Dag 1: Gestart om 05.45 uur …. Finish om 15.00 uur.

Half vier werd ik door mijn partner gewekt, want hoewel de wekkerradio hard stond sliep ik er door heen. Als ik toch die schat van mij niet had…. Na de persoonlijke verzorging en het insmeren van mijn voetjes, was ik er helemaal klaar voor. Voor mij stond de 98^e 4Daagse op het programma, beginnende met Dag 1.

Elke keer trap ik er weer in en sta ik op het verkeerde perron, maar bij de 4 Daagse is het dus aan de andere kant. Gelukkig waren er een paar heren, die deze slaperige dame even de juiste kant op stuurden. Daar kwam ik het vrouwtje van de bakker tegen, mijn buurvrouw van jaaren geleden. Nu weet ik dat zij, Wilma ook al jaren de 4Daagse mee loopt. Voor mij een reden om te vragen of ik met haar en vriendin Jacqueline, mee mocht lopen. Na jaren alleen gelopen te hebben en altijd maar prestatie gericht te zijn, tijd om te gaan genieten en het kalmer aan te doen.

En genoten heb ik…. Het is een hele happening om door Nijmegen te wandelen, en uitgewuifd te worden door de duizenden studenten die een feestje te vieren hebben. Vandaag stond er een interview op het programma door Omroep Gelderland…. Zij rekende er op dat ik op de splitsing van de 40 en 50 km, een vijftiental kilometers verderop om 08.30 uur zou zijn. Dus tijd om een beetje te lanterfanten was er niet bij. Maar oponthoud  is er altijd wanneer je naar het toilet moet en zo’n 20 minuten in de rij moet staan. Op een gegeven moment werd ik gebeld en zei de filmploeg dat zij ons wel tegemoet zouden lopen. Het werd een interview waar ik helemaal tevreden mee was, zoals ook de uitzending in het Vierdaagse Journaal.

Na afscheid genomen te hebben van de omroep, kon ik eindelijk pas gaan genieten. Genieten van de vele kinderen langs de kant met allerlei versnaperingen. Genieten van de vele Muziekskes langs de kant. Genieten van de vele duizenden mensen die urenlang alles en iedereen aan moedigen. Er waren wel wat pijntjes in mijn linker voet. Maar ach, ik weet niet anders…… dat is al jaren zo, het blijft een probleem voet en daardoor toch weer een klein blaartje.

Maar morgen staan wij er weer en gaan Wilma, Jacqueline en ik weer op pad.

Groetjes en tot morgen

Rianne

 

Dag 2: Gestart om 06.25 uur …. Finish om 15.48 uur.

Half vier werd ik door mijn wekkerradio gewekt, niet omdat ik toen op moest staan maar omdat ik hem verkeerd had in gesteld. Half vijf moest dat zijn…Het lukt nog niet echt hé? … dat opstaan bedoel ik.

 

Het werd een warme dag, met heel veel kippenvel momenten.Dat laat starten? Ik vind het maar niks, constant moet je op letten dat je niet op de hakken loopt van een ander, en anderen op die van mij. Ik hoorde vandaag over een asfalt allergie…ik dacht dat dit duiden   op wandelaars die een heel stuk binnendoor liepen om zo een bocht af te snijden. Maar nee hoor dit was geen grap, dit bestaat dus echt. Het zijn rode plekken op de achterkant van het been, veroorzaakt door de hitte van het asfalt….. Weer iets geleerd. Er wordt constant geapplaudisseerd door de vele toeschouwers langs de kant van de weg. Ik weet niet wat zwaarder is, meedoen of uren langs de kant zitten en wandelaars aan moedigen. Op de momenten dat er geen toeschouwers of muziekskes waren, kwam ik in actie en begon te zingen want anders wordt het al gauw een dooie boel. En daarna valt de rest vanzelf wel in. Het sloeg wel aan, dus morgen gaan wij daar mee verder.

 

Het is natuurlijk altijd weer leuk om door Wijchen te wandelen, maar het is erg moeilijk om met iemand af te spreken. Zo zou de dochter van Wilma ergens in het centrum staan. Voor ons is dat haast niet te doen, je wordt er erg moe van om zo maar ergens te blijven staan.

 

TIP 1 Voor die gene die volgend jaar ons komen aan moedigen “Ga lekker ergens zitten waar het wat rustiger is….. Neem een viertal stoelen mee… Sta voor ons op, zodat wij even heerlijk onderuit kunnen.”   

 

In Wijchen kwam ik een muziekmaatje tegen die ook mee liep, en helaas was zij door over verhitting problemen al uit gevallen. Ik zelf merkte ook al dat ik blaar had gelopen, en mijn rechter scheenbeen begon te irriteren, als gevolg van een overbelasting. En daar ben ik als de dood voor. Ik heb ooit eerder een ontsteking gehad van het scheenbeen vlies en dat is bijzonder pijnlijk en het duurt maanden voordat het weer over is.

 

Daarna ging het verder richting Beuningen, Weurt en naar Nijmegen. Overal vele toeschouwers die soms al vanaf 8 uur s’morgens langs de kant staan om aan te moedigen…… Chapeau hoor!!! En daar tussen stond ook de dochter van Jacqueline met haar zoontje. Een hele verrassing voor oma was dat. En hier hadden ze het wel goed begrepen, want wij mochten gaan zitten en kregen heerijke broodjes aangeboden. Dus was er ook tijd voor een blaren behandeling…

 

En dan komt Nijmegen, en dat is elke dag weer een nieuwe intocht. Allerlei buurten maken er één groot feest van, met als de kers op de taart het centrum van Nijmegen wat roze kleurt…. Hier stond mijn broer Hans met Frank op mij te wachten. Even wat gepraat en toen was ik al weer aan de finish van de tweede dag.

 

Daarna nog een afzakkertje bij de Vereniging aan het Keizer Karelplein. Wat ik ook binnen een uur na de finish deed, was het drinken van een Recovery drink. Die nam ik al voorbereid mee, ik hoefde er alleen nog water bij te doen. Dit is voor een sneller spierherstel. Topsporters gebruiken het ook, en de Vierdaagse  is zeker topsport.

In de avond is het dan tijd om jezelf weer wat op te lappen. Eerst naar de massage, en vandaag ook nog naar de EHBO post in Berghem om mijn blaar te laten behandelen. Jacqueline had het onderweg al netjes af geplakt, maar het is altijd raadzaam om er even naar te laten kijken. Het was een blaar maar hij zat op een vervelende plek. Er zijn tenminste een paar mensen van de EHBO bij geweest, om te kijken hoe ze het zouden af plakken. Maar goed, dit is gelukt, en opgelapt sta ik morgen aan de start voor dag 3.

Dag 3: Gestart om 05:36 uur …. Finish om 15:09 uur. 

Het beloofde een hete dag te worden en met de Zeven Heuvelen in het verschiet, boezemt je dat al angst in. Gelukkig viel het allemaal wel mee, vooral omdat er ook grote stukken bij zijn, waar je heerlijk in de schaduw kon lopen. Net als gisteren werd ik ook vandaag door velen herkend van het Vierdaagse Journaal. Leuk toch, ik ben er trots op….

Als je een vroege start hebt, komen er op een gegeven moment de vele bataljons van soldaten tussen ons wandelaars, en dat maakt alles weer een stukje lichter. Zij zingen en lopen in een lekker tempo en wij haken in.

Maar als er geen soldaten in de buurt zijn en je loopt daar op een dijk of ergens in het bos, maakt niet uit waar, dan is het zonder onze soldaatjes maar een dooie boel. Maar gelukkig had ik wat gedownloade liedjes van huis mee genomen, Soldaten liedjes dat wel.  Ik zette gewoon in en dan zingt iedereen wel mee, zo ook deze keer. Maar er zat één liedje tussen waar de gekuiste versie tussen haakjes stond. Het was voor mij haast niet te zingen zonder in de fout te gaan. Daarna zei een andere jongedame  “laat mij het maar doen”. Maar ook zij ging in de fout…. Gelukkig kwam daar net Adjudant Mark van de Koninklijke Marine net voorbij en hij bood zich aan om deze zware last op zich te nemen. Het werd er meteen een stuk gezelliger door, en zonder dat je er erg in hebt, heb je al weer kilometers afgelegd. 

En wat nog belangrijker is, je vergeet je pijntjes eventjes. Want die had ik zeker wel. De afgeplakte blaar daar had ik geen moeite mee, maar dat scheenbeen verontruste mij nog steeds. Het advies van Jacqueline was Koelen met een coolpack, dus ging ik bij elke Rode Kruis post een Coolpack halen en ging tien minuten mijn scheenbeen koelen.

Tegelijkertijd namen wij viertjes dan meteen een rustpauze, en dan kon ik weer verder. En de meiden Wilma en Jacqueline, hadden spuitbussen bij voor en tegen sport blessures. Dus die meiden hebben wat gespoten op en rond mijn been, om mij maar op de been te houden. Lief hé?

Het belangrijkste op een warme dag is veel water drinken, en je kleding er op aan passen. Zeker een handdoek meenemen die je nat kan maken, en in je nek kan leggen. Dit is voor mij voldoende om te overleven, en af en toe onder een sproeier door lopen… Heerlijk is dat.

 

Wat ik niet begrijpen kan, al die muziek attributen die mee gesleept worden, of kleding om er leuk uit te zien. Het is geen carnavals optocht van een paar kilometer, want dit pleziertje duurt dan wel 40 kilometer.

En dan krijgen wij Groesbeek waar het altijd een drukte van jawelste is, gezellig druk maar je raakt elkaar wel kwijt. Dus ineens waren wij Wilma en Jacqueline  kwijt.

 

Maar zo erg is dat ook weer niet, want je moet allemaal naar hetzelfde eindpunt. Dus liepen Margo en ik saampjes verder richting de Zeven Heuvelen. Volgens mij zijn het er geen zeven want het lijken er veel meer, maar dat komt omdat het in dat gebied allemaal op en af gaat.

 

Ergens boven op een van de heuvels was ook weer een rode Kruis post, en ook daar weer een Coolpack gevraagd om te koelen. En zo blijf ik op de been. De Seven Hills is een kuitenbijtertje en met dit weer extra zwaar. Maar als je op tijd je pauzes neemt komt alles goed. Wij waren al weer aardig op weg richting Nijmegen,stonden er nog vier muziek maatjes van mij langs de kant. Gauw zoenen en weer verder…

Het slot van deze dag is toch ook weer geweldig als je eerst door een geheel Wit versierde buurt en daarna door een Rood versierde buurt wandelt, in een woord Geweldig!!!!  Nog voor de finish van Dag 3 waren wij weer met zijn viertjes en konden wij samen over de streep.

Na het afmelden nog even met zijn viertjes de dag afsluiten bij  de Vereniging. Op deze foto zijn de getekende gezichtjes goed te zien.

En s’avonds moet Rianne dan weer opgelapt worden bij de Fysio. Het belangrijkste voor mij is, te weten of het verantwoord is om morgen weer aan de start te staan van dag 4. Na allerlei rek oefeningen en massages kreeg ik groen licht.

 

Dag 4: Gestart om 06:11  uur …. Finish om 17:00 uur. 

Ik was al weer vroeg op vanmorgen, ik begin er al aan te wennen en daar door zat ik al een half uur te vroeg op het station. Nu had ik ook alle tijd om mijn drink ontbijt en een krentenbol met ouwe kaas naar binnen te werken. Zo vroeg ontbijten blijft moeilijk maar met het vloeibaar ontbijt erbij gaat het wel.

Langzamer hand stroomt het perron weer vol met wandelaars die er veel zin in hebben om dit tot een goed eind te brengen. Maar er zijn er toch velen bij, die net als ik ook hun pijntjes hebben. En dan moet je op het station in Nijmegen ook nog trappen lopen, het maakt het allemaal veel zwaarder. Naar de Wedren is het een kilometer lopen, maar dit koste mij al heel veel moeite maar ik zei er maar niets van van tegen de anderen. Wat heb je er aan…. Je moet verder. 

Na de gebruikelijk foto bij de Vierdaagse Barometer konden wij aansluiten in de lange rij wachtenden.

 

Maar je maakt hier en daar een praatje, en voor je het weet ben je al gescand en klaar om te vertrekken. Het fijne van Dag twee, drie en vier, is dat je een heel stuk over de Heyendaalseweg wandelt. Een lekker brede weg waar je het eerste uur kilometers kan verslinden. Volgens mij zijn er dan nog velen in dromenland, want het is dan nog erg stil onder ons wandelaars. Deze keer geen soldaatjes om ons op te monteren met liedjes.

Dus moet Rianne aan de bak met haar liedjes, en dat werkt zoals Jullie inmiddels wel weten. Maar je moet in goede conditie zijn om, en te wandelen, en te lezen, en te zingen. Het kost veel energie en af en toe moest ik echt een druivensuiker nemen, want anders ging ik tegen de vlakte. Op de matrixborden langs de kant stond dat je deze dag iets op je hoofd moest dragen en veel drinken.

Na twee uur gewandeld te hebben was het dan ook tijd om te pauzeren. Even heerlijk zitten, kop koffie drinken en een Mars voor nieuwe energie. Ook even tijd om mijn scheenbeen te sprayen, hij was al aardig rood en deed behoorlijk pijn. En de eerste Rode Kruis post was nog een vijftal kilometers verder op. Vat een paar paracetemolleke’s werd er al op zijn Brabants gezegd. Maar ik vind dat je dit moet uit stellen tot dat het erger wordt. Je moet toch enig zins kunnen vast stellen waar de grens ligt..

 

Na deze pauze moesten wij weer een drie kwartier wandelen naar de Rode Kruis post….Ja ik weet het, dit schiet niet op, maar als ik dit niet doe kom ik er zeker niet. De Coolpacks waren echter op, maar Jacqueline had een idee. Zij had s’morgens een Capri Sun uit de diepvries gehaald, en die werd op mijn been gelegd om te koelen.

 

 

En dat werkt dus ook… jullie vragen je af hoe Jacqueline dit allemaal weet, maar zij zit bij het Rode Kruis en die zijn vindingrijk. Dus ik was Superblij dat zij er bij was.

 

Na de gebruikelijke Koelpauze richting Heumen en Overasselt, het wordt al aardig warm, en gelukkig staan hier teilen vol met water, zijn er waterpunten om je fles te vullen en kun je af en toe heerlijk onder een sproeier door lopen. Het is heerlijk om je handdoek kletsnat te maken en die in je nek te leggen. Het verkoelt weer even.

Vanaf Overasselt volgt een verschrikkelijke dijk van zeker wel vijf kilometer, en dat in de volle zon. Mijn liedjes moeten er weer aan te pas komen om dit stuk te overwinnen. Maar na vier dagen, het hondje van de slager en van je Helahelahelaholala Helahelahelaholala te zingen wil je wel eens wat anders. Onderweg hadden wij iets leuks gehoord, maar zonder het Lalala boekje van de Brandweer is het erg moeilijk om dit te zingen. Na de Vierdaagse ga ik zeker hier naar op zoek. Ik ben op zoek naar Alouette Alou alouette, Alouette houd je nog van mij. Een schitterend lied wat in feite nooit op houd….. Ik moet die hebben!!!

Het dorpje Linden is voor ons altijd weer leuk om doorheen te wandelen. Elk jaar zij huizen en tuinen versierd in een bepaald thema, en dit keer was het thema muziek. Ook hier hebben wij een pauze gehouden van zeker een half uur, het was immers tijd voor een heerlijk soepje. En er was tijd om te koelen. Ijs blokjes heb ik gevraagd in het restaurant… Nog 21 km te gaan, de helft zit er op.

 

Je start altijd met dezelfde groep mensen…. Vroege of late starters, en zo had ik al verschillende keren gezongen met Syl uit Nieuwegein. Zij zei tegen mij “ik heb het idee dat jij mij telkens achtervolgt.” Ik zei tegen haar “laat ik dat nou ook van Jou gedacht hebben. En zo raak je met iedereen aan de praat … You never walk alone… 

Via Beers naar Cuijk…. de pauzes volgen elkaar steeds sneller op, en gelukkig staan er in Cuijk even wat mensen op, kunnen wij in hun stoelen zitten en wordt er koffie voor ons geserveerd. Ook hier weer een waterpunt om ons te verfrissen…..

Het centrum van Cuijk volgt….

 

 

 

en even daarna over de ponton brug… Wij zijn aan de overkant en via Mook komen wij al gauw op de Via Maldiola in Malden. En dan denk je “het is vast niet ver meer”, maar die laatste 9 kilometer zijn ontzettend zwaar. 

 

Zeker nu er geen muziek wordt gedraaid als medeleven aan de vliegramp, maar gelukkig staan er mensen onderweg die je op allerlei wijze’s aan moedigen. 

Deze meneer verdiend alle lof om met deze hitte ons aan te moedigen. Het hielp mij weer even de pijn te vergeten, ik had inmiddels ook al steken in mijn rechter voet, dus dan zit het er dik in dat ik er weer een blaar bij heb gekregen. Zo maar gratis en voor niets… 

 

 

Maar je moet verder en gelukkig staan er nu steeds meer bekenden langs de kant die voor Jou onder andere daar naar toe zijn gekomen. Het is zo wel een sobere intocht, terwijl je het als wandelaar zo nodig hebt, maar begrijpen doe ik het wel en mijn pijn deel ik graag met allen die nu een heel andere pijn ervaren… Het verlies van een dierbare bij deze vliegramp.

Het eind komt nu in zicht. Wij vieren hebben het toch maar geklaard 4 x 40 km in deze Vierdaagse, 160 km is toch heel wat. Precies om 17:00 uur lopen wij gezamenlijk over de Finish, en mijn bloemen zijn voor het herdenking’s monument. 

 

Het was zwaar maar ik heb mijn missie volbracht Mama. Voor Jou liep ik deze Vierdaagse, op jouw sterfbed heb ik dat beloofd en heb dat met liefde gedaan. Sterk zijn zei Jij altijd en dat was ik…