Nog twee maandjes en dan is mijn tweede Camino die ik ga lopen een feit. Na de Francés in 2019 wilde ik weer gauw terug naar het ‘onderweg zijn’. Door de Corona epidemie en het ‘Heilig Jaar’ waarin ik niet wilde wandelen, bleef dit achterwege maar dit jaar is het dan zo ver.

Ik weet nog dat ik het enorm spannend vond die eerste keer dat ik op pad ging. Ik had goed getraind voor dat zover in Nederland mogelijk is, en had ook nog 4 dagen in het Duitse Eifel Gebergte gewandeld en geklommen op een Klettersteig aan de Moezel…

Maar nu ging het om en nabij de 40 dagen en 800 km wandelen? En dan denk je toch al gauw dat dit loodzwaar gaat worden. Tja, en met zo’n gedachte kan het natuurlijk alleen maar meevallen, want je bent immers op het ergste voorbereid.

En viel het mee? Ja en nee kan ik daar op antwoorden… Het ging best goed tot aan Leôn… In het dorp Villar de Mazarife iets verderop werd ik ziek, en had toen al 486 km min of meer probleemloos gewandeld. De pijn aan mijn voeten die ik altijd ervaar daar buiten gelaten.

Ik kreeg buikgriep maar voordat ik weer voldoende hersteld was om probleemloos verder te wandelen, was ik al weer 135 km verder. Niet zo gemakkelijk als er bijna niets binnen blijft en je je ellendig leeg voelt. Ik heb het gered op pure wilskracht, en dat was niet altijd even gemakkelijk.

Na O Cebreiro was ik weer aardig opgeknapt, wat wil zeggen dat ik weer gewoon kon eten. Maar ik had een flinke jas uitgedaan, wat je bij onderstaande foto’s wel kan zien.

Iemand schreef laatst op Facebook: “Iedereen vertelt/schrijft hoe geweldig de Camino is. Ik ben nu onderweg en alles valt me zo zwaar tegen. Ben ik de enige die teleurgesteld is?”

Maar waarom is zij dan zo teleurgesteld? Kan de teleurstelling van de schrijfster voortkomen vanuit té hoog gespannen verwachtingen? Nu weet ik niet welke Camino zij liep en waarop zij haar ervaringen baseerde, want ik ken alleen mijn ervaringen op de Camino Francés. En die vind ik gewoon geweldig…

Ik genoot van alles wat er op mijn pad kwam, en dat was elke dag weer anders zoals prachtige valleien met eindeloze paden die soms tot aan de horizon reikten. Maar je moet er wel voor open staan. Maar je moet het niet zien van “dat doe ik wel even”., want dan wordt je teleurgesteld. Dus een beetje wilskracht heb je wel nodig om een Camino te voltooien.

Maar afgezien daarvan, als er mijns inziens iets is wat vooraf niet in te kleuren valt is het de Camino. Geen dag is hetzelfde. Elke dag weer een onbekende route. Een verfrissende bries, wind, regen, zon, brandende zon … je kunt het allemaal meemaken tijdens een Camino. Elke dag een nieuwe slaapplek, soms zonder (maar vaker mét een paar) snurkers. Mooie ontmoetingen, en dan vaak op de momenten als je het hard nodig hebt.

Het zou natuurlijk wel heel mooi zijn als je zonder enige verwachting aan iets nieuws kunt beginnen. Want dan kun je het ‘nieuwe’ beoordelen op hoe je het op dat moment ervaart. Het zou mij zeker wat ‘spanning’ vooraf bespaard hebben. En daarom Ultreia et Suseia…

Ik schreef hierboven hoe mooi het zou zijn als je zonder enige verwachting aan iets nieuws kunt beginnen. De Camino Madrid is voor mij geheel nieuw, maar er zijn mij al vele Pelgrims voorgegaan. En inmiddels weet ik ook hoe zij deze Camino hebben ervaren, dus kan het niet zo zijn dat ik zonder ook maar enige verwachting op pad kan gaan. Ik laat het helemaal over mij heen komen en probeer er van te genieten.

Maar ik ervaar nu ook weer een nervositeit. Maar waarom eigenlijk?“ Want dit is niet iets nieuws, want bij elke vakantie of een meerdaagse tocht ervaar ik dat. En dat verdwijnt als sneeuw voor de zon zodra ik maar op pad ben.

27 april is het zo ver…