Na het Blog Besluiteloos… dwalen mijn gedachten weer af naar mijn Camino Francés in 2019. En zo lees ik over de week dat ik na mijn rustdag in León ziek ben geworden. Niet ineens… maar het liep gewoon niet lekker.

Dag 29 Rebanal del Camino – El Acebo de San Miguel 16.8 km. ( Zaterdag 28-09-2019 )

Een eigen kamer hoe klein ook, op zijn tijd, is een must… althans voor mij. En als er dan ook nog een goed restaurant bij zit, ben ik helemaal happy.  Nu eens geen pelgrims of menu del dia menu, maar lekker a la carte. Lamsbout met patatas fritas en een heerlijke tira misu. De afgelopen dagen heb ik met lange tanden zitten eten, maar nu smaakte het mij weer.

En toch was het vanmorgen weer mis … Ik heb toch echt iets onder de leden. Ik hoest, ik nies en het liep er vanmorgen weer uit. Ik heb redelijk ontbeten en ben toch maar op pad gegaan.

Het schemert als ik op pad ga… en na 100 meter laat ik het dorp al achter mij. In het begin nog een grindpad maar even later weer een keien-pad wat de provinciale weg volgt. Sommige hebben lak om telkens over die keien te moeten lopen, en dalen af naar de weg die iets lager ligt. Zij liever dan ik, want daar is het ook niet veilig lopen.

Het is iets meer dan vijf kilometer naar het volgende plaatsje, maar ook onderweg voel ik weer druk dat ik moet… Waar moet ik gaan zitten, er is haast geen plek om even te gaan zitten. Maar als je moet dan moet je… Ach shit wat is dat lastig nu, want er zijn best wel veel pelgrims onderweg nu.

Aan de ene kant van het pad de rotsen, aan de andere kant wat begroeiing en de afgrond. Ik zoek een plekje waarvan ik denk… hier zou het kunnen. Ik voel mij doodongelukkig, ik kan er ook niets aan doen. En zo zit ik aan de zijkant van het pad mijn behoefte te doen, het loopt er weer uit Gelukkig kijken passerende pelgrims discreet de andere kant op.

Voordat ik verder ga neem ik contact op met vriendin Luisa van Camino Comfort. Luisa is van Spaanse komaf en mijn Backup op deze Camino. Haar bel ik voor goede raad wat te doen!! Zij adviseert mij om in het dorp Foncebadon een kamer te nemen bij El Trasgu, en vandaag weer onder de wol te kruipen. Dus ga ik weer verder, het is nog maar anderhalve kilometer dat moet toch lukken.

Ik kom tegen half elf in Foncebadon en loop meteen door naar het Hostel die Luisa mij genoemd heeft. Maar dikke pech… want ofschoon ik  vroeg ben, is alles volgeboekt hier. Ook in de andere albergues hetzelfde verhaal, er is voor mij geen slaapplek te vinden.

Het is niet zo gek hoor dat in Foncebadon alles volgeboekt is. Veel pelgrims willen hier overnachten omdat naar het schijnt, hier de mooiste zonopkomst te zien is van de Camino Francés. Ik informeer nog bij een touringcar chauffeur en bij de chauffeur van Jacotrans of er een mogelijkheid is om een zieke pelgrim mee te nemen, maar helaas. Ik voel mij doodongelukkig en ziek.

Ik ga terug naar het terras van El Trasgu, bestel een Coca-Cola en en stop er maar weer een banaan in, en neem twee paracetamols. Daarna voel ik mij goed genoeg om 2 km verder te gaan naar Cruz de Ferro. Het pad volgt nog steeds de provinciale weg en in een trance vervolg ik mijn route naar Cruz de Ferro.

Vandaag passeer ik het Cruz de Ferro, wat één van de meest indringende plekken van mijn Camino Francés is. Helemaal als je bedenkt dat het kruis er al 1000 jaar staat en dat er onder de gigantische stapel stenen, ook stenen liggen van pelgrims uit de middeleeuwen. Voor een vriendin haar zieke man, laat ik vandaag bij het Cruz de Ferro een steentje achter. Een steentje meegenomen van thuis, wat symbool staat voor zijn ziekte.

Note: Twee weken na mijn Camino overlijd Frans, wat een extra reden voor mij is om nog een keer terug te gaan naar Cruz de Ferro bij mijn volgende Camino.

Na Cruz de Ferro is het nog 2,4 km naar Manjarin, een eerste mogelijkheid voor een slaapplek. Naar ik gehoord heb slaap je hier bij een soort van kluizenaar. Mooi als je fit bent, maar ik wil een gewoon bed en een eigen badkamer nu ik mij niet lekker voel.

Als ik in Manjarin aan kom staat mijn besluit vast… nog even doorbijten want hier ga ik echt niet overnachten. voor het toilet moet ik de weg oversteken. Een hutje wat zowat boven een afgrond zweeft, nou mij niet gezien… ik zie mij vannacht hier al naar toe gaan. Niet dus!!!!

Ondanks dat ik mij niet top voelde, kon ik toch wel genieten, want wat was het toch weer mooi vandaag. Ik heb veel foto’s gemaakt om een indruk te geven. Als je hoog zit weet je, dat er ook een afdaling volgt, en dit was een hele zware. De dames van Camino Comfort Luisa en Joyce, hadden mij er al voor gewaarschuwd. Als ik niet naar de pedicure in Astorga zou zijn geweest, zou dit voor mij een hel zijn geweest.

Als je onderstaande foto ziet vraag je misschien, “Moet je hier ook overheen?” Ja dus!!!

Onderweg bij een donativo kraampje tref ik Alexandra, een Mexicaanse. Zij ziet wel dat ik mij niet lekker voel, en vraagt bezorgt hoe het met mij gaat. Zij geeft mij een paar vitamine poedertjes die ik moet oplossen in water. Ik zal mij er beter door voelen zegt ze. Ik hoop het maar want ik voel mij zo slap als een tod….

Ik ben blij dat ik op een gegeven moment, het dorpje El Acebo de San Miguel zie liggen. Nog even een afdaling en dan heb ik er toch nog 16.8 km op zitten vandaag.

De Albergue vandaag heb ik onderweg gevonden op Gronze.com. Even een belletje en op mijn beste Spaans…. Una cama por favor…. een bed gereserveerd. Voor vandaag heb ik een bed, zal nog even de was moeten doen, en dan kruip ik onder de wol.

Wat de dag van morgen brengt zien we inderdaad morgen wel  weer…