Langzaam maar zeker kom ik in mijn oude ritme en daar ben ik erg blij om. Zo ging ik vanmorgen weer om half zeven op pad, voor een rondje bij ons in de buurt. Voor de langslapers onder ons een onmogelijke opgave, maar ik vind het heerlijk als de meesten nog op een oor liggen, en de natuur ontwaakt. Zo ook vandaag en ik op een verdwaalde mountainbiker na, niemand tegen kom.

Vandaag wandel ik weer door Oss Zuid op weg naar het Vierwindenbos, waar ik als klein kind veel tijd heb doorgebracht. Kruit zoeken, die er in de naoorlogse jaren nog volop lag. Als je dan een hoopje had verzameld maakten wij er een rupsje van en staken dat aan. Pushhhh ging het dan… zoals je in een film wel eens ziet, een ontstoken kruitspoor op weg naar het dynamiet. Bij ons ging het nergens naar toe, en was het na het Pushhhh… gewoon weer uit.

In dit bos kun je knooppunt wandel routes volgen, maar je kunt ook kiezen om een Docfabos of Vierwinden ommetje te wandelen. Landschapsbeheer Oss is bezig met de realisatie van een wandelroutenetwerk, en zo worden er in de toekomst alle ommetjes met elkaar verbonden.

Dus keus genoeg… maar ik wandel vandaag een beetje op de bonnefooi. Ik heb thuis gezegd dat ik zo rond half negen weer thuis ben voor het ontbijt. Twee uur is ongeveer 10 kilometer, dat moet toch mogelijk zijn. Vandaag heb ik voor de eerste keer na mijn val, mijn rugtas weer omgehangen. Ging een beetje lastig met mijn schouderblessure maar het viel te doen. Hopelijk wordt dat straks beter als mijn rekoefeningen vruchten af gaat werpen.

In het Vierwindenbos loop ik richting de zandverstuiving en loop er ook dwars overheen. Ik moet immers aan mijn conditie werken, en wandelen door los zand draagt daar zeker aan bij. Gelukkig is deze zandverstuiving niet zo heel groot als in de Drunense Duinen, anders had ik bij mijn actie zeker achter de oren gekrabd. 

Het is zo heerlijk rustig in het bos dat ik mij neer vlei op het eerste bankje dat ik tegen kom. Gewoon zitten en genieten van het ochtendgezang van de vele vogels. Het lijkt wel een vogelkoor en de koorleden zijn tal van verschillende zangvogels, die het ene akkoord na het andere krachtig zingen. Het liefst zou ik blijven zitten maar ik moet verder, en zolang ik in het bos wandel zal ik ze toch wel horen.

Mijn route gaat richting de Perenvijver, en ook hier weer een bankje op een heel mooi plekje, om even te zitten. Het is heel verleidelijk maar ik wandel nog een stukje door. In de buurt van het Willibrordusputje in Oss, zie ik een wensboom. Een eeuwenoude traditie is hier in ere hersteld. Geen Koortsboom maar een Wensboom… Er zouden lapjes stof aan moeten hangen, maar ik zie ook mondkapjes. Is het baldadigheid of een wens dat de pandemie op houd vraag ik mij af.

Ik volg de Willibrordusweg naar het zuiden en sla de eerste weg rechtsaf. Hier wandel ik vaker als ik de oversteek wil maken naar de Landerij Van Tosse. Ik volg de bosrand en zie zowaar een bankje in de volle zon. Mijn vest kan uit en ik besluit hier even te blijven zitten, ik kan wel wat kleur gebruiken. Ik wil mijn wandelrokje weer gaan dragen, maar met die witte melkflessen eronder is dat geen gezicht.

Ik heb mijn vriendin Tilly beloofd dat als ik ging wandelen, ik op tijd mijn rust zou nemen en daar geef ik gehoor aan. Op zo’n bankje denk ik na over alles wat er op het moment gaande is. Nu geleidelijk aan de beperkingen worden opgeheven of versoepeld, worden er weer allerlei afspraken gemaakt. Maar ik wil niet terug naar een overvolle agenda, daar moet ik een balans in zien te vinden.

Mijn broer Theo heeft gevraagd of ik lid wil worden van BSO, het Bernhezer Senioren Orkest. En hoewel ik graag muziek maak, is dat weer een verplichting er bij, want er moet thuis ook geoefend worden. Op maandag Dweilkapel, Op donderdag BSO, woensdag, vrijdag, zondag wandelen. En het schrijven op mijn blog vind ik een serieuze zaak…. ik kan niet zonder en gaat altijd door.

Als je op zo’n heerlijk bankje zit te genieten vergeet je de tijd om je heen.. Zeker als mijn gedachten terug gaan naar de Camino die ik in 2019 maakte. Het is geen geheim dat ik weer terug wil, terug naar het onderweg zijn. Het plan voor volgend jaar is al haast uitgebroed…. misschien dat ik nog maar even op dit bankje moet blijven zitten.

Maar ik moet verder, het is al 08:00 uur en heb nog maar 5 km gewandeld. Ik wil nog een klein stukje over de Landerij Van Tosse wandelen en dan weer naar huis. Ik krijg in de gaten dat ik niet op tijd ben voor het ontbijt, dus bel ik mijn Lief om alvast de oven aan te zetten voor de afbakbroodjes, en om te zeggen dat het iets later wordt.

Op de Landerij kom ik voor het eerst vandaag andere wandelaars tegen. Ik kom weer in de bewoonde wereld zeg ik maar, al is daar hier geen sprake van. Ik kom bij een klein vennetje wat eigenlijk die naam niet mag hebben, zo klein. En ik hoor kikkers dus ga ik er naar op zoek om ze voor de lens te krijgen. Maar hoe ik ook zoek… noppes.

Zo mooi als op onderstaande foto, daar was ik naar op zoek…

Om 08:50 uur ben ik weer thuis en heb 9,75 km gewandeld. Het ging eigenlijk weer van een leien dakje, mits ik maar op tijd een pauze neem. Deze week wacht er weer een Lunchwandeling en zo kom ik weer in mijn aloude ritme. Ik moet het nog wel uitbreiden naar meer kilometers, want als ik in augustus met Tilly het Marskramerpad ga lopen, moet ik wel afstanden van 20 km en meer aan kunnen. Ook zal ik nog met mijn backpack moeten oefenen, dus is er nog werk aan de winkel.