Zoals de meesten van jullie wel weten speel ik trombone bij Dweilkapel de 3de Helft, en is Carnaval het belangrijkste optreden van de meest onbelangrijke dingen van het jaar. En daar repeteren wij voor, al zijn wij in de afgelopen twee jaar daarvoor maar weinig bij elkaar gekomen.

Het voelt heel onwennig aan want na twee jaar droog gestaan te hebben, mogen wij nu opeens weer gaan Carnavallen. Met Dweilkapel de 3de Helft hebben wij in die twee jaar mondjesmaat gerepeteerd. En zelf moet ik eerlijk bekennen, heb ik er thuis ook maar weinig aan gedaan.

Want er was niet echt doel… Geen optredens en geen Carnaval. Normaal leef je daar van Elf Elf naar toe en ben je helemaal in de ban, in the Mood. Maar nu heb ik dat helemaal niet. Ik las ergens… Het Carnavalshart klopt sneller dan ooit!!

Maar bij mij is het echt niet sneller gaan kloppen hoor. Misschien was dat anders geweest, als ik er niet twee jaar alles aan gedaan had om Corona buiten de deur te houden. En nu mag Pats Boem alles weer. Ik ga dat niet doen… Misschien heb ik ongelijk maar dat zien we dan wel na Carnaval.

“De geest van carnaval is al uit de fles. Die krijgt niemand er terug in.” Dus ga ik wel iets doen want ik ga mijn clubke niet afvallen. Wij gaan buiten op straat een mooi stukske muziek maken, en vermijden grote druktes en gaan nergens binnen toeteren.

Daarbij gaan wij in een normaal Carnavalsweekend, in de avond met de hele groep gezellig uit eten, maar ook dat laten wij aan ons voorbij gaan. Tenminste niet in een horeca etablissement, maar gewoon onder elkaar bij iemand thuis. Dus wij vieren carnaval… maar dan anders dan anders, en op een laag pitje…

Bovenstaand heb ik al een paar dagen geleden geschreven, maar nu na de inval in Oekraïne is de zin in carnaval naar het nulpunt gedaald. Want er valt niet echt iets te vieren vind ik.