Vandaag reis ik  met de trein naar Geldermalsen, en ben erg benieuwd of er iemand gehoor heeft gegeven, aan mijn Oproep om mee te gaan wandelen. Negen uur is de afspraak dat ik vertrek vanaf het NS Station in Geldermalsen. Wie zal er zijn???

Ik reken er op dat ik alleen op pad moet dus kan het nooit tegenvallen. Ik krijg nog wat bemoedigde berichtjes voor onderweg, en daar moet ik het mee doen. Ik volg het pad langs het spoor richting de Linge, en sla dan rechtsaf richting Tricht en Buurmalsen.

Het wordt een warme dag dus heb ik genoeg water meegenomen, want tot in Buren verwacht ik geen horeca tegen te komen. Wij zitten hier in de Betuwe en de boomgaarden rijgen zich hier aaneen.

In Buurmalsen kom ik langs een Hervormd kerkje

Volgens de overlevering zou de kerk op 24 september 696 zijn gesticht door Suïtbertus. De oudste delen van de kerk dateren overigens uit de 12e eeuw. In de kerk van Buurmalsen zijn zeer oude muurschilderingen te bewonderen, onder meer van Sint Jacobus als patroon van de bedevaartgangers naar Santiago met als symbool de schelp, gedragen op het voorhoofd. 

Het is elk jaar nog een halteplek voor tientallen pelgrimgangers die op weg zijn naar het Spaanse Santiago de Compostella. Nu ben ik niet op weg naar Santiago, maar wil toch graag Sint Jacobus bezoeken. Maar helaas is de kerk dicht, al zie ik wel twee jonge dames die een steiger aan het opbouwen zijn.

Ze hebben wel een sleutel maar durven mij niet binnen te laten. Het is jammer maar dan kijk ik wel of ik er iets van op het WWW kan vinden… en dat is gelukt.

Van Buurmalsen gaat het bijna 3 km langs het riviertje de Korne naar Buren, althans volgens mijn navigatie. Maar zelf zie ik helemaal geen riviertje liggen. De Burensedijk en later de Kornedijk is  doorgaande weg. Telkens zoek ik de berm op als er weer een auto aan komt. Ik ben dan ook blij als er na een splitsing, er een fietspad Langs naast de Burensedijk ligt.

Mijn blijdschap is maar van korte duur als ik zie hoe schuin dit pad ligt. Ik schat op sommige punten tussen de 5 en 10%, niet normaal en niet fijn om er over te wandelen.

Het is een eindeloos fietspad zonder mogelijkheid om ergens te gaan zitten, maar dan loop ik langs een immens grote kersenboomgaard, met een heel groot net  er overheen. Het is  Kersenteeltbedrijf Familie Hakkert lees ik later, waar je nu moet zijn want het is kersentijd.

Ze hebben een stalletje waar alles op kersen gebied te koop is. En in de overdekte Kersen boomgaard, zo groot als twee voetbalvelden, staat een grote patio-tent met tafelen stoelen, bankjes en nog andere zitjes.

Ik vraag dan ook aan een van de dames die hier aan het werk zijn, of ik hier mijn pauze mag nemen. En dat mag, ook al maak ik geen gebruik van hun koffie en kersentaart.

Ik wil gewoon verstandig zijn, en smullen uit mijn broodtrommeltje van bruin brood met 30+ kaas, banaantje en cherry tomaatjes. Gewoon genieten op water en brood, dat doen ze in de gevangenis ook…

Moet je toch eens kijken… dit is genieten hoor, het lijkt wel een huiskamer… ik voel mij er direct thuis en blijf hier een tijd schuilen voor de zon.

Het moet niet gekker worden… Schuilen voor de zon, maar vandaag moet het in deze Betuwe-se polder met schaduw van nul en gene waarde. Normaal kan ik goed tegen de hitte maar vandaag lukt het mij niet zo best.

Als ik de Familie Hakkers achter mij laat, ga ik verder op dat eindeloze fietspad. De blik gaat op oneindig en ik waan mij op de Spaanse Meseta, zwoegend onder een meedogenloze koperen ploert.

De volgende keer met zo’n hete dag ga ik weer met het Krieken van de Dag op pad, dat loopt zoveel fijner. Net voor Buren buigt de Kornedijk naar rechts, maar ik ga linksaf en kom via een mooi pad uit bij een brug naar het vroegere Kasteel Buren.

Alleen het kasteelterrein is grotendeels in tact gebleven, zodat je nog kan zien waar kasteel Buren precies gestaan heeft.

Meteen als ik het bruggetje over ben zie ik een bankje in de schaduw van een eeuwenoude boom. Eindelijk een schaduwplek waar je U tegen zegt, en daar ga ik van genieten. Daarna ga ik verder in dit mooie stukje bos waar het heerlijk wandelen is. Het pad komt uit aan de voorkant van het vroegere kasteel. Hier moet vroeger de ophaalbrug over de slotgracht hebben gelegen.

Een tweehonderd meter lang kasseien pad brengt mij bij de Stadspoort van het Stadje Buren.

Ik besluit een rondwandeling te maken door de vele oude straatjes, om zo via de stadswallen naar het Marechaussee Museum te wandelen. Ik sla voor de Sint Lambertuskerk linksaf de Herenstraat in, de routebordjes volgend van ‘Maarten van Rossum, Grote Rivierenpad en het Betuwepad’. Dat kan alleen maar betekenen dat het een mooie route is.

En hierin wordt ik niet teleurgesteld, Als ik bij de stadswal kom, klim ik naar boven en wandel ik richting het Marechausseemuseum. In vroeger tijden werd de stad in het zuiden beschermd door rivier de Korne, als natuurlijke barrière. En op de stadswallen stonden de zware kanonnen als verdediging van de stad.

Ik had graag een bezoek gebracht aan het museum, maar heb er nu geen puf voor. Ik maak wat foto’s van museum en kanonnen op de stadswallen, en kom een andere keer hier graag terug.

Het is al half twaalf en bijna lunchtijd, dus loop ik terug richting de stadspoort op zoek naar een terrasje in de schaduw. Op de terugweg kom ik beslist geen horeca tegen, dus moet het nu gebeuren. Ik vind een tafeltje bij Restaurant De Hofhouding, lekker onder een grote paraplu.

Ik voel mij erg verhit en ga nu maar niet aan de alcohol, maar bestel een cola. Dat lijkt mij beter… Ik krijg een lunchkaart en zie bouillabaisse op de kaart. Een lekker soepje dat is wat ik nodig heb om de verloren zouten aan te vullen.

Dat ging niet zonder slag of stoot, want de eerste poging van de serveerster om mij de soep te brengen mislukte, voor ze mijn tafel bereikte. Vissoep op de grond en over haar kleren… Een emmer water over de tegels was nodig en de serveerster kon zo te ruiken ook wel in bad.

Gelukkig hadden ze nog meer bouillabaisse voor een tweede poging. Achteraf gezien had deze poging ook wel mogen mislukken, want ik vond deze soep een grote miskleun. De soep bestond uit niet meer dan vijf riffeltjes zalm, een ietsepietsie rode ui, en heel veel rauwe wortel. Zout was ie zeker wel… en dat voor 10 euro.

En dan is het weer tijd om mij op de terugweg te begeven richting Geldermalsen. Er wacht mij een 3 km lange doorgaande weg, en er is best veel verkeer. Er rest mij niets anders dan in de goot van de weg te wandelen, of zoals op onderstaande staande foto op de betonnen strook.

Als ik de thermometer op mijn smartphone raadpleeg, zie ik dat de temperatuur opgelopen is naar 32,7 graad in het zonnetje. De telefoon geeft een dieprode kleur aan, wat betekent dat hij oververhit is. En dat ben ik ook, want ik loop hier rond met een hoofd als een rode boei.

Ik moet echt even ergens gaan zitten waar schaduw is. Mijn Cobber (Koelsjaal) houd ik even tegen mijn voorhoofd aan om wat af te koelen, en gelukkig helpt dat. Ik vermoed dat ik tegen een zonnesteek aan zit.

Had ik al verteld dat we hier in de Betuwe zitten… en dat het nu de Kersen-tijd is. Gelukkig dat er een Oma is, die mij er op attendeert dat er hier ook nog aardbeien te koop zijn.

De laatste loodjes gaan weer langs de Linge richting het station. Hier vind ik wat schaduw zodat ik weer wat kan afkoelen.

Om klokslag 14:00 uur ben ik weer terug bij het NS station van Geldermalsen. Ik ben erg blij dat mijn rondje van 16,1 km er op zit. Vanmorgen zou ik blij zijn geweest als er iemand gehoor had gegeven aan mijn Oproep om mee te gaan wandelen.

Nu ben ik echt blij dat er niemand was, want dit wil je niemand aandoen, om over 95% asfalt te wandelen en bijna geen bankje tegen te komen. Op het stadje Buren na, een wandeling om achter mij te laten, ook al heb ik er toch een leuk Blog aan kunnen wijden.

Als ik weer een Oproep plaats zal ik putten uit de wandelingen van Rianne Wandelt, of een wandeling die ik daarvoor zelf al gelopen heb.

Tot volgende week op Ons Kloosterpad…