Hospitalero Janine Verhaaf vertelt over haar belevenissen in…

Heimwee naar Roncesvalles.

Nu de herberg in Roncesvalles alweer twee maanden geleden van de ene dag op de andere moest worden gesloten, en het ernaar uitziet dat deze voorlopig ook niet geopend kan worden, gaan mijn gedachten dagelijks terug naar die magische plek in de Pyreneeën. Gedachten die terug gaan naar de plek waar wij ieder jaar met zoveel plezier twee weken werken als Hospitalero, en aan al die goede vrienden daar… die wij wellicht dit jaar niet zullen zien.

Onze werkzaamheden daar zijn enerzijds iedere dag hetzelfde, maar aan de andere kant iedere dag zo totaal anders omdat de dagelijkse stroom pelgrims telkens weer anders is.

Er zijn iedere dag veel vragen in veel talen, er zijn mensen die vrolijk binnenkomen zonder problemen maar ook mensen die halfdood de berg afkomen met bebloede voeten, totaal uitgedroogd als het warm is of onderkoeld als er een snijdende wind staat, met overbelaste knieën en heupen, of gewoon ‘alleen maar’ kapot zijn.

Wij Hospitaleros bieden een helpende hand, een luisterend oor, zo nodig een glas koud water of een kop warme thee, een pleister of een arm om een schouder. We wijzen hun bed aan, we vertellen waar de douche is, we doen (tegen betaling) hun was, we lossen kleine probleempjes op, we verzorgen hun blaren, we vertellen wanneer de pelgrims mis begint en vooral: we luisteren naar hun verhalen, want iedere pelgrim heeft weer een ander verhaal waarom hij de Camino wil lopen.

Na het ontbijt maken we iedere ochtend de slaapzalen schoon: lakens wassen, bedden schuieren, sanitair schoonmaken, afvalzakken legen, vloeren vegen en daarna naar hartelust moppen, zwabberen en ‘Pledgen’, zodat na anderhalf uur alles weer glimt en blinkt dat het een lieve lust is.

Bij die schoonmaakwerkzaamheden vinden we van alles; veel mensen laten dingen achter omdat ze tot de ontdekking komen dat hun rugzak veel te zwaar beladen is. Ook vergeten mensen vaak hun was van de waslijn te halen of we vinden iets op hun bed of in hun kastje: boeken, shampoo, jasjes, stukken zeep, oplaadsnoertjes voor een telefoon, stekkers, zonnebrillen, sokken, een pakje inlegkruisjes, je kunt het zo gek niet bedenken of we vinden het. Alle kleding wordt gewassen en alles wordt op de tafel met gevonden voorwerpen gelegd; iedere volgende pelgrim die iets van zijn gading vindt kan pakken wat hij wil.
Als dan op een dag een Amerikaanse pelgrim arriveert, een jongeman die me bijna in tranen vertelt dat zijn rugzak niet is meegekomen met het vliegtuig, is die tafel voor hem een uitkomst. Hij had al wel contact gehad met de luchthaven, de volgende dag zal zijn rugzak arriveren maar ja, daar heeft hij nu niets aan. Hij wil douchen, maar heeft geen handdoek, geen schone kleren, geen slaapzak. Slaapzakken hebben we wel, maar die lenen we niet uit met het oog op bedwantsen.

Maar ach, zo’n knul met zoveel pech, dan strijk ik mijn hand over mijn hart. Ik vertel hem dat wij samen een klein geheimpje hebben, en ik breng hem een slaapzak en een handdoek. Ook wijs ik hem de tafel met gevonden voorwerpen waar alle gevonden kleding gewassen en wel klaarligt voor wie het kan gebruiken; er ligt zelfs een fles shampoo en een stukje zeep. Hij kan lekker douchen, een schone onderbroek en een schoon shirt aantrekken en zijn eigen bezwete kleding wassen. De volgende ochtend krijg ik bij het uitzwaaien een forse omhelzing, hij wil met mij op de foto en op zijn bed tref ik de hele stapel keurig opgevouwen op zijn bed met een briefje erbij waarin hij me nogmaals bedankt.