Vannacht sliep ik in Pelgrimshoeve Kafarnaüm in Vessem. Ik had al veel gehoord over  deze plek waar Pelgrims samen komen. Vaak omdat dit op de route ligt van een drietal pelgrimsroutes, zoals Camino de Santiago, het Peerkepad en de Via Monastica. Een thuishaven voor allen die op weg zijn op hun levenspad.

Het wordt gerund door vrijwilligers van het Sint Jacob Genootschap die telkens een week daar zijn. Op zondag is het dan wisselen van de wacht.

Ik werd er gastvrij ontvangen, en s’avonds werd er er een driegangen menu geserveerd, wat helemaal op mij was afgestemd. Krokant gebakken Frieten, die ik… omdat ik niet door België kon wandelen, had moeten missen. Gehaktballetjes in pindasaus, lekkere sla en een toetje na. Het Camino gevoel was meteen weer terug toen er ook nog eens rode wijn werd geschonken. Kortom Genieten!!

Het was dan maar moeilijk afscheid nemen van deze fijne mensen. Maar ja, je moet verder als je ergens wil komen.

Het is altijd raadzaam om je route van tevoren goed na te kijken, want soms heb je al een kwartier gewandeld, om er dan achter te komen, dat als je links af was gegaan, je een stuk over had kunnen slaan. Met andere woorden… vaak wordt je nog langs bijzondere plekjes gestuurd voordat je het dorp uit bent.

Al weer snel gaat het langs de ‘Kleine Beerze’, het beekje wat ik gisteren ook al kilometers lang volgde. Ook nu weer het beekje aan de ene kant, en aan de andere kant kant de mais en aardappel velden. Waar moet ik toch hene denk ik bij mij zelf, als ik op een splitsing kom… Wanda geeft het goed aan hoor, maar het is bij wijze van spreken…

Ik bedoel maar… Eindeloos. En dan is het maar goed dat ik de tijd er voor neem om wat foto’s te maken. Er is genoeg om vast te leggen, en ik doe dit gewoon met mijn smartphone en dat gaat prima. Aan het 4,3 km lange pad komt maar geen eind aan. Thuis zonder de backpack van 10 kg op mijn rug haal ik een gemiddelde snelheid van 5,0 km/uur met gemak. Maar nu mag ik blij zijn als ik er 4 haal.

Bij elk schaduwplekje blijf ik even stil staan om even wat te drinken, want het is al weer snel erg warm. Bankjes zijn langs dit pad maar dun gezaaid. Er is ook meer bedrijvigheid te horen van de agrarische bedrijven in de omgeving, anders dan gisteren.

Het schiet maar niet op. Wanda zegt “volg 3,2 km dit pad… Volg 2,1 km dit pad… Volg… volg… volg. En dan is er eindelijk dat bankje waar ik naar verlangde. Het pad draait nu het bos in en op de splitsing staat gelukkig een bankje.

Ik blijf ruim een uur hier zitten om mijn boterhammen op te eten. De schoenen gaan weer uit evenals mijn sokken. Aan mijn rechtse grote teen voelde ik gisteren al dat er iets niet in orde was. Ik had al gekeken maar er was niets te zien, maar nu was het wel raak. Een blaar!!

Dus eerst provisorisch behandelen, en vanavond maar eens goed er naar kijken. Ik ga verder over een bospad wat een eind verderop uit komt, Ja hoor bij ‘de Kleine Beerze’. Er komt maar geen eind aan… Gelukkig komt de kerk van Oostelbeers in zicht. Het ruikt hier heerlijk naar uien en ik zie ook waarom.

Net voor Oostelbeers gaat het linksaf, zie daar een omleiding en denk, dat zal niet gelden vóór een wandelaar. Maar toen ik bij de brug kwam over … Ja alweer de ‘Kleine Beerze’, was er geen brug. Wat nu? Er lag wel een soort van vlonder half in het water, maar om daar nu over heen te gaan zag ik niet zitten.

Het heet niet voor niets het Alternatief Peerkepad, want ook hier moest ik een andere weg plannen om over te kunnen steken. Maar voor alles is er een oplossing, en ik hoef tenslotte aan niemand verantwoording af te leggen hoe ik wandel.

Het is nog 3 km kom dan langs de Hof van Heden. Het heeft iets te maken met een labyrint lopen, zie ik. Nieuwsgierig als ik ben ga ik even kijken, maar deze onaangekondigde Pelgrim voelt zich niet echt welkom. Als ik wil rusten moet ik maar op het bankje gaan zitten voor het huis zeggen ze.

Nou… echt niet hoor ik loop lekker verder, het is nog maar een stukje naar mijn B&B

Tot morgen…