Dag 4 Zubiri – Villava 21 km. ( Vrijdag 30 – 08 – 2019 )

Hoezo een slaapzak er bij… ik heb in mijn nakie geslapen. Met 9 vrouwen op de kamer, waarvan meer dan de helft in de overgang, is onze kamer oververhit. Midden in de nacht ben ik opgestaan en ben mijn Cobber ( koelsjaal ) gaan halen. Even heerlijk afkoelen door hem rond mijn hoofd te doen, en daarna in mijn hals te leggen. Het gaf zo’n verlichting…

Echt goed geslapen heb ik daarom ook niet… zodoende hoorde ik de kerkklok elk uur slaan, en dan drie over ook nog eens, voor de mensen die het niet goed gehoord hadden. Om 06:15 uur gaat het licht aan, en is iedereen al snel weer aan het pakken. Het gaat bij iedereen heel gestructureerd, alles heeft een vaste plek.

Voordat wij naar beneden gaan maak ik nog gauw een foto van de Koreaanse rijst-plukster. Op weg naar Roncevalles liep zij voor ons, en nu in Zubiri slaapt zij bij ons op de meidenkamer.

Om 07:00 uur gauw even ontbijten, en om 07:35 uur gaan we op pad.

Hoogteprofiel vandaag:  

Als wij Zubiri verlaten loop ik over de Romaanse brug over de rivier de Arga. In de ochtend mist ligt het er mysterieus bij en vind ik het heel bijzonder dat ik hier nu loop, over een brug die 1000 jaar geleden is gebouwd voor de pelgrim van toen.

Na de zware voorgaande dagen bewust gekozen, voor een kortere afstand vandaag. Gepland zo rond de 16 km, maar uiteindelijk blijken het er aan het eind toch 21 km te zijn. Het is vandaag een relatief gemakkelijke etappe… op papier dan. Smalle paadjes, grind, rotsen, trappen, stijgen dalen… het gaat maar door. Gelukkig weer heel veel schaduw, maar als het dan open ligt, staat die koperen ploert alweer te branden.

Af en toe even een rustpauze is een must, maar als wij dan in een dorpje komen treffen wij alleen een gesloten terras aan. Maar toch gaan wij hier zitten en genieten van de meegenomen droge worst, die ik als noodrantsoen van huis heb meegenomen. Het laat zich goed smaken als er niets anders voorhanden is.

Maar als wij dan een onderweg een restaurantje zien, is dat ook weer een reden om hier even aan te leggen. Als wij aankomen gaan de anderen al weer verder, die lopen een uurtje voor op Helma en mij.

En dan gaat het weer verder met de nodige hindernissen. Angelique weet waar wij naar toe moeten… Zij en de andere twee, José en Dorien hebben al een Albergue gereserveerd  in Villava… een stadje 4 km voor Pamplona.

Als wij nog een viertal kilometers te gaan hebben, staat er op ons pad een Spaanse man die gekoelde dranken en fruta verkoopt, wat weer een aangename verrassing is. Als er maar schaduw en een zit  plekje is, vind ik het prima.

Ik had natuurlijk weer niet goed geluisterd, en zo stond ik bij een Albergue waar niets gereserveerd was, maar waar ze ons wel graag wilde hebben. Die man was wel heel erg lief, want hij hielp ons met de rugzak af te doen… Maar toen ik bij Angelique geïnformeerd had, en hem vertelde dat wij verkeerd zaten, hielp hij ons weer met de rugzak aan te doen. Deze stempel in mijn paspoort telt dus niet mee, bij de herbergen waar ik geslapen heb op deze Camino Francés.

Na wat bellen met Angelique  weten wij waar we moeten zijn. Met de routeplanner zou het toch moeten lukken, maar om de een of andere reden gaat het op een grote rotonde met meerdere afslagen toch niet goed. Die Miep van de routeplanner zegt, “Loop naar het noordwesten”. Ja ja… maar waar is dat Noordwesten…

Na veel vijven en zessen zijn Helma en ik dan toch uiteindelijk aangekomen bij Albergue Villada om 14:00 uur. Het had niet veel langer moeten duren, want het kaarsje gaat bijna uit… Onze aankomst zag er zo uit… Wij komen krakkemikkig binnen… kunnen amper nog inschrijven. Zetten onze schoenen in het schoenen rek… zoeken onze kamer en bed op… pakken de tas uit… trekken onze bezweten kleren uit… gaan douchen, doen de was… en dan zijn wij al een uur verder om te gaan rusten.

dav