Vandaag ben ik op weg naar Heelsum waar Neeltje woont. Neeltje ken ik al zo’n vier jaar. en sindsdien is het uitgegroeid tot een hele fijne vriendschap. Hier… lees je hoe deze vriendschap ontstaan is. Jammer is wel dat wij niet zo heel dicht bij elkaar in de buurt wonen, om zo even een bakkie te gaan doen.

Maar 2 x per jaar komen wij toch wel bij elkaar… met andere woorden, “Wij lopen de deur niet plat.” Vandaag een kopje koffie en een lunch bij haar, en in september hebben wij ons jaarlijks uitje in Den Bosch. Dat is tot nu toe een Bossche Bol van Jan de Groot, en een rondvaart over de binnendieze gebleken. Meer hebben wij niet nodig want ontmoeten en gezelligheid voert de boventoon.

Vandaag reis ik met de trein naar Arnhem en wandel dan van A naar B, niet te moeilijk en zo rechtstreeks mogelijk. Ik maak wel even een uitstapje naar de

Groene Bedstee

Vorig jaar in augustus was ik hier ook al, en maakte toen een zelfde wandeling Van Arnhem (A) naar B (Heelsum). Dat was een prachtige wandeling, maar wel 5 km langer dan vandaag. Toen ging het via Oosterbeek en Wolfheze, een mooi gebied. Nu gaat het vooral om een bezoek te brengen aan Neeltje, en vind ik 16 km genoeg.

Om 06:30 uur trek ik de deur in het slot en wandel naar het station. Vandaag geen zonnetje maar het welbekende 50 tinten Grijs weer, en als ik in Arnhem uit stap komt daar ook nog een miezerig weertje bij. Niet het weer wat ik vandaag verwacht had.

Ik zet mijn navigatie Miep aan en volg haar aanwijzingen, maar het begin van deze wandeling kan ik al bijna dromen. Dus een volgende keer maar eens wat anders plannen, anders gaat het mij nog tegen staan.

Ik ben op weg naar het Landgoed Mariëndaal, ik hoef eigenlijk maar de rood/witte bordjes van Maarten van Rossumpad en Romeinse limespad te volgen, want dan kom je op de mooiste plekjes. Zoals de Groene Bedstee…

Na een prachtige Beukenlaan gaat het wat links omhoog en begeef ik mij op het 300 meter lange pad wat Groene Bedstee heet.

Nu in de lente is er nog geen greintje groen te bespeuren, maar dat maakt het pad niet minder mooi. Halverwege staan er een paar bankjes weet ik nog van de vorige keer, ik maak er graag gebruik van voor een korte pauze.

Omdat het maar blijft miezeren blijf ik niet lang zitten, en vervolg mijn pad over het Landgoed. Ik steek de Utrechtse weg over, en wandel parallel aan de spoorlijn richting Oosterbeek.

Via de Benedendorpsweg wandel ik naar het Kerkje van Oosterbeek, om daarna om de kerk heen te wandelen, en mijn weg te vervolgen over het Rosande en het Kerkpad. Deze lopen parallel aan de Benedendorpsweg maar is gedeeltelijk een vlonderpad langs de uiterwaarden. Omdat het nu harder gaat regenen besluit ik mijn regenjasje aan te trekken, en de regenhoes over mijn rugtas.

Mijn bedoeling was om over het Landgoed Duno te wandelen, maar mijn zin is met die regen zo goed als over en wil naar Neeltje toe, en dat zo snel mogelijk. Daarom blijf ik op de harde weg… Die navigatie Miep blijft natuurlijk protesteren, en roept telkens “het kan zijn dat U een afslag gemist hebt, kijk op de kaart om een alternatief te vinden. ” Maar stoïcijns als ik kan zijn trek ik mij er niets van aan.

Blij ben ik dan ook dat Kasteel Doorwerth in zicht komt, en ik ineens weer op het goede pad ben. Ik wandel om het Kasteel heen en zie dat er ook horeca is. Ergens heb ik wel zin in om hier te pauzeren, maar omdat het nog maar 5 km is, besluit ik verder te wandelen. Dan kan ik wat langer bij Neeltje blijven, en daar is het voor niets (grapje).

Was vorige week de 24,5 km die ik liep een fluitje van een cent, vandaag gaat het een stuk minder goed. Ik denk dat het aan de 50 tinten Grijs ligt. Gisteren wandelde ik in een zonnetje en had gewoon vleugels. Vandaag voel ik weer vanalles en wil dat er een eind aan komt. Ik zou ook Neeltje kunnen bellen, en zeggen “haal mij maar op.” Dat doet ze meteen, maar Jullie kennen mij inmiddels wel zo goed, dat ik dat wel denk maar niet zal doen.

Er volgt nog een mooi stukje natuur, zie nog een Bonte Specht en dan ben ik in Heelsum. In de verte staat bij het Kerkje van Heelsum iemand te zwaaien… Dat is Neeltje die mij komt begroeten, en de laatste 1,5 km met mij mee wandelt.

Het is een ❤️telijk weerzien… en maken maar meteen een foto van ons tweetjes.

Ze vraagt of ik het Kerkje op de heuvel nog wil bezoeken omdat het nu open is. Maar nee, ik heb er geen fut meer voor. Doe ik een volgende keer wel als ie open is.

Samen lopen wij die laatste kilometers, en ben blij dat ik bij Neeltje mijn natte spullen uit kan doen. Ik ben er en wordt door Neeltje verwend met een paar bakjes Troost, en een heerlijke lunch. Er is weer genoeg te vertellen, en dan gaat de tijd snel… Na 1,5 uur verzamel ik mijn spullen weer en brengt Neeltje mij naar de bus.

De bus komt over 6 minuten. Even een dikke knuffel en dan ga ik op weg naar huis. In Arnhem kan ik meteen instappen in de intercity die klaar staat om te vertrekken. Om 15:05 uur stap ik in een bijna zonnig Oss uit de trein. Zo had het vandaag moeten zijn maar het bezoek aan mijn vriendin Neeltje was er niet minder gezellig om.

Lees ook even wat zij er over schreef Rianne tegemoet lopen…