Zondag:

Wij logeren 6 nachtjes bij The Editory House Ribeira Porto hotel. Een beetje centraal in het historische centrum, en maar 250 meter van de Douro. Wij worden supervriendelijk ontvangen, en ik krijg al meteen een Tawny port als welkomst borrel aangeboden. Kitty houd het zoals altijd bij een watertje. De gastvrouw haalt er een stadsplattegrond bij, en kruist even de belangrijkste dingen aan. Hier moet je heen, dat mag je niet overslaan… Jullie kennen het ongetwijfeld…

Nadat ik van de heerlijke Tawny port genoten heb, gaan we naar onze kamer op 3 hoog. Uitpakken en even rusten na een vermoeiende reis. Vandaag doen wij niet veel meer, het regenweer werkt natuurlijk ook niet erg mee. Om 19:00 uur heeft onze gastvrouw een tafeltje gereserveerd bij een restaurant op 50 meter afstand van ons hotel.

Op de begane grond is er een soort van Tapas te krijgen, maar het is daar niet comfortabel zitten. Beneden is het restaurant en daar is gereserveerd. Wij hebben heerlijk gegeten daar niet van, maar voor dat geld wat ik kwijt ben, kan ik in Oss uitgebreid eten bij mijn favoriete restaurant Clemens.

Zo’n etentjes moet je niet al te veel hebben, en het is nog geeneens onze trouwdag. Een afzakkertje nemen wij bij de Lounge Bar, recht tegenover ons hotel. Ofschoon je er allerlei cocktails kunt drinken, blijf ik trouw aan de Tawny want die drinkt heerlijk weg.

Dag 2: Maandag… Kitty heeft van Vrienden wandel poles geleend, want zij wil toch proberen om hier wat te wandelen. Wij willen naar het station van Sâo Bento, dat is vanaf het hotel maar een stukje wandelen.

Maar het is hier bij lange na niet vlak te noemen, en Kitty maakt dankbaar gebruik van de wandelpoles. Wij zijn nog maar een 100tal meter onderweg als het hard gaat regenen. Wij zoeken een schuilplaatsje onder de luifel bij de groenteboer, en ik kijk op de buienradar… het zou over 10 minuten over getrokken moeten zijn.

En inderdaad na tien minuten houd het op en breekt er een flauw zonnetje door. We moeten rechtsaf en er wacht ons een lange straat zie ik op Komoot. “Is het nog ver” vraagt Kitty. Nee niet zo ver meer, want aan het eind van deze straat is het station van Sâo Bento al te zien. Maar het stijgt nog steeds hier en dat maakt het lopen zwaar. Het gaat goed zeg ik tegen haar, als je het maar doet in je eigen tempo.

Ik heb tijd om wat rond te kijken, en zie onder de veranda van een kerkje een serie kleine tentjes. Ik vermoed dat het daklozen zijn, en ze hebben hier een redelijk droge plek kunnen vinden. Ik dacht eerst aan Pelgrims want hier begint ook de ‘Camino Portugues’ zoals je op het kaartje kunt zien aan de paars gekleurde lijnen.

Nog een stukje en dan zijn wij er. Kitty is blij dat ze er is, die weet nu dat dit voor haar eigenlijk niet te doen is, maar ze heeft het geprobeerd. En ik ben trots op haar…

Wij hoeven niet met de trein mee, maar het station is buitengewoon prachtig om van binnen te bekijken. Het station São Bento is een zogenaamd kopstation in Porto. Het is een van de belangrijkste stations van de stad, en ligt midden in het centrum…  

En wauw wat is dit een mooi gebouw. Wij zijn niet de enigen die dit willen aanschouwen, gezien de vele groepen mensen die allemaal rond en naar boven kijken. Mooi mooi, het lijkt op het Delftsblauw zoals wij dat kennen, en er zijn meer gebouwen in Porto waarin wij dat terug zien.

Na onze bezichtiging van dit station lopen wij naar de overkant. Hier moet ergens de Tourist Office zijn, waar ik mijn bestelling van de Porto Card moet verzilveren. Maar eerst maar eens een terrasje pakken, bij een plaatselijke bakker hier op het plein, voor een kopje koffie.

Na de gruwelijke sterke koffie die ze hier in Porto schenken, neemt Kitty een thee. Hé… Kitty aan de thee, dan is ie wel héél erg sterk. Ik neem zoals gewoonlijk een cappuccino. Terwijl wij zitten kijk ik wat rond en zie het VVV kantoor op nog geen 25 meter afstand al liggen. Ik besluit er even heen te lopen om de Porto Card te halen…

Als ik terug kom heb ik een bui overgeslagen hoor ik van Kitty. Het is nu droog en wij besluiten om weer terug te wandelen, maar niet voordat wij een blik in de etalage hebben geworpen. Tjonge wat een lekkere dingen allemaal… Kitty gaat zelfs binnen even een kijkje nemen.

Wij eten tussen de middag warm, en dan is dit een ideale gelegenheid om voor vanavond hier even een lekker broodje te gaan halen. Met mijn zevenmijlslaarzen ben ik zo op en neer, het is in ieder geval een adresje om te onthouden.

Via een leuke winkelstraat die geleidelijk naar beneden gaat, lopen wij terug. En wat je dan allemaal niet tegenkomt… winkel in winkel uit op zoek naar een envelop tasje van kurk voor mijn zus. Kitty heeft er een gekocht bij een kurk fabriek in de Algarve die mijn zus mooi vind, maar de prijzen hier liggen beduidend hoger.

Net voordat wij de hoek omgaan naar ons hotel, komen wij voorbij aan het Pálacio da Bolsa. Wat zitten wij dan op een mooie plek met ons hotel, overal dicht bij. Wij lopen voor ons hotel langs en besluiten nog even te gaan flaneren langs de Douro, en een restaurant te zoeken om wat te eten.

Wij vinden een klein restaurantje in een soort van catacombe aan het water, waar een oud vrouwtje de scepter zwaait. Wat zou dit vroeger zijn geweest vraag ik mij af… het lijkt mij meer een kerker dan een porthuis. Ze hebben een uitgebreide kaart… Kitty heeft zin in een Spaghetti Bolognese, en ik zie dat ze Bacalhau a Bras hebben. Dat heb ik een paar jaar geleden eens gegeten in een vissers haventje in Lagos in de Algarve, en sindsdien een van de visgerechten die ik graag eet.

Via de tunnel bij de Ponte de Luis 1 brug, wandelen wij terug naar ons hotel. Onze dag zit er op, drinken in de avond nog een lekkere Tawny port en ons avondeten haal ik bij de Spar op de hoek.

Tot morgen…