Om 07:00 uur loopt onze wekker af want om 08:00 uur wacht het ontbijt. Een uur later zijn wij al weer op weg en zoeken de route weer op van de welbekende rood witte bordjes van het Pieterpad. Een afstand van 3,8 km om met onze route verder te gaan, is toch wel heel erg ver. Het is niet anders…

Vandaag gaat het verder met de etappe die ze tot aan Venlo het Limburgse Twijfelland noemen, omdat je langs de Duitse grens wandelt en regelmatig de grens oversteekt en weer terug gaat. Bij het Bos Cafe aan de grens slaan wij linksaf en zitten wij weer op het Pieterpad.

Veel bijzonder is er niet te vertellen, want het pad gaat rechttoe rechtaan en dat langs de grens. Natalie blijft op een gegeven moment stil staan, waarop ik zeg “wat zie je nou?” Een groen geval midden op het pad… een kikker… een pad. Waarna ze door de knieën gaat en hem wil kussen. Zij geloofd nog in de sprookjes van de gebroeders Grimm, want als je hem kust verschijnt er een prins…

Helaas is het niet gelukt want ze was nog wat stijfjes van gisteren. Toch keek ze nog regelmatig om of er niet een prins ons achterop kwam.

Horeca is er niet onderweg, en als het er wel is dan ligt het toch nog 1,7 km vanaf het pad, en dat vinden wij te ver. Het pad loopt licht stijgend via smalle paden omhoog. Het lijkt weinig maar als wij naar beneden kijken zitten wij toch best hoog. En nog zijn de paden op sommige plekken slecht te belopen, zo nat.

Gisteren gingen wij maar door, maar vandaag stoppen wij om het uur. Even zitten en eventueel wat eten. En vooral even uit de zon. Het is toch weer even wennen aan deze temperatuur, die vandaag in Limburg de 27 graden kan aantikken.

Het is vandaag ook stukken drukker dan gisteren met de wandelaars die het Pieterpad lopen. Veelal met een dag rugzak die maar één etappe lopen en dan weer naar huis gaan. Maar een drietal zijn net zo zwaar bepakt als wij tweeën, af en toe maken wij een praatje met ze. En dan gaat het weer verder.

Ik zie iets over de grond kruipen, en dacht eerst aan een worm. Maar daar is ie toch wat te groot voor. Volgens Natalie is het een Adder, een slang dus. Wij begeleiden hem even naar de zijkant van het pad, zodat hij niet platgereden wordt door de mtb ers die hier veelvuldig fietsen.

Het is ook leuk te weten dat ik mij hier op de Jacobsweg bevind. Een drietal Duitse wandelaars zien mijn Santiago badges op mijn backpack, en vragen dan ook of ik onderweg ben naar Santiago de Compostela. Dat zou natuurlijk kunnen, maar dan moet ik wel de andere kant op lopen. Maar alleen de herkenning door anderen is al leuk.

Na 11,5 km wordt het nog even flink klimmen op de Kaldenkircherberg, een flinke kuitenbijter. Daarna dalen we af en steken aan het eind de Kaldenkerkerweg over. En ineens loopt het niet lekker meer… Waar dat door komt weet ik niet. Natalie merkt dat ook op. Waarschijnlijk omdat wij constant onverhard hebben gelopen, en ons nu op de harde weg bevinden.

Venlo is in zicht en daar ben ik blij om, want omdat het niet lekker gaat wil ik zitten. Maar dat terrasje komt maar niet, maar op 17, 5 km zit er schuin tegenover het station een restaurant. Hé hé gelukkig, daar gaan we even zitten, schoenen los en een cola bestellen. Misschien is het beter om hier te stoppen, ik heb teveel last van mijn enkel.

Het is nog maar 6 km, dus ik probeer het nog even. Die bus kan altijd nog… maar als ik honderd meter gelopen heb, zeg ik tegen Natalie “ik denk dat ik hier toch maar stop, het gaat niet.”

Dus lopen wij terug en nemen de bus van iets over tweeën naar Velden. Vannacht eten en slapen wij bij Jeanne, een nichtje van Kitty. Wij worden hartelijk verwelkomd en ik ga met de beentjes omhoog. Het voelt meteen een stuk beter. Koffie, biertje, duivelse kip, port van Tante Mie en koffie. Wij worden echt verwend..

Het is half acht… mijn Blog is af en met 23,8 graden is het nog heerlijk toeven bij Jeanne in de tuin.

Tot morgen voor de volgende etappe naar Blitterswijk…