Omdat ik nog twee open tickets thuis in de la had liggen, had ik het plan geopperd om deze te gebruiken voor een paar dagen Porto in November. Een mooie gelegenheid om onze 49e trouwdag daar dan te vieren.

Alleen even omboeken en wij kunnen gaan… Lekker zes daagjes er tussen uit. In Porto een hotel geboekt dicht aan de rivier de ‘Douro’. Want daar heb je reuring, heb je vele restaurantjes en bij de Porthuizen kun je een lekker Portje drinken.

Nu is november qua weertype niet het geschikte moment om naar Porto af te reizen, maar wij zijn in November getrouwd en niet in de zomer. De meeste uitstapjes rondom onze trouwdag vallen dan ook in het water, wij weten niet beter.

Wil je naar Porto vliegen en dan ook nog eens met Transavia, zal je vanaf Schiphol moeten vertrekken. Ik zag er wel tegenop hoor… Onze vlucht staat om 09:30 uur gepland, en daarvoor moet je minimaal 3 uur vantevoren er al zijn. Pff wat een gedoe toch allemaal… Dus liep vanmorgen de wekker om 04:00 uur af. Natuurlijk was ik al lang daarvoor wakker, bang dat ie niet zou aflopen. Gek eigenlijk dat je je daarom druk maakt, want die 200x daarvoor liep die wekker gewoon op tijd af.

Maar goed… het had flink gevroren, en moest ik eerst de auto ruiten ijsvrij maken. Om kwart voor vijf rijden wij aan, en kunnen we met weinig verkeer op de weg lekker doorrijden. Ik had van tevoren op de P6 valet parking een plaatsje gereserveerd, het kost wel wat maar dan heb je ook wat. Vanuit de parking naar boven, 2 minuten wandelen en dan ben je in de vertrek hal.

Het is weer een heel gezoek als je er net als ik, een vijftal jaren niet meer geweest bent. Bij de check in balie staat een hele rij mensen, maar wij hoeven er alleen maar te zijn om onze koffer te droppen. Dus besluiten wij om dit maar zelf te doen, met de selfservice bagage drop-off.

Schijnt heel gemakkelijk te zijn, en dat is het ook… Je volgt simpelweg de instructies op het scherm. Print je bagagelabel en bevestig het aan het handvat op de langste zijde van je bagage. Je koffers vinden via de bagagekelder automatisch de weg naar je vliegtuig.

Daarna richting gates en ontbijten bij Starbucks. Er staat een hele lange rij van Apollo 8 Dames voor mij. Natuurlijk zoek ik even op wie dat dan mogen zijn. Zij komen uit het Twentse Borne, en dit is de volleyball Dames 1 die op het hoogste niveau, de Eredivisie opereren.

Later blijkt dat zij in het zelfde vliegtuig zitten op weg naar Porto, dinsdag is de match… Wij kunnen er nog naar toe als we niets te doen hebben… maar pech dames, wij hebben een vol programma.

Minimaal drie uur vantevoren aanwezig, maar binnen het uur zijn wij al door de security, dus nog een hele tijd niksen voordat het 09:00 uur is, als het boarden start. Ik dood de tijd maar met wat fotootjes maken, tot het zo ver is. Maar dan kunnen wij met ons tweetjes als een van de eerste aan boord, en zitten op rij 1. De plaats aan het gangpad blijft leeg.

Omdat het in Porto slecht zicht is, is de vlucht vertraagd verteld onze gezagvoerder, en verwacht over 15 minuten de motoren te kunnen starten. Hij heeft aan de verkeerstoren doorgegeven dat hij startklaar staat. Maar het beloofde kwartiertje wordt al gauw 35 minuten.

Met 40 minuten zijn wij aan het taxiën, maar moeten eerst langs de antivries. Het vliegtuig moet met een glycol goedje besproeid worden, ter voorkoming van ijsvorming. Precies 1uur later dan gepland zijn we los en klimmen naar 36000ft zo’n 11km en vliegen richting Portugal.

Ik probeer maar wat te slapen want het was vroeg dag vanmorgen. De klok zet ik maar alvast een uurtje terug, dan duurt de vlucht niet zo lang. Ik heb een hekel aan vliegen… Nou ja niet zozeer aan het vliegen, maar wel aan het dalen want dat kan ik niet goed verteren. Ik heb neusdruppels gehaald en heb dat al drie dagen, 3x daags gebruikt. Het laatste shotje wil ik 1 uur voor de landing gebruiken. Hopelijk geeft het wat verlichting en barst mijn hoofd niet uit elkaar…

Tijdens het dutten merk ik dat hij al wat daalt en dat is fijn, want of het vliegtuig van 11 km of van 9 km de landing in zet, dat scheelt toch weer een paar metertjes. Het gaat voor mij in ieder geval naar wens. En of dat nou ligt aan die neusdruppels, of aan het feit dat hij tijdens de vlucht al daalde, weet ik niet… Maar het voelt goed!

Maar mijn Lief heeft er beduidend meer last van, maar zij is dan ook snipverkouden. Het zal daar dan wel aan liggen. Zij voelt nu de pijnen die bij mij haast standaard zijn tijdens een daling van het vliegtuig.

Als wij haast beneden zijn geeft de piloot er weer een stoot gas bij, en klimmen we weer. Het weer is ronduit slecht en wij zien niet wat er gebeurt, maar de piloot komt met de mededeling dat het toestel voor ons, een vogel in de motor heeft gekregen tijdens de landing.

Het vliegveld wordt daarom gesloten voor een inspectie van de landingsbaan. De landing wordt dus afgebroken en wij besluiten samen met onze piloot nog een rondje te vliegen. Na een 15 tal minuten zijn wij aan de beurt om te landen op een regenachtig Porto…

Het was weer een reis met hindernissen… maar wij zijn er!