Ik las vanmorgen van andere Komoot-ers, dat zij gisterenavond een Tropische rondwandeling hadden gemaakt. Nou ja, zij liever dan ik, maar een wandelingetje op een koele Zondagochtend zie ik wel zitten. Maar wat is koel als ik om 06:39 uur de deur achter mij dicht trek, en het al 18 graden is.

Ik heb niet echt iets op het oog, maar mijn wandeling begint met de ene voet voor de andere, en dat blijf ik maar herhalen. En als je zo maar lang genoeg door gaat, kom je vanzelf ergens en ontstaat er een route.

Hier en daar maak ik een foto waarvan ik denk, misschien gebruik ik het in mijn verhaal en dat begint meteen al met een foto bij de ondergrondse afvalcontainer aan de overkant van ons plein. Ik zag het gisteravond al en de berg is alleen maar gegroeid, ik erger mij er dood aan. Bah!!

Vanaf ons plein loop ik langs de winkels de Industrielaan in. Een straat waarin ik al heel wat kilometers wandelend of fietsend heb afgelegd, op weg naar de firma aan het eind van deze straat waar ik 46 jaar gewerkt heb.

Dit jaar bestaat het bedrijf 75 jaar, en omdat ik met een Nul-Uren contract nog steeds verbonden ben aan het bedrijf, ben ik uiteraard ook uitgenodigd voor het feest in oktober.

In het zuiden van ons land is bij veel bedrijven de zomervakantie begonnen, en zijn zij veelal drie weken collectief gesloten. En daarom wordt iedereen een prettige vakantie gewenst.

Ik besluit de rondweg te volgen… Kantsingel, Vijversingel, Kapelsingel, Singel 40-45. Qua route stelt het niks voor, maar het loopt en daar doen we het toch voor.

Onder een eikelboom zie ik veel afgevallen eikels liggen. Veelal van de laatste herfst, maar opvallend liggen er ook al veel frisgroene tussen van dit jaar. Het zal wel door de droogte komen… het was mij van de week ook al opgevallen toen ik door de bossen van Sint Tunnis wandelde.

Een eindje verderop blijf ik stil staan op het spoor, en aanschouw het lijnenspel wat aan de horizon eindigt waar de zon al op komt.

Ik loop langs de huizen van de Vogelwijk, onderdeel van de naoorlogse woningbouw van onze stad. Een wijk die nu als criminele buurt staat aangeschreven, maar vraag je dat aan de mensen die hier al een halve eeuw wonen… dan hebben ze nog nooit overlast ervaren van wat dan ook.

Het is wel een wijk die aan het verpauperen is. Als ik naar de voortuintjes kijk waar ik langs loop, vermoed ik dat de mooie tuintjes bij de bewoners horen die hier al een halve eeuw wonen. Andere liggen er troosteloos bij… vieze grindtegels overwoekerd door hoog gras en onkruid. Op de parkeerstrook ervoor zijn het veelal auto’s met een buitenlands kenteken.

Als ik omhoog kijk zie ik menig slaapkamerraam wagenwijd openstaan, de uitnodiging voor een koele bries. Helaas voor de bewoners is een temperatuur van achttien graden niet echt koel te noemen.

Via de Kapelsingel en Singel 40 – 45 kom ik bij de rotonde met het kunstwerk van de drie voetballende fraters. Een mopshond hangt uit een raam en kijkt naar dat rare vrouwtje beneden hem. En zo wandel ik verder want ik wil een eind breien aan mijn wandeling.

Vandaag niet naar een bankje op de Landerijen Van Tosse. Nee ik wil naar het het park van mijn jeugd, en daarvoor wandel ik door de Kerkstraat terug richting huis.

Ik wandel nog even langs het varkentje op het Walplein. Het is een bronzen beeld van een varkentje geplaatst bij de opening van het vernieuwde winkelcentrumgebied en is een geschenk van commerciële instellingen. Het varken is zowel symbool van de banken (spaarvarken) als van de vleesverwerkende bedrijven in Oss.

Ik schiet nog wat foto’s van objecten waar ik langs wandel, en dan zie ik hét parkje uit mijn jeugd al liggen aan de overkant van de Raadhuislaan.

Wat een mooie plek om vast een aanzet te geven voor dit Blog. Ik ben helemaal alleen en dat is zo heerlijk op deze vroege ochtend. Waarschijnlijk wordt ik gadegeslagen door bewoners van de woningen aan de Raadhuislaan. Ik hoor af en toe zonweringen naar beneden gelaten worden, dus zijn er al mensen op, die nog een laatste blik naar buiten werpen voordat de zon buitengesloten wordt.

Zittend op een bankje in het Stadspark Jan Cunen, hoor ik de klok van Museum, en van het stadhuis in echo 8:00 uur slaan. En zo zit ik te genieten van het park waar ik in mijn vroege jeugdjaren heel wat tijd heb doorgebracht. Het enige wat ik nu hoor is koekeroekkoekoeee koekeroe… wat weer beantwoord wordt met koekeroe… van een andere duif… Ik hoor geknisper in het grind en een man met hoofdtelefoon en een nietsziende blik schuifelt mij voorbij.

Langzamerhand zijn er meer geluiden te horen van een stad die ontwaakt. Het wordt tijd voor mij om te gaan. Ik maak nog een foto van het beeld van Hertogin Johanna van Brabant, die in 1399 Stadsrechten verleende aan Oss.

Ik had nog graag willen blijven zitten, maar ik heb beloofd op tijd voor het ontbijt thuis te zijn. En zo wandel ik het park uit op weg naar huis…

Voor half negen ben ik thuis en als ik binnenkom, ruik ik al de geur van vers gebakken broodjes. Dat is fijn thuiskomen van een nietszeggend koel zondagochtend rondje.