Overigens is de was van de pelgrims – en dan met name het ondergoed van jonge vrouwelijke pelgrims – voor de mannelijke Hospitaleros onder ons regelmatig onderwerp van hun verbazing. Sommige ‘slipjes’ zijn niet meer dan drie kanten touwtjes en geloof me: dat kun je niet netjes opvouwen, alleen maar een beetje in elkaar frommelen. Ook sommige BH’s maken het voor de mannelijke Hospitaleros duidelijk dat bij die mooie jongedames niet altijd alles van moeder natuur afkomstig is.

Regelmatig overnachten er ook dieren rondom de herberg, daarvoor hebben we een mooi weitje waarop ze lekker kunnen grazen. De ene keer staan er paarden, de andere keer een scharminkelig ezeltje.

En op een dag lijkt het net of we een zebra in de wei hebben: zijn baas heeft hem een zwart-wit gestreept dek omgedaan vanwege de hitte (het is 34 graden en geen zuchtje wind). Daarmee heeft het paard in ieder geval veel bekijks. Gelukkig kunnen we de ruiter er nog net van weerhouden om het zadel en de tuigage mee naar de slaapzaal te nemen; dat spul stinkt een uur in de wind, dat wil je niet op een slaapzaal hebben. Die spullen mogen in de fietsenstalling …..

Die fietsenstalling is ook de slaapplaats voor andere huisdieren: honden en katten worden niet toegelaten in de albergue, tenzij het officiële hulphonden zijn. Soms hebben pelgrims die met een hond lopen een tentje bij zich, dan kunnen ze op een graslandje achter de kerk hun tent opslaan en gebruik maken van onze faciliteiten.

Maar wanneer ze geen tent bij zich hebben zijn we onverbiddelijk: de hond moet in de fietsenstalling slapen. De vreugde van het weerzien tussen baas en hond de volgende ochtend vroeg is altijd hartverwarmend.

Sommige pelgrims lossen dat dan weer anders op: op een dag komt een jong Duits stel met een hond, een Duitse herder, voorzien van een rugzakje links en een rugzakje rechts: hij draagt zijn eigen voer. De jongedame slaat haar tentje op achter de kerk en slaapt daar met haar hond, haar vriend slaapt comfortabel in de albergue.

Er komt een Fransman binnen met een kitten. Hij is al dagen aan het lopen, hij heeft dit kitten een paar dagen geleden gevonden en meegenomen in zijn rugzak, het nieuwsgierige kopje steekt boven de rugzak uit.

De Fransman is teleurgesteld dat zijn kleine vriendje niet bij hem in bed mag slapen. We geven hem een oude handdoek en hij maakt daarmee in de fietsenstalling een ‘nestje’ voor het kitten, wij geven hem wat melk wat hij – heel toepasselijk – in een Jacobsschelp bij het kitten neerzet.

De volgende ochtend blijkt het diertje te zijn overleden …. De Fransman is erg emotioneel en breekt in tranen uit; de band tussen hem en zijn maatje is in die paar dagen kennelijk erg hecht geworden. Hij weet niet wat te doen met het dode diertje. Een collega geeft hem een plastic zak en de tip het diertje ergens onderweg – op een mooi plekje – te begraven, en daar voor zichzelf een kleine ceremonie te houden.