Dag 13 Grañón – Espinosa del Camino 24,8 km. ( Maandag 09-09-2019 )
Ik heb overnacht in een hostel met alleen Spanjaarden, tenminste dat dacht ik toen ik er aan kwam. Ik dacht die gaan een feestje bouwen, maar waarschijnlijk hadden ze dat gisterenavond gedaan. Blij toe!!! Gisteren dacht ik, “ik ga de deur niet meer uit.” Maar ik heb goed gerust en dat doet goed, en zag dat een bar hier maar 450 meter vandaan lag. Dat moet toch lukken op mijn slippers, anders zit ik hier toch maar weer in mijn uppie in dit troosteloos onderkomen.
Toen ik bij de bar aan kwam, zat daar ook het Ierse echtpaar Geraldine en John en Canadese Dan, waarmee ik gisterenavond mee gegeten heb. Zij hebben mij geleerd, dat als je proost het glas niet meer neer zet, maar meteen drinkt. Chinchin zeggen ze dan!!
Matthew uit Wales kwam ook bij ons aan tafel zitten. Hij loopt de Camino rennende en wil dit in 14 dagen doen. Hij loopt gemiddeld 53 km per dag, en is dus morgen in Burgos waar ik pas donderdag of vrijdag aan hoop te komen. Hij heeft maar 3 kg bepakking, terwijl ik 10 kg moet mee zeulen. Ieder zijn ding maar aan mij is dat snelle niet besteed…
Na een goede nachtrust sta ik weer om 06:30 uur op, pak mijn boeltje weer in, en loop naar de bar waar ik gisterenavond gegeten had. Helaas… de bar is gesloten voor mijn dagelijkse oppepper, een café Americano en een goed begin. Dus maar een halve maaltijdreep naar binnen gestopt, en hup op pad. Het is nog stikke donker, en ik treuzel nog een beetje, ik zie tenslotte graag waar ik loop. Beleefd als ik ben… laat ik een paar pelgrims voor gaan die wel durven.
En inderdaad een van de durf-als gaat onderuit in het losse grind. Het is nog 4 km lopen naar het volgende dorp. Maar wat worden we weer mooi verwend met een mooie zon opkomst.
In het eerst volgende dorp na 4 km wel een kerk maar geen bar open, dus maar verder…. In het dorp na 6 km hebben ze gelukkig wel aan mij gedacht en zijn ze open. Het gebruikelijke recept weer genomen, en nu kom ik pas echt weer op gang. Ook nu veranderd het landschap weer, en hebben we tussen de gedorste graanvelden, akkers vol zonnen bloemen. Het loopt lekker op goede paden en ook meer asfalt.
De dorpjes volgen snel na elkaar, die op de vroege ochtend bijna uitgestorven zijn. Jammer dat er haast bij alle kerkjes wel een vuilcontainer staat, wat een mooie foto in de weg staat.
Wat een verschil met gisteren toen het zo druk was met pelgrims, nu ben ik bijna weer alleen op pad. Soms wordt ik ingehaald… en meestal zijn dat degene die een bijna lege rugtas bij zich hebben. Die doen aan rugzak vervoer… maar je mag niet oordelen op de Camino, dus dat doe ik dan ook maar niet.
Er haalt iemand mij in, en in de verte zie ik hem met een grote boog om iets heen lopen. Ik ben toch wel benieuwd wat het is…
Zo’n mooi beestje moet toch op de foto, daar loop je niet aan voorbij. Daarna heb ik hem met mijn stok een zetje gegeven, zodat hij weer in de berm kroop. Het was op een doorgaande weg, dat had het beestje niet overleefd.
Na de mooie asfalt weg gaat het linksaf, en lopen wij kilometers lang naast een autoweg richting Belorado. Saai en nog eens saai, op zo’n weg kom ik mij zelf weer tegen, ik was haast omgedraaid, en achter de pelgrim aangegaan die van Santiago de Compostella af kwam. Die zijn er dus ook, die ook weer naar huis lopen…. Diep respect!!
In Belorado… wat weer zo’n etappe plaats is, is het wat te vroeg voor de lunch, want daar ben ik al om 10:45 uur. Maar voor een café Americano en nog wat ander lekkers is het nooit te vroeg. Het is ook dit keer weer genieten van een bladerdeeg taartje met kip, een snee stokbrood met geitenkaas, en een tapa van olijven en pepertjes. Glas Jus voor de vitamientjes… Gezond bezig dus!!
In de donkere smalle straatjes zijn er verscheidene muurschilderingen te zien, allemaal hoe kan het ook anders gebaseerd op de Camino de Santiago. Er zitten echt mooie tussen.
In Belorado blijven weer veel pelgrims achter die hier hun overnachting pakken. Maar ik moet nog 5 km en ga alleen verder… ik wordt ingehaald door iemand, die ik ook bij het barretje zag zitten tijdens mijn stop. Ik dacht toen dat het een Spaanse arbeider was. Zo iemand met een geel hesje, die je ook wel eens achter op de vuilniswagen ziet staan.
Maar nee, ik heb het helemaal mis. Het is Adam, een pelgrim uit Polen en geen gastarbeider. Zo te zien is hij erg Rooms want hij heeft een groot kruis om zijn hals hangen. Adam loopt elke dag 40 km en slaapt bij de kerkelijke parochies en Albergues.
Zo net na de middag wordt het al snel weer bloedje heet en wordt mijn gang steeds zwaarder. Ik ben blij dat ik nu samen met Adam deze 5 km naar Tosantos loop, en ik even afgeleid ben.
Met Angelique heb ik nog dagelijks contact en zij loopt een dag-etappe voor mij. Zij heeft gisteren overnacht in Tosantos in een pracht van een Albergue met een tuin. Dat staat mij wel aan en dat is mijn doel vandaag. Adam gaat nog een stuk verder en in Tosantos neem ik hartelijk afscheid van hem.
In Tosantos heb ik de Albergue al snel gevonden waar Angelique gisteren geslapen heeft, en er zo over riep.
Maar als ik er aan kom is het hek gesloten en is de eigenaar het gras aan het maaien. Hij verteld dat ze op maandag gesloten zijn. Dan ga ik maar naar het parochiehuis van Francicus van Assisi, daar ben ik net langs gekomen.
Ze waren net open en er was dus nog plek genoeg. Ik had ergens gelezen dat ze hier op een matras op de grond sliepen, niet echt mijn ding… Ik informeerde daar naar bij de Senora, en zij vertelde mij dat het een dun matje was.
Niets voor mij dus, zo spartaans wil ik het nu ook weer niet. Maar 2 km verder in het volgende dorp was een Albergue vertelde de Senora mij.
Dus maar weer verder… Adam was hier in de schaduw op een bankje gaan zitten, dus die liep nog even mee naar het volgende dorp. 2 km is niet ver, maar het zonnetje stond al weer aardig te branden, en als je je ingesteld hebt dat je er al bent, is het toch ver.
In Villambistia hadden ze een Albergue Municipal, waar je doorgaans niet kan reserveren. Hier dus wel, en dus de vraag of ik gereserveerd had. Nee dat had ik niet dus Completo…Vol!!! Voor mij geen plaats en ook niet voor de Italianen voor mij… Maar 1,5 km verder in Espinosa del Camino was ook een Albergue vertelden ze ons..
Weer 1,5 km verder, ja zo kom je vanzelf in Santiago de Compostella. Pfff alweer een kruistocht zo aan het eind van deze etappe. Dus maar weer op weg naar het volgende dorp. De Italianen zorgde er wel voor dat zij voor mij bleven, bang dat ik de laatste slaapplek in zou nemen. Gelukkig voor ons drieën was er nu wel plaats, en delen wij ook de kamer.
Rianne Blogt 
Gelukkig daar wel plaats in de herberg!
LikeLike