Voor de meeste wandelaars een begrip… die weten meteen waar je het over hebt. De niet wandelaars en degene die alleen op het vlakke blijven zullen denken… “Waar heeft zij het over?”

De N70 is een wandeling over 8 ‘bergen’ en door bossen, in het Rijk van Nijmegen. Qua hoogte kunnen deze Nederlandse bergen natuurlijk niet tippen aan de vele malen hogere bergen in het buitenland, maar de stijgingspercentages en moeilijke klimmen doen er niet voor onder.

Vandaag ga ik wandelen met Angelique, een vriendin waar ik in 2019 ‘Samen en toch Apart’ mee naar Santiago de Compostella heb gelopen. Zij woont in deze buurt en dan is de keuze om in deze omgeving te gaan wandelen, gauw gemaakt. En ik kan kan meteen nog wat trainen voor mijn Camino later deze maand.

Ik reis met het Ov naar Beek Ubbergen, en ontmoet Angelique om 10:00 uur bij Hotel Spijker waar ook onze wandeling begint. Met het openbaar vervoer reizen is niet altijd even gemakkelijk, en ook dat is vandaag te merken op het station, waar op spoor 1 een kapotte sprinter staat. Die gooit alles in het honderd. Ik moet gelukkig de andere kant op en mijn reis is maar enkele minuten vertraagd.

In Nijmegen brengt de bus naar Emmerich mij naar Beek. Vanaf hier is het een kleine kilometer wandelen naar Hotel Spijker. Er is mij 15 graden beloofd vandaag, maar vanochtend is daar nog maar weinig van te merken, en daarom rits ik mijn jas nog maar eens goed dicht. Daarbij kijkt het ook nog eens grauw, en lijkt dit weertype niet op het gene waar ik naar verlang, en dat is een zonnetje.

Ik ben nog wat aan de vroege kant, en besluit binnen op Angelique te wachten. Ik bestel een gemberthee en terwijl het mij gebracht wordt zie ik haar al aankomen. Dus gauw naar buiten om te zeggen dat ik binnen aan de thee zit, en natuurlijk moeten wij… de Camino-maatjes van 2019 elkaar even knuffelen. Het is toch al weer 8 maanden geleden dat wij elkaar gezien hebben, en de band die wij hebben is heel speciaal.

We hebben elkaar veel te vertellen, maar wij zijn gekomen om te wandelen, dus na de thee en de koffie gaan wij aan de N70… Volg de groene paaltjes beginnen. En dan kunnen wij meteen aan de bak met het beklimmen van de ‘Muur van Beek’, wat niet veel meer is dan een stevig kuitenbijtertje, maar ook niet iets is wat je moet onderschatten. Halverwege dit heuveltje slaan wij linksaf en via een trap gaat het naar beneden, en komen uit bij de bekende en 100 jaar oude richtingwijzer die iedereen die hier wandelt, wel een of meerdere keren gefotografeerd heeft.

Even een selfie en dan linksaf en dan is het de groene paaltjes volgen, het kan niet missen. En voor de verandering heb ik nu een keer geen Komoot Navigatie Miep aanstaan die het beter weet. Ik neem de wandeling wel op en neem wat foto’s onderweg. Overal waar wij lopen is het en dat kan ook niet anders, heel erg modderig. Het is echt uitkijken want menig keer glij ik weg, en dan komen die wandelpoles echt wel van pas. Ik zou trouwens ook niet zonder kunnen, handig om naar boven te klauteren en handig om af te remmen bij het dalen.

Het smalle paadje tussen twee hagen heb ik wel eens slechter meegemaakt, maar is een voorbode wat ons te wachten staat. Aan het eind van dit pad begint onze eerste klauter partij, het gaat hier trapsgewijs naar boven. Wat over gaat in een pad wat gestaag naar boven gaat. Kleine stapjes en net doen of je af en toe wat rond wilt kijken, zodat je even kan stil staan en op adem komen. Ik wil niet laten blijken dat het toch wel zwaar is natuurlijk. En als je stil staat kun je ook wat gemakkelijker praten met elkaar.

Praten over mijn komende Camino eind deze maand, die ik eigenlijk samen met Angelique wilde gaan doen, maar die wordt in mei oma en dan wilde ze graag thuis zijn. En wij halen veel herinneringen op aan onze Camino Francés in 2019, een fantastische tijd!!

Dit is zo’n gebied in ons land waarbij je haast niet kunt stellen dat je in Nederland bent. De omgeving van de Duivelsberg, net buiten Berg en Dal is zo’n stukje Hollands buitenland. Smalle paadjes doorsnijden de steile heuvels in een gevarieerd loofbos. De klim naar de Duivelsberg is toch een flinke puist 75 meter hoog. Aan de andere kant dalen wij af en dat pad leid ons naar het ‘Pannenkoekenhuis de Duivelsberg’. Het miezert al een tijdje lichtjes, dus besluiten wij hier een tussenstop te maken.

Na al die modderige paden zou ik mij nergens meer binnen durven wagen met mijn baggerschoenen, maar gelukkig hebben ze hier goede bezems om je schoenen te reinigen. Ik zal zoiets ook maar voor thuis eens aanschaffen, ik denk dat de Poets daar wel blij mee zal zijn.

Binnen nemen wij de soep van de dag, en dat is een knoflook soepje, die ons beiden heerlijk doet smaken. Als ik nog even naar het toilet ga hoor ik de vogeltjes fluiten. Ik denk hé dat kan toch niet, waar komt dat geluid vandaan. Het raampje is dicht dus moet het uit een luidspreker komen, het leek zo echt… Net of je buiten in de natuur zit te… en de vogeltjes fluiten.

Na onze welverdiende pauze gaan Angelique en ik weer verder, het is nog niet opgehouden met miezeren. Angelique verteld dat wij nog een stevige helling krijgen al la Orrison, voor de Camino-gangers onder ons. Het boezemt mij meteen nogal wat angst in, want de eerste 8 km op de Camino Frances gaan naar Orisson. En het stukje waar ik het over heb was maar 200 meter lang, waarbij ik om de 5o meter stil bleef staan met de gedachte “Waar ben ik toch aan begonnen”. Zoiets dus…

Gelukkig valt deze puist nog mee en kom ik voetje voor voetje boven. Ongeveer op de helft van de N70 komen wij in de buurt van de richtingwijzer van vanochtend. De groene paaltjes vertellen ons dat wij linksaf moeten slaan, maar omdat het niet ophoud met miezeren besluiten wij er een eind aan te breien. Dus slaan wij rechtsaf richting de richtingwijzer, en gaan via de trappen weer naar boven en wandelen terug naar Hotel Spijker.

Wij hebben heerlijk gewandeld en lekker gekletst, daarbij heb ik wat hoogtemeters kunnen trainen. Volgens Komoot waren het er 180 naar boven en 160 naar beneden, ik geloof het direct!! Het was genieten ook al zijn wij niet verder gekomen dan een Halve N70.

Wij drinken nog wat bij De Spijker waarna Angelique mij naar het station in Nijmegen brengt en ik niet met de bus terug hoef te reizen. Mijn schoenen hebben wel een schoonmaakbeurt verdient, en dat moet ook want vrijdag moet ik voor mijn zooltjes weer naar de podotherapeut. Daarna nog voor nieuwe zolen en hakken naar de schoenmaker, en ben ik langzamerhand klaar voor mijn Camino Madrid.

Tot de volgende wandeling…