Na vier dagen zwoegen, pijn lijden en grenzen verleggen, mocht ik gisteren het 4 Daagse kruisje ophalen

Ik ben er trots op en zei gisteren nog; Nooit Meer!!!!

Ik vind het steeds weer verbazend hoe snel ik al het “leed” vergeet van de 4-daagse. Ik vroeg me vrijdag na de finish ook ernstig af of ik volgend jaar weer de  4Daagse wil gaan lopen. Maar na 1 dag is het gewoon geen vraag meer: ik wil gewoon! Vooropgesteld dat het lichamelijk allemaal kan natuurlijk. Zat ik gisteren nog met pijnlijke opgezwollen voeten, en liep ik strompelend door het huis. Vandaag gaat het al weer een stuk beter met mij, maar heb nog wel last van mijn scheenbeen. Voorlopig nog maar even wat gas terug nemen, en dan weer langzaam op bouwen. Ik blijf wandelen en wil volgend jaar voldoende trainings kilometers er op hebben zitten, voordat ik weer aan de start verschijn voor de 97e Vierdaagse van Nijmegen in 2013.

Ik blijf op zoek naar dat ene wandelmaatje waarmee er een klik is.
Dus wie gaat er mee??

Maar voorlopig, eventjes Rust Pfffffffffffffff