Vandaag vier jaar geleden dacht ik dat mijn carrière als muzikante voorbij was. Vroeg in de morgen en lopend naar mijn werk kom ik ten val, ik was nog maar 100 meter van huis. Als je mij kent dan weet je dat ik lange benen heb, en als ik in mijn eentje wandel dan ook flink doorstap. Het is nog donker… en Pats Boem… lig ik languit voorover op de klinkers.

Vallen kun je leren heb ik ergens gelezen. Nou hier was het lopen… en Boem… lag ik voorover in een fractie van een seconde. Verdoofd tast ik mijn gezicht af en voel dat mijn bril scheef op mijn neus staat. Ik voel ook nattigheid waarvan ik vermoed dat het bloed is. Verdoofd door de klap sta ik op en wandel het kleine stukje naar huis. Als ik binnen kom loop ik naar de spiegel die in de hal hangt…. Oei hier verschiet ik van, ik zie een behoorlijk gehavend gezicht… en zie ook dat ik in de gang en op de deurklinken een bloedspoor heb achtergelaten.

Het eerste wat ik doe is mijn gezicht wat reinigen, en een theedoek pakken om mijn gezicht af te dekken, zodat ik het bloed op kan vangen.

Daarna loop ik de trap op om Kitty wakker te maken, en hoop maar dat zij er niet zo van zal verschieten nu ik die doek voor mijn gezicht houd. Zij rijd met mij mee naar de huisarts, die mij meteen doorstuurt naar de eerste hulp van Bernhoven. Hij zal laten weten dat ik er aan kom, want hier moet beslist een plastisch chirurg voor aan te pas komen.

Op de eerste hulp hoor ik dat de plastisch chirurg nog aan het opereren is, en dat ik even moet wachten. Maar even later is hij er al en doet dit klusje even tussendoor zegt hij!! Voor hem is het maar een klusje maar ik heb toch op vier plaatsen schade opgelopen…. snee boven mijn linker wenkbrauw, mijn neusschot lag open, snee van neus tot in mijn lip, snee van 1.5 cm in de mondhoek. Zes hechtingen zijn er nodig om alles weer op zijn plaats te krijgen.

Mijn hele hoofd doet pijn en ik kan voorlopig ook geen bril dragen, dubbel gehandicapt dus….. 14 dagen lang kon ik alleen maar vloeibaar voedsel tot mij nemen, mijn lippen waren net breekbaar perkament. 

Ik herkende mijzelf nog nauwelijks, en het werd nog veel erger dan op bovenstaande foto te zien is. Voor mij stond vast, dit komt nooit meer goed en blijf getekend met lelijke lid tekens. Ook zag ik mijn muzikale carrière in gevaar komen….. Ik zou nooit meer trombone kunnen blazen…. een nachtmerrie was het, deze val voor mij!

Tijd om na te denken, met allerlei doemschema’s meer dan te over…. Ik zou natuurlijk nog altijd slagwerker kunnen worden, niet mijn eerst keus maar beter dan niets. Voor de kenners onder ons… Ik weet dat als je met slagwerkers praat, die een klassieke opleiding hebben genoten, dat je grote kans hebt dat ze weer eens beginnen over hun grootse trauma: de pannenkoeken pannenkoeken… Elke slagwerker ziet dan die RR LL weer voor zich, en het oneindig oefenen tot dat de roffel eindelijk begon te lopen.

Pannekoekenpannekoekenpannekoeken… hahaha, en zo wordt je dan een goede slagwerker. Ik zag het al helemaal voor mij… Rianne die slagwerkster ging worden.

Maar goed dat mijn herstel boven verwachting goed uit pakte, en ik na drie maanden langzaamaan weer kon gaan blazen. Nu vierjaar later voel ik nog wel dat er in mijn bovenlip, iets zit wat aan voelt als een blaar. Niemand die het ziet maar ik voel het, gelukkig heb ik er geen last van. Ook zijn de lid tekens nagenoeg verdwenen. Het ziet er weer goed uit, maar deze val zal ik nooit meer vergeten.