Elke week op woensdag plaats ik hier een Blog uit “Riannes Camino Francés 2019.”  Vandaag: Dag 3  Roncevalles – Zubiri 21 km. ( Donderdag 29 – 08 – 2019 )

Ik heb heerlijk geslapen in mijn nestje.

Van deze… telkens vier in een open kamer en dan negen keer op de gang, en dan twee gangen op dit gedeelte. Een semi privé kamer zullen wij maar zeggen….

Vanmorgen stonden de eersten al om 04:30 uur op, ik moet er niet aan denken. Mijn lakenzak was voor mij te weinig, dus vanavond ook de slaapzak er bij. Om 06:00 uur worden wij gewekt met Gregoriaanse muziek… heel mooi. Claudia en Steffi zijn al vroeg op pad gegaan, die zal ik niet meer zien onderweg. Zij lopen dagelijks 25 a 30 km, die haal ik dus niet meer in. Wel jammer want er was meteen een klik tussen ons.

Hoogteprofiel vandaag:

Om 07:30 uur verlaten wij Roncevalles, maar niet voordat er nog wat foto’s zijn gemaakt. Mijn ansichtkaart voor Kitty zit nog steeds in mijn backpack, want ik heb nog steeds geen postzegels om te plakken.

Meteen als wij onderweg zijn zie ik, dat wij worden genept. Ik zeg altijd tegen iedereen, “Camino Francés 800 km.” De 1e etappe is 28 km, en dan wandel je Roncevalles uit… en dan kom je dit bord tegen… ( Natuurlijk moet ik niet vergeten dat dit het routebordje voor het autoverkeer is. )

Vandaag is het op papier niet zo heel moeilijk, maar in werkelijkheid is het toch weer een zware tocht. Het eerste uur aanvankelijk koel, maar dat duurt niet lang, dus doe ik al snel mijn vest uit. Het is al dagen erg warm van dik boven de dertig graden, en daar komt voorlopig nog geen eind aan… Wij zitten nog steeds in de pyreneeën, en lopen af en toe over een alpenweide.. Soms kan ik even ontsnappen aan de koperen ploert, als ik in de schaduw van vele beuken, eiken en dennen bossen kan lopen.

In het eerste dorp na wat wij tegen kwamen na 6 km, zijn wij heerlijk even gaan zitten. Een groot stuk ananas en een heerlijke tapa… een sneetje stokbrood met een gebakken eitje en een rondje geitenkaas met honing.  Heerlijk, daar houd ik wel van op zijn tijd… Op het terras zie ik weer bekenden waarmee ik in Orisson ook aan tafel zat. Dat zal wel regelmatig gebeuren, als zij ongeveer hetzelfde aantal kilometers wandelen als ik.

Het landschap is weer heel anders, maar toch ook weer mooi. Koeien in de wei met vier gelijke poten aan de grond, dat was gisteren heel anders met die berg koeien, die hebben aan de bergkant een korte… en aan de dal-kant een lange poot… voor het geval dat Jullie dit nog niet wisten. Er moesten diverse watertjes gekruist worden, wat altijd lastig is, maar ook weer mooie foto momenten op levert.

Vorige week schreef er iemand op Facebook… Zij kwam in Santiago de Compostella aan en zei, “waar zijn toch allemaal die Nederlanders.” Op haar 818 km lange tocht, had zij niemand uit Nederland ontmoet. Hoe raar is het dan dat ik er al meer dan dertig geteld heb…, dus er zijn wel Medelanders!

Vandaag heb ik veel alleen gewandeld en kennis gemaakt met, Maria uit Argentina; Zeg maar Jen uit Korea; Elsa uit Finland; Willem, een Canadese Nederlander die ergens op de route gaat Hospilateren; Jan uit Duitsland. Was erg leuk al die nationaliteiten, ze komen werkelijk overal vandaan, en je komt ze onderweg nog vaak tegen, en dan is het weer “Buen Camino”.

Het was een zware dag voor mij, toch nog veel klimmen maar dat vind ik niet zo’n probleem, maar dat dalen vind ik nog het ergst… en als je steeds maar aan het klimmen bent, weet je dat het ook weer naar beneden moet gaan. En vandaag was het toch weer 450 meter naar beneden.. Veel al door greppels, ezelpaadjes, rotsen en veelal losse grind.

De wegwijzers vandaag zijn weer volop aanwezig, en kun je eigenlijk niet verkeerd lopen. Handwijzers, gele pijlen en schelpen op muren, bomen, lantaarnpalen, op straat… je ziet ze werkelijk overal.

Ik was blij dat we in Zubiri waren, waar wij overnachten in Albergue El Palo. Wij hebben een meiden kamer, zou het dan minder snurken worden? Ik denk het niet…

Om 19:00 uur wacht het diner, waar allen die in de Albergue verblijven aan tafel gaan. Wij kregen een pelgrimsmenu waar je U tegen zegt. De wijn vloeit weer rijkelijk, want een Vino Tinto hoort standaard bij het menu. Er zijn er maar weinig die er nee tegen zeggen.

Nog even aan mijn Blog werken, en dan naar bed.