik aan de andere kant van het spoor komen.

Deze brug is speciaal aangelegd voor ons… de Pelgrim. Het is een hele klim voor ik daar eindelijk over heen ben. Het gaat niet lekker die laatste kilometers… een Ierse pelgrim haalt mij in, en moedigt mij aan. Ik ben niet meer vooruit te branden, het lijkt wel een kruisweg.

En dan nog ben ik er niet… Er wacht nog een steile klim naar de Albergue, het is maar 200 meter maar ik haal het. Ik ben kei kapot… De Ierse Pelgrim blijft bij mij tot dat ik ingeschreven heb. Wij liggen op dezelfde kamer, een kamer voor 4 personen. Ian slaapt boven en ik heb het beneden bed.

Vanuit de kamer een prachtig uitzicht op de Kathedraal van Astorga, en aan de andere kant het achterland. Eerst even de was doen en dan met de beentjes omhoog, ik heb dat wel verdiend vind ik zelf. Luisa een goede vriendin van mij, heeft om 18:00 uur een afspraak geregeld bij een pedicura. Dus alle tijd…

Om 17:00 uur loop ik aan, heb nog even een bord spaghetti gegeten, die ik helemaal op kon, en nog even langs de flappentap. Haast alles wordt hier cash afgerekend. En toen naar Podologia Sofia Gonzalez. Ze heeft mijn hele voeten gedaan, en het belangrijkste… een stuk nagel er uit van een milimeter of vijf wat ingegroeid was.

Ik kan weer lachen, nu de rest nog en dan komt alles weer goed. Op de terugweg ben ik nog door de stad gewandeld want ik wilde nog even langs de Kathedraal en het Bisschoppelijk paleis wat door architect Gaudi ontworpen is. Daarna heb ik nog wat croquetas en patatas fritas gegeten, dus het begint weer een beetje de goede kant op te gaan.

Ik hoop dat het morgen beter zal gaan dan vandaag, want vanaf nu gaan wij alleen nog maar klimmen, tot dat wij bij Cruz de Ferro het hoogste punt van de Camino gaan bereiken op 1520 meter. Maar dat is voor overmorgen…