Was ik voor mijn doen in Corona tijd al vroeg op. Mijn Lief had een afspraak bij een Homeopathie praktijk in Maren-Kessel 18 km verderop, waar ik haar met dit winters weertje naar toe breng.

Via de provinciale weg redelijk goed te doen is mijn gedachte, maar voor de zekerheid ga ik toch maar bijtijds op pad…. Je weet maar nooit. Het valt alleszins mee, als ik eenmaal op de doorgaande weg zit. Zolang je de snelheid maar aanpast aan de omstandigheden, kun je met een gerust gevoel rijden. Van die rem afblijven en alles komt goed…

De Homeopathie praktijk ligt zowat tegen de Maasdijk aan, en ik heb een klein uur de tijd om daar te gaan wandelen. Vorige week was ik hier ook om naar het hoogwater te kijken.

Het water begint zich al weer terug te trekken, maar het staat toch nog vrij hoog. Dat moet toch mooie plaatjes opleveren… Ik reken op een zonnetje want dat heeft de weerman beloofd. Maar als ik thuis weg rijd is daar nog geen sprake van. Een kwartier te vroeg zijn wij er, maar op het moment dat ik uitstap breekt er een flauw zonnetje door.

Als ik naar de dijk toe wandel loop ik nog enig zins beschut, maar bovenop de dijk staat een snerpende koude wind, recht op mijn snoet als ik naar het oosten loop. Maar ik heb mij goed aangekleed. Maar waar ik mij zorgen om maak zijn mijn handen… Zoals ik vorige week al vertelde doe ik regelmatig mijn handschoenen aan en uit om foto’s te maken. En ook nu weer koude vingers, ik probeer er maar niet teveel aan te denken, en wil genieten van de mooie winterse taferelen die mij voorgeschoteld worden.

Wat bij mij haast altijd wel een probleem is, is een sanitaire stop. Het beste is dat je gaat als je nog thuis bent, en dat probeer ik ook. Maar mijn darmen komen niet in beweging op bevel. Wat wel goed helpt is wandelen, dus kan ik er op rekenen dat als ik enige tijd aan het wandelen ben, dat er enige drang van onderen is, en ik een groot probleem voorzie. Zeker als je ergens op een dijk wandelt… in de bossen geen probleem, maar hier. Waar!!

Hier lees je hoe het moet…Poepen en Plassen doe je zo…

• 

• 

Ontspannen wandelen is er niet meer bij… Maar ik denk dat ik geluk heb… wat je geluk kunt noemen, als ik een pad naar de uiterwaarden in kan slaan, dat vorige week nog onder water stond. Nu is het begaanbaar en er staan dikke bomen, weg van de dijk in ieder geval. Wat een onderwerp denken Jullie misschien, maar ook dit moet gebeuren. Niet altijd even prettig, en zeker niet bij -5 graden.

Even later kan ik mijn wandeling geheel ontspannen weer voort zetten. Als ik er bijna 2 km op heb zitten draai ik af richting de provinciale weg, om parallel aan de dijk weer terug te wandelen. Als ik weer bij de praktijk ben zie ik dat mijn Lief nog niet klaar is, dus wandel ik nog een stukje door tot dat ik weer bij de Maasdijk kom. Hier ont moet ik Flavus…

Ik besluit een filmpje te maken terwijl ik aan het wiel draai. Of ik tussentijds kan stoppen met draaien weet ik niet, dus draai ik net zo lang tot Flavus zijn verhaal gaat herhalen.

Even later belt mijn Lief dat zij klaar is, dus begeef ik mij op de terugweg. Ik kom langs het oude Gemeentehuis van Maren-Kessel uit 1902, en dat wordt mijn laatste foto van deze wandeling en van deze morgen. Ik heb heerlijk gewandeld en heb ondertussen toch weer warme handen gekregen.