Vandaag mijn eerste wandeling in het nieuwe jaar met Tilly. De bedoeling was om weer verder te gaan met ‘Ons Kloosterpad’, maar dat plan schuiven wij door naar eind februari. En dan geen losse etappes, maar een drietal dagen wandelen en dan overnachten bij Vrienden op de Fiets.

Voor de wandeling van vandaag heb ik op Komoot, in het menu ‘Inspiratie’ gezocht in de omgeving van ‘Molenhoek’ in de provincie Limburg. Ik vind het altijd een fijne manier van wandelingen opzoeken van mede Komoot gebruikers. Dus toen ik Molenhoek in toetste kwamen daar 480 wandelingen tevoorschijn. Dat zijn er heel veel, maar mijn wandeling vond ik meteen al als tweede in de rij. Wat is dan belangrijk in mijn zoeken… Natuurlijk de omgeving maar ook de startplek. Kan ik er komen met het OV, is er horeca in de buurt.

Deze wandeling heeft beiden want er is een bushalte en er is horeca… Ik heb afgesproken dat ik Tilly om half 10 op zal halen. Dus heb ik mijn wekker op 08:00 uur gezet want dan hoef ik mij niet te haasten. Maar als mijn wekker af loopt lukt het mij maar niet om wakker te worden. Normaal ben ik al van tevoren wakker, maar nu als mijn vogeltjes beginnen te fluiten draai ik mij nog een keer om. Totdat ze steeds harder beginnen te fluiten, en ik in de gaten krijg “hé dat is mijn wekker”!!

Slaapdronken sta ik op (etage 3) en meestal is dat een slecht begin en beloofd dat niet veel goeds. En dat is het dan ook niet… in volgorde van gebeurtenissen. Als ik beneden kom (op etage 2) smeer ik mijn brood en zet koffie. Als het tijd is om Tilly op te gaan halen, loop ik naar beneden (begane grond 1), maar beneden kom ik er achter dat mijn thermosfles en broodtrommetje nog boven staan (op 2). Dus weer naar boven. om de thermosfles en mijn broodtrommeltje te halen.

De trap in huis is een gemakkelijk item, om de mee naar beneden genomen spullen voor even te stallen. Eerst even mijn tas inpakken, pak mijn thermosfles en trommeltje van de trap en het andere wat er ligt zie ik over het hoofd. Pak nog even mijn wandelschoenen uit de garage, en vaag komt er iets binnen in mijn koppie over de kleur van de veters. Ik sla er geen acht op want ik moet gaan.

Het heeft gesneeuwd dus eerst de auto sneeuwvrij maken en dan kan ik gaan. Hé hé eindelijk onderweg. Naar Tilly is het een klein kwartier rijden, maar na zo’n twee kilometer rijden kom ik er achter dat mijn telefoon nog op de trap ligt. Dus ik weer terug om mijn telefoon op te halen want ik kan echt niet zonder, want ik heb hem nodig om deze wandeling te navigeren.

Maar even later ben ik dan toch echt onderweg, en geloof het of niet… Klokslag half tien sta ik bij Tilly op de oprit. Probleemloos rijden wij naar Herberg ’t Zwaantje aan de Groesbeekseweg in Mook, het is een ideale plek om hier met onze wandeling te beginnen. Tilly en ik pakken onze spullen uit de auto en ik moet mijn wandelschoenen nog aan doen… veters veters??

En dan kom ik er achter… Hé dit zijn niet de goeie!! Dit is het stel wat ik aan had met het Marskramerpad in 2021, die met die grote scheuren er in en die ik provisorisch geplakt had… en toen nog steeds lek bleken te zijn. Verkeerde schoenen en verkeerde steunzolen, Ik ben ineens klaar wakker… nou ja, er zit niets anders op dan met deze op pad te gaan, en ik start mijn navigatie van onze wandeling.

Het beloofd een mooie dag te worden, een flauw zonnetje schijnt en het wordt een droge dag als ik de weervrouw mag geloven. En dat heb ik tijdens mijn voorgaande wandelingen in januari nog niet meegemaakt, dus ik geniet. Het heeft lichtjes gesneeuwd en omdat het deze ochtend nog -1 is ligt er een mooi wit tapijt op het eerste pad wat wij tegen komen. Het is een hele lange dreef en het doet mij meteen weer aan de Camino paden denken. Eindeloze paden waar geen einde aan lijkt te komen, ik geniet daar van.

Volgens Tilly volgen wij de paarse route en dat blijkt de Twee Schansen route te zijn. Als ik mijn Komoot wandeling er naast houd blijkt dat te kloppen, alleen hebben wij een ander startpunt. Ook kruisen wij regelmatig het Maas-Niederrhein Streekpad. Het zijn mooie en goed beloopbare paden en het gaat hier op en af, wat voor mij een goede oefening is voor mijn Camino die eind april start.

De twee Schansen die hier liggen zijn

De Mooker- en Heumense schans

De Mookerschans en Heumense schans zijn verdedigingswerken, gelegen op de Mookerheide. Deze stammen vermoedelijk uit de 17e eeuw. Vanaf deze schansen had men een vrij uitzicht op het lager gelegen Maasdal met de noord-zuid route over land en water. Het gebied rond de Mookerschans is eigendom van de gemeente Mook en Middelaar, de Heumense schans is van Natuurmonumenten.

Allereerst komen wij op de Mookerheide bij de Heumense Schans. Voordat wij verder naar boven lopen, maken wij dankbaar gebruik van het bankje wat daar staat. De wolken zien er dreigend uit maar vooralsnog blijft het droog. Even lekker zitten, kletsen en een bakkie koffie. Vanaf het bankje is het nog een klein stukje omhoog en dan staan wij boven op de Heumense Schans. Aan de achterkant van de Schans wacht een steile trap naar beneden. Met mijn lange benen is het geen enkel probleem, maar voor Tilly is het een lastig te nemen horde.

Tilly is nog maar net hersteld van de griep en merkt dat deze wandeling net iets te zwaar is voor haar. Als je conditie bijna nul is moet je geen heuveltjes gaan beklimmen. Zij dacht dat het wel mee viel, en ik heb er geen moment aan gedacht dat dit wel eens te zwaar kon zijn.

Over mijn conditie voor mijn aanstaande Camino hoef ik niet in te zitten nu ik twee keer in de week wandel, en daarnaast 3x per week in de sportschool te vinden ben.

Wij lopen verder over de Mookerheide en na wat klimwerk wacht ons de Mookerschans. Vanaf de uitkijktoren heb je prachtig zicht op de Mookerschans en de omgeving. Ook op deze hooggelegen plek werd in de 17e eeuw een schans aangelegd en als bewakingspost gebruikt.

Vanaf de uitkijktoren kun je op heldere dagen meerdere kerktorens zien. Meest opvallend is de dubbele kerktoren van Cuijk. Op de foto links zie je als je goed kijkt de twee spitsen. Het is een prachtig gebied om te wandelen en dat blijkt ook wel, want regelmatig passeren wij wandelaars en maken een praatje. Af en toe stilstaan en dan weer verder als het pad alleen maar omhoog loopt.

De laatste kilometer is natuurlijk weer zwaar en dan rijd er ons een golfkarretje voorbij. Als wij de hoek om komen staat dat karretje onbeheerd langs de kant, en nog mooier… de sleutel zit er op. Tilly raad mijn gedachte om even dat karretje te lenen, en Tilly naar het Zwaantje te brengen. Maar gelukkig heb ik meer verstand, al zou je dat na mijn slaapdronken toestand van deze ochtend niet gedacht hebben.

De laatste kilometer voert ons nog langs de kassen en tuinen, behorend tot het Landgoed Mookerheide. Een eeuw geleden lagen er achter het spierwitte jugendstil jachtslot een prachtige moestuin, fruitmuren en kassen. Van oudsher werden in tuinen bij het jachtslot bloemen, groenten en fruit geteeld. De moestuin werd aangelegd in de jaren ’20 van de vorige eeuw.

Als de poort open staat hebben wij vrij toegang staat er te lezen, maar die is helaas gesloten. Ik neem aan dat je voor een bezoek ook in het voorjaar en zomer moet zijn. Iets voorbij de poort staat een dixie voor de bezoeker van de kassen of wandelaar. Ik krijg net hoge nood en vermoed dat ik het tot ’t Zwaantje niet ga redden, dus komt dit mooi even uit.

En dan zijn wij weer haast terug… en lopen via de lange dreef van vanmorgen terug, maar dan in tegengestelde richting. Vanmorgen helemaal wit, nu liggen er nog wat sneeuwresten. En dan zijn wij terug bij ’t Zwaantje, nemen hier nog een late lunch voordat wij weer naar huis rijden.

Een wandeling die voor herhaling vatbaar is. Hier kom ik zeker nog terug!