Spierpijn en blauwe plekken…

Gelukkig is het alleen dat, en omarm  ik dat Engeltje wat op mijn schouder zat met heel veel liefde. Want dat zij daar zat, daar ben ik van overtuigd.

Wat is er gebeurd? Al jaren maak ik aan de achterkant van het huis, de kunststof kozijnen schoon. En dat doe ik op een ladder en soms op een steiger, en tot vandaag ging dat altijd van een leien dakje.

• 

• 

• 

< foto van de achterkant>

Ik zeg er bij, “Tot vandaag.”

Een klein gedeelte van de dakrand en de bovenste ramen had ik al schoon, en had de ladder al verzet. Voor de tweede keer was ik boven… maar toen roetsj roetsj schoof de ladder onderuit. Ik denk dat hij een meter naar achteren schoof, verder kon ook niet.

Het gaat in een flits, je weet ook niet wat er gebeurt. Maar dat ik luttele seconden er na, op de grond lag was een feit. Ik vermoed dat ik tijdens het onderuit schuiven nog op de ladder stond, en toen die tot stilstand kwam ik er van af ben gevallen op een hoogte van 2,5 meter of meer.

Hoe ik terecht ben gekomen weet ik niet want ik was helemaal dizzy. Ik vermoed op de bovenkant van schouder en rug. Het was of de lucht in mijn longen er ineens uitgeperst werden. Dat gevoel herkende ik van een eerdere val long time a go.

Deze behoorlijke smak werd ook door de buren gehoord, die meteen poolshoogte kwamen nemen. De zus van de buurman en bekend met EHBO verleende eerste hulp, samen met Kitty die ook geschrokken op dat kabaal afgekomen was.

• 

• 

Kreunend lag ik op de grond, kletsnat door een emmer water die ik over mij heen had gekregen. Het voelde allemaal wat dof aan in mijn lichaam, maar kon zonder problemen nog alles bewegen . Ik werd langzamerhand op mijn benen geholpen, en kreeg het advies om toch maar even de huisarts te raadplegen.

Door Kitty werd ik naar de bank in de woonkamer gedirigeerd. De natte kleding moest uit wat moeizaam ging, dus kwam de schaar er aan te pas om mijn spiksplinternieuw poloshirt kapot te knippen. En daarna was het bankhangen en proberen om zonder al te veel pijn wat te liggen of te zitten. Met een paracetemolleke heb ik in de middag nog wat kunnen slapen.

Ik had geen hoofdpijn en kon alles nog bewegen, dus heb ik de huisarts niet geraadpleegd. Waarom ook… er is niets gebroken en aan een kneuzing kunnen ze niets doen.

The Day After...

Ik heb vannacht niet zo best geslapen, je weet immers niet hoe je moet gaan liggen zonder dat het al te veel pijn doet. En dan is het weer… “hoe kom ik uit dat bed.” In de badkamer heb ik mijzelf cq mijn wonden bewonderd. En… niets te zien tot nu toe.

Als je dan geen Engel op je schouder hebt gehad, weet ik het ook niet meer. Ik klim niet meer op een ladder, althans voorlopig niet en alleen als ik zeker weet dat er niets kan gebeuren. En die voor en achtergevel schoonmaken laat ik aan anderen over. Toch lastig om toe te geven dat je geen twintig meer bent.

Lees voor het vervolg van mijn val… Als een film…