Zoals zo velen heb ik een Facebook pagina, en regelmatig komen er herinneringen uit het verleden voorbij. Soms zijn ze van 1 jaar geleden en soms zijn ze al enkele jaren oud. Zoals onderstaande herinnering waar ik vooral in de tijd voorafgaand aan Kerst nog wel eens aan terugdenk.

In mijn posting van 1 december ging het niet zozeer over mijn naderende pensioen. Nee… waar ik luchtig over deed, was het feit dat ik buitenlandse werknemers, die nauwelijks een woordje over de grens spreken, een kunstje moet leren. Een kunstje leren zodat zij op mijn afdeling hun werk kunnen doen.

Vandaag blijf ik met een rotgevoel zitten, want ik kan hem geen nieuwe kunstjes leren, ik heb daar gewoon geen tijd voor.

Kristofer, een aardige Roemeense man is aangenomen om te lassen, en dat is een kunstje dat hij goed kan. Na 2 weken is het werk wat hij moest doen klaar. Wat nu.. “weet je wat, we zetten hem bij Rianne op de afdeling, die weet wel, niet al te moeilijke kunstjes voor hem”.

Er is een week voorbij, en mijn kunstjes voor hem zijn uitgeput. Ik kom amper aan mijn eigen werk toe…. Dus wordt hij naar huis.. Lees Roemenië… gestuurd. Volgens mij vond hij het niet eens zo heel erg, zo kort voor kerst. Terug naar vrouw en kind……

Ik heb proberen duidelijk te maken, dat er meer werkgelegenheid is, als hij minimaal Duits of Engels spreekt… Hij nam afscheid van mij met een brede lach en de smartphone in de hand met daarop de tekst ” Fijne kerst”…. Toch had ik even een rot k gevoel😢