Vandaag liep ik over mijn geboorte grond in de Ridderstraat, nu Ridderhof geheten. Het is al heel lang niet meer wat het ooit was, en het enige wat mij altijd herinnerde aan toen…was die Oude Kastanje. Jij stond in de tuin van Bouwbedrijf en Timmerfabriek de Reus, en in mijn ogen… nu dik zestig jaar geleden was Jij al Reus-achtig en oud.

Foto gemaakt door Paul van der werf in 1980. Het gehele complex werd gesloopt in 1981. Links op de foto waar de zwarte auto staat was achter in onze tuin.

In 1981 moest alles wijken, voor de bouw van een nieuw gemeentenhuis en een appartementen-complex, Ridderstaete geheten. Mijn geboortehuis verdween… en Jij als enige, Jij mocht blijven staan eenzaam en alleen.

Lange tijd heb Jij je niet laten kleineren maar tegen Clara op 9 februari 2020, kon zelfs Jij niet op. Was je misschien al wat ziekjes, je was immers al 132 jaar oud maar de paarde kastanje kan wel 200 jaar oud worden weet ik uit betrouwbare bron.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Nu ben Jij er niet meer want terwijl ik 100 meter verder aan het feesten was, ging Jij om. Het enige wat aan mij aan deze magische plek herinnerd, is nu een lege plek.

Irene Lamers schreef dit gedicht:

Daar stond je….. Jaar in jaar uit                                                                                                     Elk jaar pronkten Jouw kastanjes;                                                                                                 en vielen op den duur op de bodem,                                                                                             ….. Jouw kastanjes.

Vandaag wordt je gevloerd door Clara,                                                                                         de storm van  februari 2020.

Je had blijkbaar geen recht van spreken meer,                                                                                Je was al zwak zo sprak een                                                                                                                een bewogen Ossenaar;                                                                                                                        “Ik had het zien aankomen, die red het niet.”

Ik zal je missen kastanjeboom!                                                                                                          Ik raapte elk jaar een paar van Jouw kastanjes,                                                                            kastanjes die mochten pronken                                                                                                           in mijn schijnbaar kristallen schaal.

Maar nu ben je definitief ten dode opgeschreven;                                                                          hooguit beland je in de open haard of nog liever in den aard,                                                    om te zorgen voor morgen.

Ik pink een traantje weg, ik zal je missen…..                                                                                    mooie galante kastanjeboom…..                                                                                                          Je gaf mij energie en rust,                                                                                                schoonheid en frisse lucht.

Nee geen gerucht, hopelijk staat je opvolger                                                                          binnenkort gereed om je te memoreren                                                                                        en door te gaan met pronken met nieuwe kastanjes,                                                                  in een omhelzende vorm als een koene ridder                                                                                in het Osse Ridderhof.