De woensdag is voor mij al langere tijd, een dag die in mijn agenda rood staat aangekruist. Zodat iedereen weet met wie ik mijn agenda deel, dat Rianne de hele dag op pad gaat.

Vandaag neem ik Jullie mee naar de Planken Wambuis, een mooi stukje Veluwe ten noorden van Wolfheze. Ik ga met de trein zoals de laatste tijd wel vaker het geval is, en dan wandel ik van NS station naar NS station. De route die ik op Komoot gemaakt heb, draai ik vanwege de verwachte warmte om.

Zo start mijn wandeling vanaf Station Ede Wageningen en wandel ik naar Wolfheze. Ik hoop dat de heide nog in bloei staat, en daarom wil ik op de vroege ochtend eerst over de Ginkelse heide wandelen en dat niet in de hitte van de dag.

Maar je kunt plannen wat je wilt… Vaak loopt het toch even wat anders, en ook vandaag is dat het geval en dat begint al als ik mijn navigatie app start. Het pad wat ik gepland heb is niet toegankelijk vanwege bouwwerkzaamheden. Dus moet ik terplekke wat anders verzinnen.

Via een omweg van een kleine kilometer over de ‘Generaal Hackettweg’, wandel ik al vrij snel richting de geplande route, en dan gaat het veelal over prachtige beuken en eiken lanen. Bomen met een bladerdek die mij beschermen tegen de zon. Van mij mag het zo blijven, maar ik ben gekomen voor de Ginkelse heide en dan is het afgelopen met de pret.

Na 5,5 km zie ik in de verte de hei al liggen, en het pad waar ik overheen moet is er een van los zand. Een pad wat lager ligt dan de berm waardoor ik geen goed zicht heb op de uitgestrekte heide. Zo te zien zijn er ook verstandige mensen want ik zie hoofdzakelijk bandensporen van zwaar materieel, en mijden de meeste wandelaars dit soort paden, want zwaar is dit wel.

Maar ik geniet en gelukkig ligt het pad verderop niet meer zo diep. En dan kan ik die paarse gloed in mij opnemen. Wat is het prachtig om te zien dat de hele Ginkelse heide in bloei staat, het is nog mooier dan verwacht. In de route heb ik ook een bezoekje aan het Airborne Monument gepland, en daar staat ongetwijfeld ook het bankje waar ik al enige tijd naar verlang, want inmiddels heb ik er al 7,5 km op zitten en is een pauze erg welkom.

Maar eerst neem ik een kijkje bij het herdenkingsmonument, wat staat op de plek waar op 18 september 1944 de lucht landingen plaats vonden. Ik ben niet de enige die hier rond kijkt. Een viertal jongeren uit Engeland kijken op een grote landkaart van dit gebied, en vergelijken het met de foto’s van de luchtlandingen op het monument.

Na mijn pauze vervolg ik mijn route, en steek bij ‘Juffrouw Tok’ de ‘Verlengde Arnhemseweg over. Over het parkeerterrein van de juffrouw gaat het naar het enige Boerenlandpad van vandaag, aan de linkerzijde zie ik een grote akker met zonnebloemen die daar mooi staan te wezen.

Na een 300 meter wandel ik het bos weer in, en zie een bord dat hier de Noord Ginkel wandelroute loopt. Er staat nog meer te lezen zoals een waarschuwing voor ‘teken’. Het pad waar ik overheen moet is maar smal, en met de waarschuwing in mijn hoofd kies ik voor een wat bredere pad wat parallel loopt aan het smalle pad. Ik heb geen zin in beestjes die ‘teken’ heten.

Het is een lang pad waar de zon af en toe vrij spel heeft. Het is dorstig weer dus je moet blijven drinken, en dat doe ik met een drink slang systeem wat ik gebruik in combinatie met een drinkfles van 1 liter. En er zit nog een halve liter flesje in mijn rugtas als reserve. Ik ben op weg naar Boerderij Mossel en daar kan ik mijn behoeften wel weer aanvullen.

Na het 2 km lange pad gaat het linksaf volgt er een brede laan met eiken. De bosbouwers zijn hier midden op het pad aan het werk geweest. Er liggen achter elkaar een twintigtal hopen zand, wat kan hier de bedoeling van zijn. Ik snap er niets van omdat het pad op deze manier geblokkeerd wordt en ik het aan de zijkant moet passeren.

Na 11 km gewandeld te hebben, kom ik eindelijk bij het bord wat aangeeft dat ik op het ‘Natuurgebied Planken Wambuis’ ben aangekomen. Er volgt een pad wat licht stijgend is en er zowaar geklommen moet worden. Nog in het bos wandelend zie ik aan de einder, een hele paarse gloed van bloeiende heide… Wauw wat mooi. Ook hier op de ‘Planken Wambuis’ alleen maar bloeiende heide waar je ook kijkt, ik wordt echt verwend.

Het bospad komt uit op een betonnen fietspad die Planken Wambuisweg heet. Dit fietspad ga ik helemaal volgen tot ik op het Kreelsepad uit kom, en ook hier aan de linkerkant alleen maar hei die in bloei staat. Het Kreelsepad brengt mij naar Boerderij Mossel, mijn enige horeca van vandaag die al om 10:00 uur open gaat. Ik ben er om half elf en ben op de helft van mijn wandeling, en dan moet ik er nog 13… Pffff het gaat echt niet van een leien dakje vandaag.

Op het Blog van Neeltje heb ik gelezen dat Harry (een andere Blogger die ik sinds kort volg van Waar loop Jij warm voor…) de citroen merengue aanprijst, daar mag je niet aan voorbij gaan. Neeltje nam het van de week als lunch, maar gezien het vroege tijdstip wordt het mijn ontbijt.

Het is nog maar 10:30 uur, maar het terras van Boerderij Mossel zit stampvol. Iedereen wil een schaduwplekje… Ik ook en loop naar de achterkant van het terras op zoek naar dat ene plekje. Aan één tafeltje zit een meneer alleen, en vraag of ik erbij mag komen zitten. Prompt laat hij zijn telefoon zien… met een foto van mij er op, en vraagt of ik dat ben.

Het is Harry de andere Blogger waar ik het hier boven over had… Hij komt natuurlijk kijken of ik daadwerkelijk de citroen merengue ga nemen. Nee hoor… Alle gekheid op een stokje, Harry is gekomen omdat hij had gelezen dat ik hier ging wandelen, en omdat hij in Ede woont is deze omgeving zowat zijn achtertuin en kent hij het als zijn broekzak.

Ik vind het leuk dat ik naast Neeltje, ook Harry in levende lijven leer kennen. Dat maakt het Bloggen extra leuk. Als je zo zit te kletsen vliegt de tijd voorbij, en moet ik aan ons onderhoudend gesprek er een eind aan breien, ik moet verder.

En zo begeef ik mij op de terugweg, want boerderij Mossel zit en op de helft en op het noordelijkste punt van mijn wandeling. In mijn planning zitten nog een paar highlights waar ik langs had willen gaan, maar omdat het zo warm is, kies ik grotendeels voor kilometers lange bomen lanen. En laat ik het uitzichtpunt mooi links liggen, ga nog wel tegen beter weten in, langs bij het ‘Wildkijkscherm’.

Tegen beter weten in… want dieren zijn slim, en die gaan echt niet op het heetst van de dag in de volle zon voor dat scherm paraderen. Maar ik wil mijn lezers niet teleurstellen, en zo wandel ik toch maar even die 132 meter naar het wildscherm om er achter te komen dat ik toch gelijk had. Want er is niets te zien aan de andere kant van het scherm. Ook aan de solitaire boom ga ik vandaag voorbij.

Het maakt de wandeling niet minder mooi, maar die extra highlights zijn wel leuk om te gaan bekijken. Maar vandaag dus niet…

Die laatste kilometers pers ik er op hangen en wurgen uit, het is zwaar. Misschien was een koelere dag beter geweest om op pad te gaan. Een tweede liter water heb ik inmiddels ook al op, en spreek mijn laatste flesje aan. Al langere tijd wil ik gaan zitten maar een bankje dient zich niet aan.

Maar dan zie ik een stelletje op een boomstam zitten en daar pas ik nog wel bij, dus vraag ik of ik er bij mag komen zitten. Het zijn Belgen die hier op fietsvakantie zijn, en ook zij klagen dat het in België niet anders is gesteld met de bankjes…. Ze zijn er niet als je ze nodig hebt.

In de laatste 3 kilometer wordt ik door Komoot nog over het openliggende Natuurgebied van de Reijerskamp gestuurd, maar dat bewaar ik voor een andere keer want mijn voorkeur gaat uit voor de brede lanen zoals hierboven. Ik vind het fijn dat ze er zijn en dat kilometers lang.

Het laatste bankje… een 30 cm hoge, laag bij de grond boomstammetje vind ik als het nog 2 kilometer wandelen is naar het Station naar Wolfheze. Niet echt comfortabel maar ik moet even zitten. Ik heb het warm… mijn kreunvoet doet zeer en ik wil gewoon even zitten. Onderstaand de laag bij de grond gemaakte foto.

Ik blijf twintig minuten zitten en begeef mij dan op weg voor het laatste stuk naar Wolfheze. De Sprinter die mij naar Arnhem moet brengen haal ik niet meer, want dan moet ik gaan hollen en dat zie ik mij niet meer doen…. Overigens ook niet als ik niets mankeer. Op het station geniet ik van een bankje in de schaduw, van mijn mandarijn en mijn laatste water…. en van mijn schoenen uit.

Het duurt nog 25 minuten voordat mijn Sprinter om 14:48 uur vertrekt… een uur later ben ik al weer in Oss, en wandel zonder ook maar iets van schaduw nog eens tien minuten naar huis. 16:05 uur steek ik de sleutel in het sleutelgat en roep “Ik ben weer thuis!”

Het was een mooie wandeling naar de Planken Wambuis, maar ik had er een betere dag voor moeten uitkiezen.