Stap uit je comfortzone! Volg je hart! …prachtige kreten.

Zo las ik laatst dat er iemand was die elk jaar één uitdaging aanging, die buiten zijn comfortzone lag. Nou zal dat bij mij niet ieder jaar gaan gebeuren, maar ik herken dat wel als Pelgrim zijnde… Want voor ons Pelgrims die naar Santiago de Compostella, Fatima, Rome of Lourdes willen wandelen, was die eerste reis waarschijnlijk een forse stap buiten de comfortzone.

Mij heeft het verrijkt. Het nieuwe, het onverwachte, het onbekende… 

Mijn Camino duurde 6 weken maar voelden bij thuiskomst alsof ik jaren weg was geweest. Alsof de klok vertraagd de seconden weg tikte. Dit komt natuurlijk door de enorme hoeveelheid nieuwe indrukken die je dagelijks te verwerken krijgt, zoals onontdekte steden, de diversiteit in gesprekken/ ontmoetingen, onbekende routes etc.

Zaken die diepe indruk maken lijken een soort tijdelijke ‘rem’ op de tijd te zetten. Hoe mooi is dat!… De tijd ‘vertragen’ door nieuwe activiteiten en/of projecten op te pakken buiten de comfortzone. Het heeft mij verrijkt dat is zeker…

En zo ligt mijn nieuwe avontuur in april/mei/ juni… De Camino Madrid ver buiten mijn comfortzone. Jullie herinneren ongetwijfeld, mijn getwijfel met het maken van nieuwe plannen. De twijfel om te gaan voor het vertrouwde (Camino Francés) of gaan voor iets nieuws (Camino Madrid)

Maar als ik niet voor het stappen buiten mijn comfortzone zou kiezen, is er altijd dat innerlijke stemmetje dat zegt… “Zie je nu wel slappeling dat durf Jij niet?” Het zou aan mij blijven knagen, dus maak ik daar korte metten mee en ga het toch doen.

Maar wat ligt er dan buiten de comfortzone van Camino Madrid vergeleken met Camino Francés.

De Francés leeft onder de bevolking langs de route, iedereen pikt wel een graantje mee. Is goed bewegwijzerd, en er zijn voldoende herbergen of hostels voor een onderdak, waardoor je zonder te reserveren bijna altijd wel terecht kan. Je kan bijna overal wel met Engels terecht. En het is een veel belopen drukke route, waardoor er altijd wel iemand voor of achter je loopt. Er is altijd wel iemand in de buurt!!

De weg van Madrid is precies het tegenovergestelde, want van de plaatselijke bevolking weet bijna niemand van het bestaan van deze route. De bewegwijzering moet ik zelf nog ervaren, maar dat schijnt de laatste jaren beter te zijn geworden.

Overnachtingsadressen langs de route zijn schaars, waardoor ik grotere afstanden moet afleggen dan ik eigenlijk wil. Reserveren is daarom een must, al is het maar een dag van tevoren, zodat ze weten dat er iemand aan komt.

Ook is er niet altijd een eetgelegenheid, dus zal ik moeten zorgen dat ik bij in een supermarkt/ kruidenier proviand voor onderweg koop, en ik voor s’avonds mijn eigen potje koken kan. Er wordt hier bijna geen Engels gesproken, dus moet ik iets aan mijn kennis van de Spaanse taal gaan doen. Van de Spaanse les van twintig jaar geleden is bij mij niet veel blijven hangen.

Het is een vrij eenzame route waar ik onderweg bijna niemand tegen zal komen. Als ik geluk heb tref ik s’avonds in de herberg andere Pelgrims die ook onderweg zijn, maar het kan ook goed zijn dat ik helemaal alleen zal zijn. Dus kan ik gerust zeggen… Dit ligt behoorlijk buiten mijn Comfortzone, maar ik ga het doen!!