Dag 6 Zariquiegui – Puenta la Reina 15 km. ( Zondag 01-09-2019 )

Het begin van een nieuwe dag. Als ik zo naar de foto’s van mijzelf kijk, lijk ik in de verste verte niet meer op de vrouw, die een week geleden afscheid nam van mijn Kitty. Mijn vermoeide gezicht is al getekend… mijn Bourgondisch buikje… tja, ik heb het nu eenmaal. Ik ben jaloers op vrouwen met een bos haar, terwijl ik het met een haarwerk moet doen, en nu een Buff draag. Ik ben het mij bewust!!

Thuis camoufleer ik het. Ik trek met een oogpotlood een lijntje… Mijn Bourgondisch buikje is niet te zien door alles verhullende kleding… En thuis heb ik wel een bos haar. Ik ben wie ik ben, en daar zal je het mee moeten doen. Als Jullie vergeten zijn wie ik was, voordat ik van huis ging… de laatste foto van thuis drie weken geleden gemaakt.

Hier op de Camino… interesseert het je geen ene moer hoe iemand er uit ziet. Want aankomen in Santiago de Compostella is het aller belangrijkst. Wat voor velen een hele uitdaging is, gezien de blessures die er bij veel pelgrims nu al zijn.

Na het ontbijt ga ik om 07:30 uur weer op pad, en is het de bedoeling om vandaag naar Puente la Reina te wandelen. Gisteren waren wij de top van de Alto del Perdon al een heel eind genaderd, maar nu wacht er nog een pittig stuk, 200 meter klimmen in 3 km.

Hoogteprofiel vandaag:

Het is een behoorlijk stuk afgekoeld op de vroege morgen, wat een stuk aangenamer is nu. Het gaat behoorlijk omhoog maar het gaat mij goed af. Met mijn conditie zit het goed en ik luister naar de wijze raad van de peregrinos die mij zijn voorgegaan.

Vaak sta ik even stil om het weidse landschap in mij op te nemen, het is zo mooi. En dan zijn wij boven op de Alto del Perdon. Boven moet er uiteraard een foto gemaakt worden bij het pelgrims monument, en kijk ik nog wat rond.

Op de foto van links naar rechts, Elianne – Rianne – Helma – Angelique

En dan beginnen we aan de pittige afdaling, bestaande uit een pad van grind, trappen en losse stenen. Hier moet je echt goed op letten, of je ligt op je snuffert. En zo overbruggen wij die 200 meter naar beneden in 3,5 km. Elianne die gisteren ook bij ons op de kamer sliep, heeft bewust gekozen voor wandelen zonder stokken, maar hier mist zij ze echt.

Ook beneden geniet je weer van het telkens wisselende landschap. Zoals een goede vriend zei, “het lijken wel schilderijtjes.” Ik geniet hier enorm van… het is ook zo mooi wandelen hier…

Langzamerhand komen wij weer in de bewoonde wereld, en loop ik door verschillende dorpjes. Vaak loop ik alleen, maar in een dorpje zijn daar de anderen weer. Ieder wandelt in zijn of haar eigen tempo.

Ook vandaag is het weer broeierig warm, en ik ben blij als ik in het dorpje Uterga bij de kerk een schaduwplekje zie. Een heerlijk plekje om te pauzeren… er zijn twee bankjes en  daar is het heerlijk toeven. Hier tref ik Elianne en Helma weer.

Ik zit op het ene bankje, het andere bankje is aan de overkant waar Elianne en Helma zitten. Daarna ga ik weer alleen verder richting Puenta la Reina, het is nog 7,5 km.

Het pad moeten wij delen met de fietsers die ook op weg zijn naar Santiago de Compostella. Ik vraag mij vaak af wat het gemakkelijkste is, als ik hun zo zie ploeteren bergje op en bergje af.  Ik zie mijzelf met mijn eigen fiets ook niet aankomen op het Obradoiro plein in Santiago. Dus nee… Laat mij maar wandelen.

Vanaf de Alto del Perdon gaat het in het begin behoorlijk steil, maar daarna gaat het alleen nog maar gestaag naar beneden.

Ik passeer nog een paar dorpjes en dan ben ik er… Ik passeer al wat Albergues als ik Puenta la Reina binnen kom, maar ik moet nog helemaal de hoofdstraat door  waar Angelique op een terras op mij te wachten. Een terras… daar ben ik wel aan toe. Heerlijk zitten en wat drinken, en genieten van de halve bocadillo die ik nog over heb van vanmorgen.

Ik hoor dat José al een dorpje verder is gewandeld dan afgesproken. Nou dat ga ik echt niet doen, het is voor mij vandaag genoeg geweest. Ik merk dat ik een klein blaartje onder mijn grote teen heb gelopen, en ga nu niet nog eens 7 km verder. Angelique vind het ook prima zo, en blijft ook in Puenta la Reina overnachten.

Nu ik weer in een wat grotere plaats ben als Puenta la Reina, ga ik eerst op zoek naar een Ansichtkaart voor Kitty. Elke dag een kaart sturen is moeilijk, als er in een klein dorpje geen winkel te vinden is… en er zelfs geen gele postbus te zien is.

Maar hier in Puenta la Reina lukt het mij gelukkig wel. Meteen een lieve tekst ” Lieve Schat… Wat is het fijn dat ik dit mag doen…. Ik mis je enorm, nu al xxx Lieve Groet uit Puenta la Reina” schrijven en op de post.

Voor de Albergue die ik gezien heb toen ik Puenta la Reina binnen liep, moeten wij 1,2 km terug lopen. Alles is te veel als je een blaar voelt prikken, maar het is niet anders. Het is een prachtige Albergue met een bar in een mooie tuin, met zelfs een boomhut waar ook kamers in zijn. Natuurlijk wacht het etappe biertje weer op mij, en kan ik de lekkernijen in de vitrine niet aan mij voorbij laten gaan.