Omdat mijn wandelmaatje Silvia goede ervaringen had bij het Loopcentrum in Horst, besloot ik voor het aanmeten van mijn nieuwe wandelschoenen, hier naar toe te gaan. Mijn vorige paar kocht ik bij het Knuvers Schoen- & Voetcentrum, waar ik normaal mijn schoenen koop. Dat ze toen ook wandelschoenen verkochten kwam goed uit. Maar na 500 km gelopen te hebben moest ik ze al laten verzolen. Het lag natuurlijk niet aan de schoen maar aan mijn loopwijze. Dat kan natuurlijk maar ik denk eerder aan een verkeerd advies, en dus geen goede schoen om veelvuldig mee op asfalt te lopen. Vandaar mijn keus om nu naar een Loopcentrum te gaan, waar ze gespecialiseerd zijn in Hardlopen en Wandelen.

Ik had voor de zekerheid mijn vorige twee paar wandelschoenen meegenomen naar Horst, zodat zij konden zie hoe deze afgesleten waren aan de hand van mijn  manier van lopen. Allereerst was er een intake gesprek, en moest ik daarna over een 30 meter indoorbaan wandelen. Daarvan werden opnames  gemaakt. Hierop konden zij zien hoe ik mijn voeten afwikkel en werden er drukpunten van mijn voeten gemeten. Aan de hand van deze beelden en de voet analyse, werden er een drie paar functioneel juiste wandelschoenen gekozen om uit te proberen.

.

Ik heb ze alle drie uitgeprobeerd, de Meindl dames en de Meindl heren, en de Hanwag dames. Ze hebben bij het Loopcentrum in Horst een indoor parcours van ± 100 meter, waar je kan oefenen. Dus elke keer dat ik weer een nieuw stel aan mijn voeten had, liep ik daar 4 a 5 rondjes. Alles bij elkaar ben ik ruim twee uur aan het passen geweest… telkens weer heb ik daar mijn rondjes gelopen, soms met een aanpassing in de schoen door middel van een zooltje. Net zo lang tot het voor mijn gevoel goed zat. Uiteindelijk is mijn keuze gevallen op de Meindl Vakuum Lady Ultra

• MFS ( Memory Foam System )
• Bovenwerk: nubuck leder
• Zool: Meindl Multigrip
• Klasse: A/B
• Gewicht per paar: 1020 gram

Inmiddels heb ik al weer een 60 kilometer gelopen met mijn nieuwe vriendjes. Vriendjes?? Nou nee… de eerste indruk was goed, maar ze zijn een stuk zwaarder dan mijn vorige Lowa’s, iets waar ik duidelijk nog aan moet wennen.

Die nieuwe vriendjes, die willen wel… die staan trappelend op gepoetst en wel, al bij de de deur te wachten tot ze op pad kunnen. Maar als ik dan op pad ben, dan begint Kreun….. ik heb ze voor de aardigheid maar een naam gegeven.

Kreun heb ik vernoemd naar de Wandelclub waar ik bij ben. Deze Wandelclub heet “Kreun en Steun”……. Voor de duidelijkheid mijn linker vriendje die altijd wat te mekkeren heeft, heet dus Kreun……. En het rechter vriendje die never nooit ergens een probleem van maakt, heet dus Steun. Ik kan ze ook niet eeuwig “Mijn Vriendjes” blijven noemen, want dan gaan mijn echte vrienden in het leven weer mopperen, en je moet tenslotte iedereen te vriend houden. Het leven steekt toch maar raar in elkaar met al die vrienden.

Maar goed ik dwaalde weer af… Als ik dan op pad ben, laat Kreun na een kilometer of 10 al van zich horen. Ik kan het mij wel een beetje voorstellen hoor, want ze hoort bij een erg Linkse doorgezakte voet die ook nog eens flink naast haar schoenen loopt. Wie zou daar niet van gaan kreunen. Steun laat dan ook meteen van zich horen en zegt, “Stel je niet zo aan met dat gekreun, we moeten nog een heel eind vandaag”. “Dus kom op Kreun, wij stellen Rianne niet teleur”. Kijk dat is Steun dan weer… Geen gezeur, maar altijd klaar staan voor een ander.

Het gaat wel goed komen met die twee Vriendjes, daar ben ik van overtuigd. Maar voor het zo ver is, zullen er nog heel wat kilometers gemaakt moeten worden.