Herberg Lambic is een prima locatie om te overnachten. Het is een combi van B&B en Vrienden op de Fiets… Wij hadden ze gevonden via het laatste, en dat scheelt behoorlijk in de prijs. Maar dat is alleen als je daar ook lid van bent…

Vanmorgen wacht om 08:00 uur het ontbijt, dat is een beetje standaard voor ons, en daarna afrekenen. € 25,00 voor overnachting met ontbijt, € 1,00 voor een biertje, € 10,00 voor het mee mogen eten incl. 1 biertje, nagerecht en koffie.

De laatste dag alweer. De weersverwachting is prima, dus kunnen wij met alleen ons T-shirt aan al starten. Binnen de kortste keren loop je toch wel in het zweet. Hoe ver wij komen vandaag zien wij nog wel, want Natalie moet vanavond de nachtdienst in, en wil natuurlijk ook nog wat rusten.

Na een laatste blik op de herberg gaan wij op pad, maar staan al weer stil als wij schuin tegenover een mooie muurschildering ontdekken van een welbekende Nederlandse wielrenner. Natalie springt achterop…

En zo verlaten wij Blitterswijk en lopen via een mooi buitengebied naar Wanssum. Dat is voor mij ook al bekend gebied, want de familie van schoonmoeders kant komt hier vandaan en mijn vrouw is hier geboren. Na het plaatsnaambord van Wanssum kom ik bij het Kapelleke van St Michaël. Hé dit ken ik, zeg ik tegen Natalie want in deze straat van de ‘Meerloseweg’ heeft Kitty gewoond.

Het huisnummer weet ik niet meer, maar het huis herinner ik mij nog wel. Thuis gekomen nog even nagevraagd, en Ja hoor Natalie… Ik heb het goede huis aangewezen.

Als je al een tijdje hier niet meer geweest bent, herken je het ook niet meer terug. De doorgaande weg is voortaan niet meer door het dorp, maar ver er om heen. De oude brug is vervangen door een nieuwe. Daar loopt ook het Pieterpad overheen, maar wij kiezen voor een soort van pontonbrug.

Aan de overkant gaat het naar de kerk van Wanssum. Daar ben ik vaak geweest, zoals het 50 en 60 jarig huwelijk van Opa en oma van Wanssum, en de minder leuke aangelegenheden zoals een begrafenis. En zo wandelen wij Wanssum weer uit, pauzeren nog even bij de nieuwe brug over de rondweg.

We hebben al een uur gewandeld en wij blijven gewoon even zitten, mijn tas laat ik gewoon op mijn rug zitten. 10 minuten pauzeren en weer verder. Wij lopen de brug over, slaan rechtsaf… en denken meteen “Nee hé, toch niet weer.

Ik probeer zoveel mogelijk aan de linkerkant te lopen, zodat ik mijn linkerschoen nog een beetje in de berm kan plaatsen. Bij de rechter is het meer van sop sop sop sop, maar er zitten ook begaanbare stukken tussen hoor.

Wij lopen hier door de bossen van Geijsteren en volgen de Oostrumsche Beek, en steken hem even later ook over. Erg betrouwbaar ziet het bruggetje er niet uit, ook al zijn het dikke bielzen maar wij halen de overkant zonder kleerscheuren of een nat pak.

Het wordt weer tijd voor een pauze en vragen aan een wandelaar of hij een bankje is tegengekomen, en dat weet hij… 500 meter verderop. Wij lopen nu over het Landgoed Geysteren waar ik al veel over gehoord heb, vertelt door mijn schoonfamilie.

Het bankje vinden wij iets verderop, op een mooi plekje aan de Oostrumsche Beek. Echt zo’n plek waar je uren kan blijven zitten, lezen of helemaal niets doen en alleen maar genieten.

Terwijl wij hier zitten te genieten, komen de eerste Pieterpad wandelaars van vandaag achter ons langs lopen. Een kort gesprek met wat waarschuwingen over en weer volgen. Zij zijn nu drie dagen onderweg en gaan nu door tot aan de Sint Pietersberg en maken hun Pieterpad af. Bij ons gaat dat nog eventjes duren.

Het slingerende Oostrumsche beekje stroomt ook langs de Rosmolen op landgoed Geysteren, en stamt uit 1667. Anders dan z’n naam doet vermoeden – een rosmolen is een door paarden aangedreven molen – is de drijvende kracht in dit geval het beekje. De molen werd vooral gebruikt om koren te malen.

Er naast staat ook een monumentale Frankische boerderij.

Waar water is in een bos, heb je ook kans op muggen en andere insecten die steken. Ik voel wat prikken op mijn armen dus spuit ik wat muggenspul op mijn arm en in mijn nek. Nadien heb ik er gelukkig geen last meer van…

Het tweede stel en ook de laatste Pieterpad wandelaars van deze dag, komen wij tegen bij een zeer waterrijke water passage. Natalie en ik vragen ons af, hoe zij dat gedaan zullen hebben. Temeer omdat een van hen blind is.

Het is echt abnormaal hoe slecht de paden zijn, en bovenstaande passage was nog niet de allerlaatste van deze dag. Want dat was deze…

Maar ook dit zijn wij door gekomen, en als ik mijn schoenen bekijk kunnen ze nu wel een poetsbeurt gebruiken. Gelukkig komen wij na al deze nattigheid in het droge heidegebied van de Boschhuizerbergen. Dat is nog even afzien, want het zijn veelal los zand paden.

Na 12,5 km komen wij het bos uit en steken de Maasheseweg. De route gaat linksaf maar Natalie en ik besluiten rechtdoor te lopen, rechtstreeks naar het dorpje Smakt. Daar gaan wij stoppen en nemen het laatste stuk de bus. Natalie moet vanavond de nachtdienst in.

En dan komen wij in het dorpje Smakt. Hier staat een mooie Sint Jozefkapel die altijd druk bezocht wordt. Ik ben hier al vaak geweest en meestal was de aanleiding altijd droevig, omdat er iemand van schoonmoeders kant was overleden. De koffietafel werd dan gebruikt in het Pelgrimshuis, behorende tot de Sint Jozefkapel.

Het is een Bedevaartsoord met een kerk, een pelgrimshuis en een processiepark – met jaarlijks 30.000 bezoekers.

Het pelgrimshuis met restaurant zou open moeten zijn zo rond lunchtijd, maar als ik de deurklink naar beneden druk gebeurt er niets… Gesloten dus, en daarom gaan wij maar bij de bushalte op een bankje zitten en eten een appeltje en wachten op de bus die ons naar Vierlingsbeek zal brengen.

Onze trein die ons om 13:22 uur naar Nijmegen zal brengen is wat vertraagd, maar gelukkig zijn wij net op tijd voor de aansluiting naar Oss. Onze vijf dagen Pieterpad zitten erop, wat een heerlijk avontuur van het onderweg zijn. Dat wij beiden genoten is Jullie inmiddels wel bekend. De volgende vier of vijf dagen staan onder voorbehoud al weer in mijn agenda.

Uiteraard houd ik Jullie op de hoogte van onze plannen…