Elke week op woensdag plaats ik hier een Blog uit “Riannes Camino Francés 2019.” Vandaag: Dag 2 Orisson – Roncevalles 20 km. ( Woensdag 28 – 08 – 2019 )
Een lange nacht… waarin ik het gevoel heb dat ik niet geslapen heb, en een drietal rare dromen heb gehad. Het is ook allemaal nieuw, vreemd en vooral spannend voor mij. Dus was ik blij toen de lichten om 06:30 uur aan gingen. Gauw een wissewasje, tas inpakken en naar het ontbijt. Stokbrood met confiture, een jus en een soepkom koffie. Maria, een tafelgenote had een heel mooi shirt aan. Na de klim van gisteren heel toepasselijk.
Als ik buiten kom is het nog schemerig, en zijn er al velen op pad gegaan. Ik wil nog even wachten tot de zon op komt, en die is prachtig. José zegt dat ik moet opschieten… nou dan heeft ze het wel tegen de verkeerde. Ik wil hier van genieten…
Na het bij vullen van mijn water, ga ik om 07:45 uur… weer op pad voor het tweede deel van deze etappe en meteen gaat het weer omhoog. Er zijn weer prachtige vergezichten, de een nog mooier als de ander. José is in geen velden of wegen meer te bekennen, maar met Angelique loop ik haast de hele etappe samen. Soms loopt zij voor mij, maar ook vaak is het andersom. Met andere woorden… ons tempo is zowat gelijk en hebben het leuk samen.
Wegenbordjes wijzen ons de weg…
En weer twee uurtjes later was het lunchpauze… en een langere pauze. Het meegenomen stokbrood uit Refuge Orisson laat zich heerlijk smaken… Daarna gaan wij weer verder en komen hoger en hoger… Wij zijn al ver gevorderd en gaan nog even de beentjes strekken. Even genieten van de vergezichten, en hier kom ik ook Claudia en Steffi weer tegen. Even een praatje en dan gaat het weer verder… We komen al dichterbij Col de Lepoeder, vandaar gaat het alleen nog maar dalen. Maar eerst nog omhoog… en zo maar ineens zijn wij er al. Het is er zo mooi dat de meeste pelgrims zich hier neer vleien, en genieten van het prachtige uitzicht.
Ik heb nog niet over mijn vriendjes Kreun en Steun verteld. Voor diegene die deze twee vriendjes nog niet kennen, lees even ” Even Voorstellen..” van Kreun & Steun.
Wij willen ons graag even voorstellen… Want wij gaan ook aan onze Camino naar Santiago de Compostela beginnen, en zijn de Reisgenootjes van Rianne. Zij doet wel eens neerbuigend over ons, maar zonder ons zou er helemaal geen wandelen of een Camino voor haar zijn. Na dat gezegd te hebben…
Wij zijn “Kreun en Steun,” en zijn de vriendjes van Rianne, zoals zij het zegt.
Een uitleg is wel op zijn plaats, voor diegene die ” Rianne Blogt” niet volgen. Rianne en haar wandelvriendin Silvia lopen elk jaar de 4daagse. Rianne die met haar linker probleem-voet, de boel bij elkaar kreunt En Silvia die nooit problemen heeft, en dus Rianne steunt.
Vorig jaar hebben zij “Wandelclub Kreun en Steun,” opgericht. Om verdere problemen te voorkomen was er al meteen een ledenstop.
Zo is Rianne op het idee gekomen om haar voeten en schoenen Kreun en Steun te noemen… en heel belangrijk, wij hebben op “Rianne Blogt” een eigen rubriek Belevenissen van…
En daar zijn wij trots op, want wij maken nog al wat mee, als wij met het vrouwtje… Rianne dus, op pad zijn. En daar schrijven wij over.
Dus als Rianne het op de Camino over Kreun en Steun heeft, weten Jullie over wie zij het heeft.
Gisteren heeft Kreun zich kranig gedragen, en ging het ondanks die “Pilgerwahnnsinn” erg goed, in deze verschrikkelijke etappe naar Orisson. Steun vond het wel goed zo.
Maar vandaag was het andere koek, en dan vooral de afdaling van Col de Lepoeder naar beneden, kreeg Kreun de nodige opdonders te verduren. Ook voor Steun is deze afdaling geen pretje, ook al had Rianne gekozen voor de veilige route naar Roncevalles. Het was wel een hele mooie route, maar zo steil… tjonge jonge. In een korte tijd zo maar 600 meter dalen dan mag je gerust eens flink zuchten op zijn tijd.
Onderweg loopt er een Koreaanse rijstplukster voor ons, te herkennen aan het parapluutje op haar hoofd. Ik maak er gauw een foto van, want Angelique heeft ook zo iets op haar hoofd. Het beschermd haar tegen zon en regen.
Wij komen om 14:30 uur aan in Roncevalles waar 180 slaapplaatsen zijn, dus is het megadruk. Van de Nederlandse Hospilateros, krijgen wij een badge van de kleur geel. Wij zitten dus in de gele groep, en moeten wachten tot dat deze groep aan de beurt is om in te checken. Dus gaan wij maar op een bankje zitten wachten… Het eerste wat ik doe, is mijn schoenen uit en mijn gezondheid slippers aan. Dat voelt wat prettiger aan…
En terwijl wij daar zitten, wordt er aan de aangekomen pelgrims gevraagd of zij aan een onderzoek willen mee werken. Ach ja waarom niet… Onze gegevens worden door een Italiaanse vrouw genoteerd, en daarna worden er twee foto’s van ons genomen. Straks als wij in Santiago aan komen, worden er weer twee foto’s gemaakt. Dus een foto als je nog fris en fruitig start in Roncevalles, en een foto gemaakt als je na 800 km moe en afgepeigerd in Santiago de Compostella aan komt.
Ha!! Eindelijk aan de beurt en kunnen wij in checken, en onze slaapplaats zoeken… want het is zo groot dat je er gemakkelijk kunt verdwalen. Daarna douchen, mijn was doen en dan heerlijk uitgestrekt naar bed om te rusten, en waar ik dan mijn Blog van de dag ga schrijven.
Vanwege het grote aantal pelgrims, wordt er in twee restaurants en in twee groepen gegeten. Wij kiezen voor 19:00 uur en wij kunnen kiezen voor vlees of vis bij het hoofdgerecht. Ik ga voor pasta, een forelleke met frites en een brownie van speculaas…. en dan is het tijd om alweer te gaan rusten. Vandaag heb ik dat nodig… Als ik mijn tanden ga poetsen kom ik Claudia en Steffi weer tegen, zij slapen in dezelfde rij bedden als ik.
Wijsheid: Met beide voeten aan de grond… kom je geen steek verder ( Bron Rianne )
Rianne Blogt 