Eindelijk is het zo ver… Ik reis vandaag naar Wittem. Nog even een ontbijtje samen met Kitty, en dan ben ik zo ver. Mijn wandelspullen staan klaar, en je raad het nooit maar ik krijg die backpack maar niet beneden de 10 kg. Toch neem ik volgens mij niets teveel mee…. ik laat zelfs mijn slaapzak nu thuis en een handdoek minder. Het zal wel aan mijn kleding maat liggen, die is wat groter dan een gemiddelde vrouw, een mooie smoes toch. Maar ik doe nu geen wasje onderweg, dus heb ik iets meer ondergoed bij mij… daar zal het wel aan liggen.

Ik ben nerveus deze ochtend, maar waarvoor eigenlijk, want zoals altijd heb ik mijn zaakjes goed voorbereid. Ruim van tevoren ben ik klaar en drentel maar wat rond, “ik denk dat ik maar ga” zeg ik tegen Kitty. En zo ben ik ruimschoots op tijd voor mijn trein naar Den Bosch… ach dan kan ik net zo goed een trein eerder pakken.

Hier moet ik overstappen op de trein naar Maastricht waar ik twee minuten de tijd voor heb. Gelukkig hoef ik mij niet te haasten zie ik, hij staat op hetzelfde perron aan de andere kant. Als ik had moeten rennen had ik een trein overgeslagen, want daar houd ik niet van…

In Maastricht ga ik nog even op bezoek bij een nichtje van Kitty, ik kom er zowat voorbij op weg naar mijn bus. Het is een hartelijk weerzien en ik wordt uitgenodigd om mee te lunchen. Daarna ga ik toch echt op pad naar Wittem.

• 

• 

• 

Ik stap uit bij het busstation van Gulpen en wandel 2,5 km richting Wittem, kom langs het klooster en kijk even binnen. Ik besluit morgenvroeg bij aanvang van mijn Pelgrims pad een kaarsje op te steken.

Ik hoef maar een klein stukje te lopen en ik heb mij nu al in het zweet gewerkt, dat belooft wat voor morgen. Dus ben ik blij dat ik mijn hotel zie liggen. Ik ben er om 16:00 uur en overnacht In den Roden Leeuw van Limburg. 

Tot morgen…